معرفی و دانلود کتاب همه روزهای رفته

معرفی کتاب همه روزهای رفته

کتاب همه روزهای رفته اثر به یادماندنی کیت د وال، داستانی سرشار از عواطف و احساس عشق و امید به زندگی‌ست که قصه زندگی مهربانویی به نام مونا را روایت می‌کند؛ او عروسک می‌سازد و به زنان دردمند یاری می‌رساند. این رمان در سال 2018 نامزد دریافت جایزه زنان در بخش داستانی شده است.

درباره کتاب همه روزهای رفته:

چه داستانی پس عروسک‌های چوبی بی‌جان نهفته است؟!

رمان همه روزهای رفته (The Trick to Time) روایت زندگی بانویی به نام موناست که عروسک می‌سازد و از این راه امرار معاش می‌کند. هر کدام از این عروسک‌ها استعاره‌ای از چالش‌ها و سختی‌های زندگی موناست که از پس آن‌ها بر آمده است. او که به خوبی با غم از دست دادن عزیزان و فقدان چیزهایی که دوست داشته، آشناست به مادرانی که فرزند خود را از دست داده‌اند دلداری می‌دهد و آنان را به ادامه زندگی امیدوار می‌سازد.

کیت د وال (Kit de Waal) با قلم گیرا و شیرینش روایتی صمیمانه از عشق و امید پیش رویتان می‌گذارد. داستانی که در عین روان بودن و سادگی، پیچ و خم‌ها و تعلیق‌های جذابی دارد و ذهن شما را با شخصیت فراموش نشدنی مونا درگیر خواهد کرد.

این اثر به دلیل شیوه بیان مشکلات اجتماعی و اعتراض به نابرابری جنسیتی مورد تحسین نشریه ایندیپندنت قرار گفته است.

خواندن کتاب همه روزهای رفته به چه کسانی پیشنهاد می‌شود؟

اگر به داستان‌های ایرلندی علاقمندید و یا از خواندن رمان‌هایی که احساسات‌تان را برمی‌انگیزد، لذت می‌برید، داستان همه روزهای رفته را از دست ندهید.

با کیت د وال بیشتر آشنا شویم:

داستان‌نویس موفق، کیت دوال، جولای 1960 در بیرمنگام متولد شد. او مدتی پس از تولد به فرزندخواندگی یک مادر ایرلندی و یک پدر اهل کارائیب در آمد. کیت حدود پانزده سال دادستان دادگاه خانواده بود و اکنون نیز به فعالیت در حوزه حقوق کیفری خانواده مشغول است. وی علاوه بر مشاوره و مددکاری اجتماعی کودکان، به نویسندگی علاقه فراوانی دارد و هنگامی که فرزندانش در سنین کودکی بودند، دوره تخصصی داستان‌نویسی خلاق را در دانشگاه آکسفورد گذراند. او به زودی توانست در عرصه داستان‌نویسی خوش بدرخشد و جوایزی نظیر کتاب سال ایرلند و هاچت را به دست آورد. ترکیب هنر و استعداد کیت و تجربه‌های زیسته او باعث خلق رمان‌های شگفت‌انگیزی از جمله رمان حاضر شده است.

در بخشی از کتاب همه روزهای رفته می‌خوانیم:

مونا سعی دارد بخوابد. می‌داند که موفق نمی‌شود. تمام راه طولانی ساحل تا خانه را پیاده برگشت تا بدنش خسته شود و چشم‌هایش را که روی هم می‌گذارد نیمه‌هشیار شود. ولی هنوز بیدار است؛ پلک‌هایش را روی هم فشار می‌دهد و به مادرش فکر می‌کند. وقتی مرد چند سالش بود؟ سی‌وهشت؟ اینکه سنی نیست. هنوز زنی جوان بود.

مونا فنجانی چای می‌ریزد و می‌رود دم پنجره. نصفه شب است و او همچنان آنجاست، آقای ژنرال، به دریا نگاه می‌کند. مونا تماشایش می‌کند، تا او هم برمی‌گردد رو به مونا و دستی تکان می‌دهد. مونا هم باز فنجانش را بالا می‌گیرد تا جواب سلام بدهد، لحظه‌ای همان‌طور به هم خیره می‌مانند، این بار بیش از چند ثانیه طول می‌کشد. مرد تعظیم کوچکی می‌کند و برمی‌گردد توی اتاقش.

صبح از راه می‌رسد و مونا شاهد بارانی است که ناخن‌هایش را روی شیشۀ پنجره می‌کشد. اگر این روز نتواند نقش زنگ تفریح کوتاهی را در برنامۀ همیشگی‌اش بازی کند، پس هیچ‌چیز نمی‌تواند. می‌ماند خانه، بله همین کار را می‌کند. یک بار هم که شده، تمام صبح را خانه بمان. چه اشکالی دارد؟ بگذار جولی چند ساعتی به‌تنهایی مغازه را بچرخاند. لباس بیرون نمی‌پوشد، تمام روز را در خانه می‌ماند و خیاطی می‌کند و لذت می‌برد.