معرفی و دانلود کتاب جاده‌ای به اسکله‌ی ویگان

معرفی کتاب جاده‌ای به اسکله‌ی ویگان

جورج اورول گزارشی تلخ از تجارب خود را در مورد زندگی طبقه‌ی کارگر در دهه‌ی 1930 انگلستان، در کتاب جاده‌ای به اسکله‌ی ویگان شرح می‌دهد. اثری فوق‌العاده که با گذشت زمان از تاثیرگذاری سیاسی آن کاسته نشده است و توصیفاتی واقع‌گرایانه از فقر، بی‌عدالتی‌های اجتماعی، شرایط سخت کاری معدنچیان و ... ارائه می‌دهد.

درباره‌ی کتاب جاده‌ای به اسکله‌ی ویگان:

اگرچه جورج اورول (George Orwell) در رفاه نسبی و در خانواده‌ای از طبقه‌ی متوسط انگلستان رشد کرد اما اعتقادات سوسیالیستی و عدالت‌خواهانه‌ی او باعث تنفر از ساختار طبقاتی کشورش شد. دیدگاهی که در کتاب جاده‌ای به اسکله‌ی ویگان (The Road to Wigan Pier) به وضوح قابل مشاهده است. برجسته‌ترین عناصر کتاب حاضر مربوط به مشاهده‌ی نزدیک اورول از زندگی فقرا و معدن کاران زغال سنگ در مناطق فقیرنشین شمال انگلستان است.

اورول توصیفاتی تاثیرگذار توام با خشم و صداقت از بی‌عدالتی‌های اجتماعی، خانه‌های فقیرنشین، شرایط معدن، گرسنگی و بیکاری فزاینده به رشته تحریر درآورده است که نخستین بار در قالب این کتاب در سال 1937 انتشار یافت. وقایع کتاب جاده‌ای به اسکله‌ی ویگان در مناطق صنعتی یورکشایر و لنکشایر انگلستان روایت می‌شوند که توصیفات اورل نقدی حقیقی و گزنده نسبت به اتفاقات آن دوران محسوب می‌شود. تفکراتی که اورول در این اثر دارد بعدها در آثار مشهور وی نمود بیشتری پیدا کرد.

کتاب حاضر شکاف طبقاتی، فقر و بی‌عدالتی را به شکلی قدرتمند و البته مستند به تصویر کشیده است. اروول در بخش اول وضعیت دشوار طبقه‌ی کارگر را توصیف می‌کند و در بخش دوم در مورد مسائل تربیتی طبقه متوسط صحبت کرده است و یک گفتار بلند هم درباره‌ی بیداری وجدان سیاسی به سوی اهدافی سوسیالیستی وجود دارد. اورول با هرگونه حکومت استبدادی مخالف بود و اعتقاد به ساختار سیاسی دموکراتیک داشت که در اغلب نوشته‌هایش انتقاد به حکومت کمونیستی و انقلاب‌های توده‌ای نیز به چشم می‌خورد.

کتاب جاده‌ای به اسکله‌ی ویگان مناسب چه کسانی است؟

علاقه‌مندان به آثار جورج اورول نویسنده‌ی مطرح از خواندن این کتاب لذت خواهند برد. همچنین خواندن این اثر به دوستدارن کتاب‌های سیاسی و اجتماعی نیز پیشنهاد می‌شود.

با جورج اورول بیشتر آشنا شویم:

او با نام‌ اصلی‌ اریک‌ آرتور بلر در سال‌ 1903 میلادی در هندوستان‌ به دنیا آمد؛ در همان‌ اوایل کودکی‌ به‌ همراه‌ خانواده‌ به‌ انگلستان‌ رفت‌ و در همانجا رشد و پرورش‌ یافت‌. جورج اورول در سال 1920 وارد نیروی پلیس در کشور برمه شد. او بعد از اینکه این شغل را کنار گذاشت به پاریس و لندن مهاجرت نمود و مدت زیادی را برای کسب تجربه در میان فقرا و کارگران آن کشورها گذراند. در همین زمان تصمیم گرفت تا تجربیات خود را به نگارش درآورد.

تعدادی‌ از آثار جورج‌اورول‌ عبارتند از:

- قلعه حیوانات (Animal Farm)
- 1984 (Nineteen Eighty-Four)
- به یاد کاتالونیا (Homage to Catalonia)
- هوای تازه (Coming Up for Air)
- روزهای‌ برمه‌ (Burmese Days)
- آس‌ و پاس‌ درپاریس‌ و لندن‌ (Down and out in Paris and London)

در بخشی از کتاب جاده‌ای به اسکله‌ی ویگان می‌خوانیم:

وقتى یک معدنچى از زیرزمین بالا مى‌آید، صورتش آن چنان رنگ‌پریده است که حتى این رنگ‌پریدگى را مى‌توان از پشت نقاب گرد زغال گرفته‌ى روى صورتش نیز متوجه شد. این رنگ‌پریدگى به دلیل استنشاق هواى آلوده است و بعد از مدتى برطرف خواهد شد. براى مسافرى که از جنوب مى‌آید و براى اولین بار جاهایى را که داراى معدن است مى‌بیند، منظره‌ى صدها معدنچى که هنگام تعویض شیفت کارى از معدن زیرزمینى بیرون مى‌آیند، عجیب و کمى ناخوشایند به‌نظر مى‌رسد. چهره‌هاى بسیار خسته که تمام منافذ آن پر از دوده‌ى سیاه است و به آن‌ها نمایى وحشیانه مى‌دهد. در وقت‌هاى دیگر؛ یعنى زمانى‌که صورتشان تمیز است، تفاوت زیادى با سایر مردم ندارند. شانه‌هاى آن‌ها موقع راه‌رفتن حالتى چهارگوش و راست دارد و این به دلیل خم شدن همیشگى آن‌ها در زیرزمین است؛ اما بیشترشان قد کوتاهى دارند و به خاطر پوشیدن لباس‌هاى ضخیم و بد فرم، تناسب اندام آن‌ها پنهان مى‌ماند. بارزترین نشانه‌ى آنان اثر زخم‌هایى به رنگ آبى روى بینى‌هایشان است. هر معدنچى چنین جاى زخم‌هایى را روى بینى و پیشانى‌اش دارد و تا آخر عمر هم باقى مى‌ماند. گردوخاک زغال که هواى معدن انباشته از آن است، وارد تمام منافذ و بریدگى‌ها مى‌شود و بعدها که پوست تازه روى آن‌ها را مى‌پوشاند، بریدگى‌ها به شکل لکه‌هاى آبى‌رنگى هم‌چون خالکوبى درمى‌آیند. به همین دلیل بعضى از معدنچیان مسن‌تر، پیشانى‌هایى مانند پنیر روکوفورت14 دارند.

به محض این‌که یک معدنچى به سطح زمین مى‌آید، مقدارى آب در گلویش غرغره مى‌کند تا گردوخاک زغال مضرّ را از گلو و بینى‌اش بیرون بیاورد؛ سپس به خانه‌اش مى‌رود که در آن‌جا ممکن است بسته به عادت، خودش را بشوید و ممکن هم هست که چنین کارى نکند.