معرفی و دانلود کتاب بل آمی

معرفی کتاب بل آمی

گی دو موپاسان در کتاب بل آمی سرگذشت جوان جذاب و جاه‌طلبی را روایت می‌کند که به او شغلی در مقام روزنامه‌نگار پیشنهاد می‌شود و این شغل سرآغاز مواجهه‌ی وی با دنیایی‌ست که در آن عشق فقط وسیله‌ای برای رسیدن به هدف است. در این رمان کلاسیک، ما نحوه‌ی کنار آمدن او با این جهان بی‌رحم را مشاهده می‌کنیم.

درباره‌ی‌ کتاب بل آمی:

یک جوان روستایى ساده و بى‌دست‌وپا، برخلاف اطرافیان خود که کارمند دون‌پایه‌اى مى‌شوند و تا آخر عمر حقوق ناچیزى می‌گیرند، ناگهان به شغلی خوب دست می‌یابد و این اتفاق جرقه‌ی تبدیل شدن او به فردی باج‌گیر و اغواگر می‌شود. این رمان ماجرای پیشرفت شغلی ژرژ دوروا است، جوانی که دوستانش او را بل آمی (Bel-Ami) می‌نامند.

گی دو موپاسان (Guy de Maupassant) در این رمان که در عین صراحت و بدبینی سرشار از شور زندگی است، مى‌خواهد ثابت کند که اگر بذر بدی در محیطی رشدونمو پیدا کند، بارور مى‌شود و دنیایى را به آتش مى‌کشد؛ همان‌طور که متأسفانه از این‌دست آدم‌ها در تاریخ بشریت هم کم نبوده‌اند. در این کتاب، بل آمی باید بین زندگی فقیرانه و زندگی اشرافی به‌عنوان وکیل و وزیر دست به انتخاب بزند و همین وسوسه باعث می‌شود او به‌سرعت انواع دوز و کلک‌ها و دسیسه‌چینی‌ها را بیاموزد و پله‌های پیشرفت شغلی را یکی‌یکی طی کند.

رمان بل آمی فقط درباره‌ی جاه‌طلبی‌های یک فرد نیست، بلکه کتابی‌ست درباره‌ی جامعه‌ای که ارزش‌ها از آن رخت بربسته‌اند و فساد و تباهی جای آن‌ها را گرفته‌اند. هرچند این کتاب جامعه‌ی فرانسه را توصیف می‌کند، اما می‌توان این وضعیت را به هر جامعه‌ای که اخلاق در آن رو به افول است تعمیم داد.

اقتباس‌های فرهنگی از کتاب بل آمی:

از رمان بل آمی از گذشته تا به امروز چندین فیلم و مجموعه‌ی تلویزیونی ساخته شده است که از میان آن‌ها می‌توان به فیلمی آلمانی به همین نام ساخته‌ی سال 1939 به کارگردانی ویلی فرست اشاره کرد. علاوه بر این فیلم، در سال 2012 نیز اقتباسی سینمایی از این اثر به همین نام و با بازی رابرت پتینسون شده و شبکه‌ی تلویزیونی بی‌بی‌سی در سال 1971 سریالی پنج‌قسمتی بر اساس این کتاب ساخته است.

کتاب بل آمی برای چه کسانی مناسب است؟

خواندن این کتاب تحسین‌شده را به همه‌ی دوستداران ادبیات پیشنهاد می‌کنیم.

با گی دو موپاسان بیشتر آشنا شویم:

نویسنده‌ی فرانسوی کتاب حاضر در سال 1850 به ‌دنیا آمد و در سال 1893 از دنیا رفت. فقط 43 سال زندگى کرد و اواخر عمر گرفتارى‌هاى روانى فراوانى داشت، تا آن‌جا که کارش به جنون کشید، و از شدت این بیمارى درگذشت. گی دو موپاسان در بیست‌سالگى در جنگ 1870 میان فرانسه و آلمان شرکت کرد، در آن موقع دانشجوى حقوق بود، پس از جنگ به استخدام وزارت دریادارى و بعد آموزش و پرورش درآمد. او در ایام فراغت نویسندگى مى‌کرد. در این مدت اندک و ناچیز، هشت رمان، هجده مجموعه داستان، سه سفرنامه، سه نمایشنامه، و یک مجموعه‌ شعر نوشت که جزو آثار برجسته‌ى ادبیاتِ نه‌تنها فرانسه بلکه دنیا شده‌اند.

از موپوسان تا به امروز چندین کتاب به فارسی برگردانده شده که از میان آن‌ها می‌توان به «تپلی»، «هورلا»، «پی‌یروژان»، «مرده‌ریگ»، «یک زندگی» و... اشاره کرد.

در بخشی از کتاب بل آمی می‌خوانیم:

همیشه طورى راه مى‌رفت که انگار هنوز اونیفورم سوارنظام را به تن دارد، با سینه‌ى جلوداده و پاهاى اندکى از هم باز، انگار تازه از اسب پیاده شده است؛ آن‌وقت با خشونت توى کوچه‌هاى شلوغ راه مى‌افتاد، به این و آن تنه مى‌زد، مردم را از سرراهش دور مى‌کرد، تا کسى مزاحم راه‌رفتنش نشود. کلاه بلند کهنه‌اش را یک‌برى روى سرش مى‌گذاشت، و پاشنه‌هایش را محکم به کف پیاده‌رو مى‌کوبید. طورى راه مى‌رفت که انگار با همه‌کس سر دعوا دارد: با رهگذرها، با خانه‌ها، با تمام شهر، و با قیافه‌ى سربازِ خوش‌قیافه‌اى که حالا به لباس شخصى درآمده است. اگرچه کت و شلوارش شصت فرانک بیشتر نمى‌ارزید، با این همه به شکلى چشمگیر، واقعاً خوشپوش و برازنده بود. با قد بلند، اندام متناسب، موهاى بلوطى روشن که به‌طرز مبهمى به حنایى مى‌زد،

سبیل سربالا، چشم‌هاى آبى روشن، با مردمک‌هایى کوچک، موها که فر طبیعى داشت و با فرقى میان سر از هم جدا شده بود، او را شبیه قهرمان‌هاى محبوب رمان‌هاى عامیانه مى‌کرد. یکى از آن شب‌هاى تابستان پاریس بود که آدم براى نفس‌کشیدن هوا کم مى‌آورد. شهر مانند گلخانه‌ى بزرگى در این شبِ خفه‌کننده عرق مى‌ریخت. فاضلاب نفس متعفنش را از دهانه‌هاى سنگى‌اش بیرون مى‌دمید و آشپزخانه‌هاى زیرزمینى، از پنجره‌هاى کوچک هم‌سطح کوچه، بوى نامطبوع چرک آبِ حاصل از شستنِ ظرف‌ها و نیز سس‌هاى مانده را توى کوچه پخش مى‌کردند. سرایدارها، بدون کت روى صندلى‌هاى حصیرى‌شان جلو درهاى کالسکه‌رو نشسته بودند و به پیپ‌شان پک مى‌زدند، رهگذرها هم با قدم‌هاى خسته، سربرهنه و کلاه به‌دست حرکت مى‌کردند. وقتى ژرژ دوروا کوچه را طى کرد و به بلوار رسید، باز هم ایستاد. مردد بود کجا برود. دلش مى‌خواست برود به شانزه‌لیزه و بعد به خیابان بوا دو بولونى، تا زیر درخت‌ها کمى هواى خنک به سر و رویش بخورد، و درهمان حال آرزو مى‌کرد ماجراى عاشقانه‌اى برایش پیش بیاید. ولى چه نوع ماجرایى؟ خودش هم نمى‌دانست، از سه ماه پیش، هر روز و هرشب در انتظار پیش‌آمدنش بود. البته گهگاه به لطف چهره‌ى زیبا و هیکل برازنده‌اش، اینجا و آن جا عشق زودگذرى نصیبش مى‌شد؛ ولى او انتظار چیزى بهتر و بیشتر از این‌ها را داشت.