معرفی و دانلود کتاب امید دوباره می‌تازد

معرفی کتاب امید دوباره می‌تازد

کتاب امید دوباره می‌تازد نوشته‌ی اندرو شافر ادامه‌ای بر رمان پرفروش امید هرگز نمی‌میرد محسوب می‌شود؛ اوباما و معاون اولش جو بایدن بار دیگر، معماهای پیچیده‌ای را مانند دو کارآگاه حل می‌کنند. این کتاب از سوی کاربران گودریدز به عنوان یکی از نامزدهای بهترین کتاب طنز سال 2019 انتخاب شده بود.

معرفی کتاب امید دوباره می‌تازد:

جو بایدن پس از یک تور موفقیت‌آمیز کتاب و سخنرانی‌های طولانی به دیدار اوباما می‌رود البته این دیدار صرفاً جنبه‌ی دوستانه ندارد. اوباما قصد دارد جو بایدن را با رپر سیاهپوستی به نام کروزو آشنا کند. اوباما معتقد است که اگر جو قصد دارد در انتخابات بعدی ریاست جمهوری موفق عمل کند باید حمایت این رپر را به خود جلب کند.

پس از تجدید دیدار این دو دوست و همکار قدیمی، اوباما متوجه می‌شود که موبایل خود را گم کرده است، موبایلی که اطلاعات بسیار ارزشمندی مانند شماره‌ی تماس تمام رهبران دنیا در آن است!

این اتفاق تنها شروعی بر مشکلات جو و باراک در کتاب امید دوباره می‌تازد (Hope Rides Again) است و این دو همکار، زمانی که تلاش می‌کنند موبایل گمشده را پیدا کنند مشکلات بیشتری سر راهشان قرار می‌گیرد و مجبور می‌شوند معماهای مختلفی را حل کنند تا زنده از این مهلکه نجات پیدا کنند. در حقیقت می‌توان گفت، جست‌وجوی موبایل بلوبری رئیس جمهور به درگیری با گروه‌های گنگستری ختم می‌شود.

هر چند که اندرو شافر (Andrew Shaffer) در ابتدای کتاب شباهت‌های اسمی کتاب حاضر را اتفاقی اعلام می‌کند اما همچنان یکی از جذابیت‌های اصلی کتاب امید دوباره می‌تازد، حضور چهره‌های مشهور جهانی است که در موقعیت‌های طنز و عجیب قرار می‌گیرند.

کتاب امید دوباره می تازد به چه کسانی پیشنهاد می‌شود:

اندرو شافر در این کتاب نیز مانند عصر پیشین خود معجونی از طنز، معما، سیاست و... را در اختیار شما قرار می‌دهد و مطمئن باشید که با هر سلیقه‌ای از خواندن ماجراجویی‌های باراک و جو پشیمان نمی‌شوید.

نکوداشت‌های کتاب امید دوباره می‌تازد:

- کتاب‌های دنباله‌دار اغلب بسیار ناامید کننده هستند. ولی خوشبختانه امید دوباره می‌تازد این‌طور نیست. ( آنیستون استار)
- اگر به دنبال کتابی لذت‌بخش و کم حجم می‌گردید، حتماً باید این کتاب را بخوانید. (یاکیما هرالد ریپابلیک)
- این کتاب مانند کتاب قبلی‌اش... (امید دوباره می‌تازد) به طور مضحکی احمقانه و نوآورانه است. (بوک‌تریب)
- بسیاری از آگاهان سیاسی به زودی علاقه‌ای نوستالژیک به طنزهایی مانند این خواهند داشت. (لئو ویکلی)

در بخشی از کتاب امید دوباره می‌تازد می‌خوانیم:

آن در قرمز کذایی بسته بود. چند بار زنگ زدم تا یک نفر کفری بشود و جوابی بدهد. هیچکس جواب نداد. اگر داشتم کلوچه‌هایی که دختران پیشاهنگ درست کرده‌اند را می‌فروختم چطور؟ به نظرم آن‌ها ضرر می‌کردند.

از میان یک شیشه دودی داخل را نگاه کردم. می‌توانستم لابی را ببینم که توی آن فرش انداخته بودند و نورپردازی خوبی داشت. دو گلدان. چند تابلو نقاشی. چند صلیب این‌جا و آن‌جا و درهایی چوبی که لابد به نمازخانه اصلی باز می‌شدند.

هیچ میز پذیرش یا منشی وجود نداشت. از آن نوع کلیساهایی نبود که درش بر روی غریبه‌ها باز است، از آن‌هایی که به روح‌های گمشده‌ای که در طوفان به دنبال سرپناه می‌گردند، پناه می‌دهند. البته من گمگشته نبودم و طوفانی هم در کار نبود. وقتش بود راه دیگری برای داخل رفتن پیدا کنم. اگر کشیش براون آن‌جا نبود دلخور نمی‌شدم. راستش، بهتر هم می‌شد. می‌خواستم کلیسا را با چشم‌های خودم ببینم، نه آن کلیسایی که او می‌خواهد به من نشان بدهد. این روزها، واقعیتی که بتوانم آن را با چشم‌های خودم ببینم، تنها واقعیتی است که به آن اطمینان می‌کنم.

«واقعیت» به نوعی ذهنی و خیالی شده است. چه کسی آن را دیده است؟ بیخ گوش ما، مملکت دارد آرام‌آرام فرو می‌ریزد، اوراق می‌شود و چوب حراج می‌خورد. هرچند برای افرادی مثل خاله‌شان... و برای ساکنان محله‌های فقیرنشین شیکاگو... مدت‌های مدیدی است که همه چیز درهم و برهم است.