معرفی و دانلود کتاب درازکش در ساعت خواب

معرفی کتاب درازکش در ساعت خواب

اگر می‌خواهید اثری متفاوت در زمینه‌ی روایت‌گری و نوع استفاده از راوی بخوانید، کتاب درازکش در ساعت خواب نوشته‌ی زهرا شاهی نمونه‌ای عالی در ادبیات معاصر ایران محسوب می‌شود. این کتاب از دو راوی برخوردار است که هرکدام باورها، ایدئولوژی‌‌ها و طبقه‌های اجتماعی متفاوتی را نمایندگی می‌کنند. داستان دو راوی مرد که هرکدام برای رسیدن به افق رستگاری تلاش می‌کنند.

درباره‌ی کتاب درازکش در ساعت خواب

با دو شخصیت و راوی آشنا می‌شویم: شریف و متین. این دوشخصیت اساساً در تمام خصایص رفتاری، جایگاه اجتماعی و همچنین رفتارهایی که از خود نشان می‌دهند متضاد عمل می‌کنند. شریف مردی‌ست که شغل معلمی را برای خود برگزیده و در طول داستان درمی‌یابیم که گویی از داشتن فرزند ناتوان است و هیچ‌گاه نمی‌تواند چنین حفره‌ای را در زندگی‌اش برطرف کند. از سوی دیگر، متین را به‌عنوان راوی دوم داریم که مردی با رفتارهای متواضع، لمپن و ساده‌انگارانه است. متین نیز در طول روز به‌عنوان یک محافظ شخص سیاسی یک حاجی فعالیت می‌کند و وظیفه‌ی سنگینی بر شانه‌های خود احساس می‌کند. این رمان بیشتر برمحوریت شخصیت‌پردازی پیش می‌رود و باید گفت که تا میانه‌های روایت که دو راوی باهم تلاقی پیدا می‌کنند، همچنان از داستان اصلی باخبر نمی‌شویم. پس کتاب درازکش در ساعت خواب را باید با صبر، درنگ و آرامش خواند.

استفاده از دو راوی به معنای ایجاد نوعی تضاد معنایی و تناقض‌هایی در رویکردهای زیستی است. کتاب درازکش در ساعت خواب نیز به همین منظور از دو شخصیتی بهره برده که اساساً نه‌تنها به‌هم شباهت ندارند، بلکه حتی باهم در تقابل و تضاد نیز هستند و دست سرنوشت است که در نهایت آنان را در مسیر یک‌دیگر قرار می‌دهد. لازم به ذکر است که رویکرد استفاده از دو راوی از سوی زهرا شاهی مسبب عدم‌انسجام در روایت نشده است. باید گفت که ما شاهد دو سرگذشت هستیم که در استمرار و در پی یک‌دیگر می‌آیند، باهم تعامل می‌کنند، پیوندهایی شکل می‌دهند و در نهایت یک جهان‌بینی واحد را از سوی مؤلف به‌تصویر می‌کشند. وقتی رمان درازکش در ساعت خواب از زهرا شاهی را می‌خوانیم، خودمان را منفصل از شخصیت‌ها نمی‌یابیم، بلکه در طول روایت با آن‌ها هم‌ذات‌پنداری می‌کنیم و دغدغه‌های چندوجهی آنان برای‌مان آشنا به‌نظر می‌رسند.

آنچه در خواندن کتاب درازکش در ساعت خواب جلب‌توجه می‌کند، این واقعیت است که ما داستان دو مرد را به قلم یک نویسنده‌ی زن می‌خوانیم. در واقع، زهرا شاهی در طی روایت ثابت می‌کند که نه‌تنها شناخت خوبی از مردانگی و وجوه گوناگون آن در ذهن دارد، بلکه همچنین واجد نگاهی پیچیده نسبت به مفهوم شهروندی و زیستن در طبقات اجتماعی است. کتاب درازکش در ساعت خواب به رخدادها و موقعیت‌هایی می‌پردازد که در بطن خود قادرند طیف گسترده‌ای از مخاطبان با سلیقه‌های متفاوت را جذب کنند. رمان درازکش در ساعت خواب متمایز است و همین مسئله آن را به اثری ویژه در ادبیات معاصر ایران تبدیل می‌کند. کتاب درازکش در ساعت خواب توسط انتشارات هیلا منتشر شده است.

کتاب درازکش در ساعت خواب برای چه کسانی مناسب است؟

این اثر به مخاطبان داستان‌ها و رمان‌های فارسی و علاقه‌مندان به روایت‌های اجتماعی توصیه می‌شود.

در بخشی از کتاب درازکش در ساعت خواب می‌خوانیم

داشتم خودم را معرفى مى‌کردم و مى‌گفتم توافق بین معلم و متعلم اصل اداره کلاس است که یکى از آن گوساله‌ها، ته کلاس، بنا کرد به لخت شدن. سر صبر دکمه‌هاى پیرهنش را باز کرد. همه حواسشان جمع من بود، انگار هیچ خبرى توى کلاس نیست. نمى‌توانستم بفهمم توى مغز معیوبش چه مى‌گذرد. پیرهنش را درآورد و آرام گذاشت روى نیمکت. نگاهش صاف توى چشم‌هاى در حال فرار من بود. به روى خودم نیاوردم که شاگردم سر کلاس با زیرپوش نشسته، اما شروع کرد به باز کردن قلاب کمربندش. ازش پرسیدم دارد چه کار مى‌کند. گفت: «هیچى! لباسام اذیت مى‌کنن.» توى ذهنم دنبال راهى براى جمع کردن قضیه گشتم و بزاق ترش‌شده دهنم را قورت دادم. توى کلاس انشاى بچه‌هاى راهنمایى تنها مشکلم جُم‌خوردن و پچ‌پچ کردنشان بود که به هر ترتیب خفقان مى‌گرفتند. شروع کردم به یادآورى قوانین کلاس و خونسرد اما با صداى بلند گفتم: «بسه دیگه. حالا بپوش.» گفت: «نمى‌شه!» شورت خالدارش داشت از چاک شلوارش دیده مى‌شد. رفتم ته کلاس و لباس‌هایش را مرتب جمع کردم و گذاشتم توى دستش و انداختمش بیرون و برگشتم سر درس. باز دوباره خوابم گرفته بود. فقط دو ماه از مرگ پسر دومم مى‌گذشت و دکترها گفته بودند باز هم اگر بچه‌اى به دنیا بیاید بجز دو سه سال تحمل زخم‌هاى سوزناک پوستى و داخلى چیزى نصیبش نمى‌شود. پدر شدنم مساوى با شنیدن گریه‌هاى یک‌بند بچه‌هایى بود که باید آرزو مى‌کردم زودتر خلاص شوند. بعد از مُردنش کلاس‌هاى انشا را ول کردم و مچاله شدم توى تختخواب. تنها تصویر شبانه‌روزم که روى دیوار روبه‌رویم مى‌افتاد پسرم بود که روزهاى آخر توى بیمارستان کِدرتر و زشت‌تر شده بود. یک تکه گوشت کوچک سیاه. چشم‌هایش بزرگ‌ترین عضو بدنش شده بودند که وقتى مى‌چرخاندشان سمت من و دست‌هاش را دراز مى‌کرد مى‌خواستم بیمارستان روى سر هر دومان خراب شود. فقط مى‌خواستم مثل آن یکى بمیرد که نبینم حاصل عشق من و کتایون چقدر شبیه خودمان است. آن‌قدر نشستم خانه تا پس‌اندازمان ته کشید. آن وقت کتایون کار ترجمه‌اش را از سر گرفت و من هم زدم این در و آن در تا وسط سال یک سوراخى براى درآمد پیدا کنم. یک سوراخى که بروم تویش شَرَم از خانه کم شود. دست آخر همین کلاس نصیبم شد.