معرفی و دانلود کتاب در خانواده من همه آدم کشته‌اند

معرفی کتاب در خانواده من همه آدم کشته‌اند

خوشبختانه خانواده‌ی کانینگهام به دیدن جسد عادت دارند وگرنه با وجود جسد مردی ناشناسی در نزدیکی‌شان، وحشت می‌کردند و نمی‌توانستند جشن آزادی مایکل از زندان جنایی را ادامه بدهند. نام کتاب در خانواده من همه آدم کشته‌اند خود گویای همه‌چیز است. بله، درست است؛ شخصیت‌های این داستان همه قاتل هستند؛ اما نکته‌ی مهم این است که چه کسانی را کشته‌اند و دلیل قتل‌ها چه بوده! بنجامین استیونسن داستان خود را با متود «فراداستان» نوشته و ارنست در طول ماجرا دیوار چهارم را می‌شکند و با مخاطبانش صحبت می‌کند. این کتاب از برندگان جایزه‌ی ساندی‌تایمز در سال 2022 است.

درباره‌ی کتاب در خانواده من همه آدم کشته‌اند

به‌نظر می‌رسد نویسنده‌ی کتاب در خانواده من همه آدم کشته‌اند (Everyone in My Family Has Killed Someone)، بیش از حد به خانواده‌ی ارنست بدبین است. او جوری درباره‌ی «قتل» حرف می‌زند که انگار این خانواده هرروز در خیابان راه می‌افتند و بدون ضرورت و برای تفریح آدم می‌کشند؛ درصورتی‌که این‌طور نیست. ممکن است برای هر کسی این موقعیت پیش بیاید که کسی آزارش دهد، حقش را بخورد یا اصلاً اعصابش را خرد کند و آن آدم هم مجبور شود طرف مقابل را به‌قتل برساند؛ اتفاق است دیگر، پیش می‌آید. ارنست هم همچون نویسنده‌ی این داستان، چند سال پیش فکر می‌کرد قتل خیلی کار بدی است و باید قاتل را به پلیس معرفی کرد؛ همین تصور اشتباه و شهادتش در دادگاه بود که باعث شد برادرش، مایکل، سه سال به زندان بیفتد و خودش هم از خانواده طرد شود؛ البته خوشبختانه خانواده‌ی مایکل همچون او نیستند و بسیار بخشنده‌اند؛ به‌همین دلیل ارنست را برای جشن آزاد شدن مایکل به کلبه‌ای در میان برف و پیست اسکی دعوت کرده‌اند.

بنجامین استیونسن (Benjamin Stevenson) ما را به جمع این خانواده می‌برد تا فقط براساس نام کتاب آن‌ها قضاوت نکنیم و با شخصیت و رفتارهایشان آشنا شویم. البته او در جای‌جای داستان «دیوار چهارم» را می‌شکند و با کمک ارنست که در داستان، مشغول نوشتن داستان دیگری است، به ما یادآوری می‌کند که در حال خواندن قصه‌ای جنایی هستیم و هیچ‌چیز واقعی نیست؛ نمی‌دانیم چرا او این‌کار را می‌کند؛ ممکن است به این سبک عجیب علاقه‌مند باشد، شاید هم برای اینکه از این خانواده‌ی قاتل نترسیم دست به کار زده است! نمی‌دانیم.

یکی از نخستین افرادی که وارد داستان در خانواده من همه آدم کشته‌اند می‌شود، سوفیاست. او همسر سابق ارنست است و مانند باقی شخصیت‌های کتاب، قتل انجام داده. البته او به‌تنهایی این‌کار را نکرده است. همین ارنستی که برادرش را مجرم و قاتل می‌داند، در انجام این‌کار به سوفیا که آن زمان هنوز همسرش بود، کمک کرده. دلیل اینکه ارنست و سوفیا به چنین اقدامی روی آوردند کمی پیچیده است و ما ترجیح می‌دهیم با بازگویی این موضوع، این دو نفر را در معرض قضاوت ناخواسته قرار ندهیم؛ بنابراین پیشنهاد می‌کنیم خودتان به‌سراغ بنجامین استیونسن بروید و دلیل کارشان را از آن‌ها بپرسید.

همان‌طور که گفتیم کتاب در خانواده من همه آدم کشته‌اند به شیوه‌‌ی داستان در داستان و «فرا داستان» نوشته شده و ارنست در خلال روایت قتل‌هایی که اعضای خانواده‌اش انجام داده‌اند، مدام برای ناشر و ویراستار و سایر افراد دخیل در کار انتشار کتاب خود نیز نامه می‌نویسد و ما را در جریان جزئیات کار قرار می‌دهد؛ این موضوع ممکن است احساس غرق شدن در عمق داستان را از شما بگیرد و باعث شود که بین خود و شخصیت‌های کتاب فاصله‌ای احساس کنید؛ اما کاراکترهای این کتاب آن‌قدری جالب هستند که یک نامه به ویراستار باعث نشود حس ترحم و یا خشم شما (اینکه بیشتر به آن‌ها حس ترحم داشته باشید یا خشم بستگی به روحیه و نظرات خودتان دارد) نسبت به آن‌ها کم شود. عمه و عموی ارنست از جالب‌ترین شخصیت‌های کتاب در خانواده من همه آدم کشته‌اند هستند؛ آن‌ها نسبت به باقی اعضای خانواده کمی «قاتل‌تر» محسوب می‌شوند و باعث شده‌اند تا خانواده‌ی کانینگهام در محله و شهر زندگیشان بدنام شوند؛ اما این دو نفر هم حتماً برای اقداماتشان دلایلی داشته‌اند که ما ترجیح می‌دهیم از قضاوتشان بپرهیزیم و این کار را به خود شما واگذار کنیم. کتاب حاضر اثری جنایی است، اما نه آن‌قدر که بترسید زیرا بخش طنز و موقعیت‌های نسبتاً خنده‌دار بالایی دارد؛ به‌همین دلیل می‌توانید این داستان را ساعت سه نصف‌شب هم بخوانید و از اینکه شاید خوف و ترس به جانتان رسوخ کند، واهمه نداشته باشید.

کتاب در خانواده من همه آدم کشته‌اند با ترجمه‌ی سیا هاشمی‌نسب در انتشارات کتاب کوله‌پشتی به‌چاپ رسیده است.

جوایز و افتخارات کتاب در خانواده من همه آدم کشته‌اند

• از بهترین آثار جنایی ساندی‌تایمز در سال 2022
• نامزد جایزه‌ی صنعت کتاب استرالیا برای داستان عمومی در سال 2023

نکوداشت‌های کتاب در خانواده من همه آدم کشته‌اند

• این داستان معمایی هوشمندانه و جذاب روایت شده است؛ نویسنده این ماجرای هیجان‌انگیز را با مهارتی تمام‌عیار به اجرا درمی‌آورد. او مانند شعبده‌بازی که با شجاعت، ترفندهایش را بی‌هیچ پنهان‌کاری در برابر چشم تماشاگران اجرا می‌کند. (پابلیشرز ویکلی)
• این داستان با طنز و احساسات عمیقی آمیخته شده و در عین حال یک معمای قتل را حل می‌کند و از بهترین آثار جنای است. (ساندی تایمز)
• داستان در خانواده من همه آدم کشته‌اند مثل یک ماشین کشتار و ساعت خون‌ریز دقیق عمل می‌کند؛ میزان طنز، معما، جنایت و ... همه به اندازه‌ی کافی هستند. (استوارت مک‌براید)
• تا به‌حال چیزی شبیه به این اثر نخوانده‌ام. اصیل، سرگرم‌کننده، معمایی و طنزآمیز. (جین هارپر)
• داستان در خانواده من همه آدم کشته‌اند ادای‌ست دینی به دوران طلایی معماهای جنایی. بنجامین استیونسن اجازه نمی‌دهد کتاب را زمین بگذارید. این اثر هوشمندانه و شیرین است. (بیزینس پست)

کتاب در خانواده من همه آدم کشته‌اند برای چه کسانی مناسب است؟

داستان حاضر برای علاقه‌مندان به داستان‌های جنایی و در عین‌حال طنز، جالب و مناسب است.

در بخشی از کتاب در خانواده من همه آدم کشته‌اند می‌خوانیم

می‌دانم که احتمالاً فکر می‌کنید سه سال برای مجازات قتل کافی نیست و درست فکر می‌کنید. آن مرد، که اگر دوست دارید بدانید اسمش آلن هولتون بود، از قبل تیر خورده بود و سخت می‌شد اثبات کرد که گلوله بیشتر باعث مرگش شده یا مایکل. بله، وقتی او پس از تیر خوردن تلوتلوخوران در جاده افتاده بود، مایکل به او زده بود، و بله، اشتباه وحشتناکی کرده بود که مستقیم او را به بیمارستان نبرده بود؛ اما دفاعیۀ بی‌نقص مارسلو گارسیا به کمکش آمد (کسی که هم به مالکیت شرکت حقوقی گارسیا و برادبریج، یکی از برجسته‌ترین شرکت‌های حقوقی کشور، شهره است و هم به راضی نشدن به چهل متر پیاده‌روی در برف)؛ عمدتاً با اتکا بر بدنامی آلن در نقش خلاف‌کاری حرفه‌ای، ابهام هویت مرد مسلحی ناشناخته و اسلحه‌ای که هرگز پیدا نشد.

فقط حضور مارسلو در دادگاه قتل هراس‌آور بود و به نظرم مرد لیزر‌به‌دست همان‌جا قافیه را باخت؛ اما این اعتبار کافی را به دفاعیۀ مارسلو نمی‌داد. او عنوان کرده بود که از مایکل انتظار نمی‌رفت در آن شرایط تصمیم منطقی بگیرد. مایکل در انجام وظیفۀ رسیدگی‌اش به آلن سهل‌انگاری کرده بود، به این ترتیب که او را در ماشینش گذاشته بود، ولی به بیمارستان نرسانده بود (که نکتۀ مهمی است، چون در استرالیا وظیفۀ قانونی شماست که مسئولانه کمک‌رسانی کنید و این وظیفه تنها در صورت اقدام به کمک محقق می‌شود؛ این را در دادگاه فهمیدم)، اما از طرفی ترس جانش را هم داشت عالی‌جناب؛ چون نمی‌دانست تیرانداز هنوز آنجاست یا نه و می‌ترسید به او حمله کند یا تعقیبش کند. خلاصه، صرف‌نظر از جزئیات فنی ماجرا، مسئله سه سال زندان بود.

شهادت دادن برایم هزینۀ زیادی داشت و وقتی چانه‌زنی‌های نهایی پذیرفته شد – دربارۀ حکم زندان، پشت درهای بستۀ اتاق قاضی مذاکره شده بود – حتی به کاری هم نیامده بود. من در زندگی‌ام انتخاب‌های اشتباه زیادی کرده‌ام، از جمله پذیرفتن دعوت اندی برای صرف نوشیدنی پس از ناهار، اما هنوز نمی‌دانم شهادت دادن یکی از آن‌ها بوده یا نه. مطمئناً مجبور می‌شدم یاد بگیرم در زندگی ساکت بمانم؛ اما قبلاً مجبور بوده‌ام یاد بگیرم در زندگی صدایم را بلند کنم و نمی‌دانم کدام بدتر است. خیلی دوست داشتم بگویم این کار را به این علت کردم که کار درست همین بود؛ اما در غرولند زیرلبی برادرم – «دیگه نفس نمی‌کشه» – چیز متفاوتی بود. می‌توانستم اینجا چیزی کلیشه‌ای اضافه کنم، مثلاً بگویم «دیگه شبیه برادرم نبود»، اما در واقع درست برعکسش بود. او شبیه یک کانینگهام واقعی به نظر می‌رسید. او را بی هیچ حائلی می‌دیدم.