معرفی و دانلود کتاب پل و ویرژینی

معرفی کتاب پل و ویرژینی

کتاب پل و ویرژینی نوشته ژاک آنری برناردن دوسن پیر از شاهکارهای مشهور ادبی جهان درباره دو دوست است که از کودکی در فقر و تنگ و دستی با هم بزرگ شده‌اند اما از همان زمان به هم دل می‌بندند.

درباره کتاب پل و ویرژینی:

داستان پل و ویرژینی از آثار معروف ادبیات جهان به شمار می‌رود که برای افراد جوان نوشته شده و در بین صد و هفتاد سالی که از تاریخ نوشته شدن آن می‌گذرد همیشه در میان جوانان همه کشورهای متمدن منتهای رواج را داشته است.

امتیازی که این کتاب در ادبیات قرن هجدهم میلادی زبان فرانسه دارد سادگی بیان و لطافت و زیبایی است که در این داستان به چشم می‌خورد. به همین جهت یکی از بهترین کتاب‌هایی است که جوانان می‌توانند در آغاز زندگی بخوانند.

در داستان پل و ویرژینی (Paul et Virginie) دلدادگی و دلبستگی بسیار ساده‌ای در محیطی دور افتاده در آغوش طبیعت رخ می‌دهد و پسر و دختری را به یکدیگر نزدیک کرده و با بیانی شاعرانه اما بسیار روشن و ساده، عشق آن دو را شرح می‌دهد. احساسات ساده و طبیعی و سازگار ایشان را نویسنده با زبر دستی خاص و با بیان فریبنده‌ای ادا کرده و هیچ گونه تکلف و تصنعی در آن راه نیافته است.

مطالعه کتاب پل و ویرژینی مناسب چه کسانی است:

اگر به ادبیات کلاسیک فرانسه و داستان‌های عاشقانه علاقه‌مند هستید، خواندن این کتاب را از دست ندهید.

با ژاک آنری برناردن دوسن پیر بیشتر آشنا شویم:

او در شهر هاور در شمال فرانسه در 1737 به دنیا آمد و به واسطه کتاب حاضر یکی از مشهورترین نویسندگان فرانسه در روزگار خود شد.

برناردن دوسن پیر (Jacques Henri Bernardin de Saint Pierre) مهندس پل سازی و راه سازی بود، اما مردی مشکل پسند به شمار می‌رفت و به هر چیزی قانع نمی‌شد. به همین جهت سفرهای بسیاری اطراف جهان کرد. او در پی کاری می‌گشت و وقتی به آن می‌رسید پس از اندک مدتی از آن دل زده می‌شد. بدین گونه سفرهایی به هلند و روسیه و لهستان و اتریش و آلمان و جزیره موریس کرد که در آن زمان از مستعمرات فرانسه بود و به آن ایل دو فرانس (جزیره فرانسه) می‌گفتند. در آن جا سمت مهندسی داشت، اما به زودی با همکاران خود بهم زد و به فرانسه برگشت.

در میان این سفرها و جهان گردی‌ها در سال 1771 با ژان ژاک روسو نویسنده بسیار مشهور آن زمان آشنا شد. وی نیز مانند روسو خود را رانده از اجتماع آن زمان می‌دانست و مانند روسو عشق به طبیعت را وسیله دلداری خود می‌شمرد. به همین جهت دوستی در میان این دو نویسنده استوار شد و برناردن دوسن پیر برای بیان عقاید خود و انتشار فلسفه روسو وارد ادبیات شد. نخستین کتاب او با عنوان «سفر به ایل دو فرانس» در 1773 انتشار یافت، ولی بیشتر شهرت او نخست به واسطه کتاب معروف وی باعنوان «مطالعات در طبیعت» کسب شد که در 1784 منتشر شد. بعد از آن داستان پل و ویرژینی که در سال 1787 منتشر شد. در 1790 نیز داستان «کلبه هندی» را منتشر کرد که پس از پل و ویرژینی معروف‌ترین اثر ادبی اوست. در آغاز انقلاب فرانسه در سال 1790 از نویسندگان مشهور زمان خود به شمار می‌رفت و پیشوایان انقلاب به او احترام می‌گذاشتند.

در دوران امپراتوری ناپلئون مورد توجه بود و حقوق بازنشستگی در حقش برقرار کردند. پس از مرگ همسر اول خود همسر دومی اختیار کرد و زندگی بسیار آرامی‌که در پایان عمر داشت بدبینی‌های وی را تعدیل کرد و سرانجام در 1814 در پاریس در گذشت. در سال بعد یعنی در 1815 آخرین کتاب وی را که زمان حیاتش انتشار نداده بود به عنوان «هم آهنگی‌های طبیعت» چاپ کردند.

در بخشی از کتاب پل و ویرژینی می‌خوانیم:

تصور اینکه ویرژینی به زودی باز می‌گردد جرأت پل را دوباره تازه می‌کرد، و او را به کارهای روستایی برمی گرداند؛ در میان رنج‌های خود خوش بخت بود کار خود را با تنهایی برساند که پسندیدہ عشق او بود!

یک روز در طلوع آفتاب (روز 26 دسامبر 1744 بود) چون پل از خواب برخاست، بیرق سفیدی را دید که بر کوه انکشاف برافراشته بودند. این بیرق نشانه کشتیی بود که در دریا دیده می‌شد. پل بسوی شهر دوید بداند خبری از ویرژینی آورده است یا نه. تا بازگشت راهنمای کشتی در بندر ماند، که بنا بر معمول سوار کشتی شده بود برای اینکه برود راهیان نشان بدهد.

این مرد تنها چاشتگاه بر گشت. برای حکمران خبر آورد که آن کشتی که خبر آن را داده بودند کشتی «سن ژران» است که گنجایش هفتصد چلیک دارد؛ فرمانده آن ناخدایی بنام آقای «اوبن» است؛ در چهار فرسنگی ساحلست و اگر بار مساعد باشد تنها فردا بعد از ظهر درپور لوی لنگرخواهد انداخت. در آن هنگام هیچ بادی نمی‌وزید.

راهنما نامه‌هایی را که این کشتی از فرانسه آورده بود به حکمران داد. یک نامه برای خانم دولاتور به خط ویرژینی بود. پل هماندم آن را گرفت، با شوری آن را بوسید، روی سینه‌اش جا داد و به سوی خانه دوید. از دورترین جایی که خانواده را دید، که منتظر بازگشت او بر روی تخته سنگی «وداع» بود، بی آنکه بتواند سخن بگوید نامه را در هوا بلند کرد؛ هماندم همه در خانه خانم دولاتور گرد آمدند که این نامه را بشنوند.