معرفی و دانلود کتاب هفت پله تا بابا و بالاتر

معرفی کتاب هفت پله تا بابا و بالاتر

نسرین رحیم نویسنده کمتر شناخته‌شده ایرانی در کتاب هفت پله تا بابا و بالاتر داستان دختری را به تصویر می‌کشد که به‌تازگی پدرش را از دست داده است و باید تا پایان عمرش با این اندوه جانکاه کنار بیاید.

درباره کتاب هفت پله تا بابا و بالاتر:

تحمل رنج و اندوه ناشی از دست دادن عزیزان یکی از دشوارترین مشکلاتی است که هر کس باید در طول زندگی‌اش با آن روبه‌رو شود. سوگواری برای عزیزان ازجمله رنج‌هایی طاقت فرساست که می‌تواند احساسات مختلفی را در آدمی زنده کند. از جمله این احساسات می‌توان به اندوه بی‌پایان، حس خلاء، تنهایی، بی‌انگیزگی، سردرگمی، ناباوری اتفاق رخ‌داده و... اشاره کرد.

کنار آمدن با این اندوه و تحمل مرگ عزیز ازدست‌رفته به هیچ وجه کار آسانی نیست اما به‌مرور زمان ممکن و میسر می‌شود. همان‌طور که می‌دانید این معضل در مطالعات روانشناسی از اهمیت بالایی برخوردار است. باری تأثیر این عارضه بر روح و روان آدمی تا جایی عمیق و شدید است که در ادبیات هم بسیار نمود پیدا کرده است و در طول تاریخ ادبیات جهان شاهد آثاری هستیم که به زیبایی هرچه‌تمام‌تر و با توصیفاتی شاعرانه و ادبی، غم ناشی از دوری و از دست رفتن عزیزان را به تصویر کشیده‌اند.

سوگواری و مواجه با مرگ عزیزان به خصوص پدر یا مادر دل هر انسانی را به درد می‌آورد و ناباوری حاصل از آن تاب‌وتوان فرد را می‌رباید. سیمون دوبووار نویسنده و نظریه‌پرداز فرانسوی در کتاب «مرگ آرام»، خاطرات خود و خانواده‌اش را در مواجه با مرگ مادرش به روی کاغذ آورده است. از دیگر آثار شاخصی که در ادبیات جهان به سوگواری برای عزیزان پرداخته‌اند، می‌توان به کتاب‌های «اندوهی فراتر از رویا» اثر پیتر هانتکه و کتاب «خاطرات سوگواری» اثر رولان بارت اشاره کرد.

حالا نسرین رحیم نویسنده معاصر ایرانی در تازه‌ترین اثر خود، کتاب هفت پله تا بابا و بالاتر، سرگذشت دختری را به تصویر می‌کشد که به‌تازگی پدر عزیزش را ازدست‌داده و به سختی می‌تواند با این اندوه جانکاه و فرساینده کنار بیاید. او تلاش می‌کند روال روزمره‌اش را به حال عادی برگرداند، زندگی را به جریان بیندازد اما همواره غم ناشی از نبود پدر روی قلبش سنگینی می‌کند.

کتاب هفت پله تا بابا و بالاتر مناسب چه کسانی است؟

علاقه‌مندان به رمان‌های فارسی و دنبال‌کنندگان ادبیات معاصر ایران از مطالعه این کتاب لذت خواهند برد.

جملات برگزیده کتاب هفت پله تا بابا و بالاتر:

- ای‌کاش می‌شد همه این‌ها یک خواب -یا بهتر است بگویم یک کابوس- باشد... و بالاخره بیدار می‌شدم و نفس راحتی می‌کشیدم و می‌فهمیدم که من و بابا نمُرده‌ایم.

- چقدر بد است که تنها آرزوی آدم برای خودش مرگ باشد، اما نمیرد!

- عجیب است! من می‌خواستم زودتر از همه آن‌ها بروم، اما همه آن‌هایی که به درخواست خداوند به‌خاطرشان زنده مانده‌ام، رفته‌اند و حالا فقط من مانده‌ام.

- توی اتاق‌خوابم هستم و به کسانی که دوستشان دارم، خیره شده‌ام؛ آدم‌هایی که فقط یک تصویر از خودشان برایم جا گذاشته‌اند... و حالا سهم من از داشتنِ آن‌ها، فقط یک قاب‌ عکس است.

در بخشی از کتاب هفت پله تا بابا و بالاتر می‌خوانیم:

مثل همیشه سردم است؛ مخصوصاً دست‌ها و پاهایم. قبل از اینکه به رختخوابم برگردم، طبق معمولِ هر شب، روبه‌روی نقاشیِ «مشق شب بابا» می‌ایستم. منتظر می‌مانم و تجسم می‌کنم تا بابا روی تخته بنویسد: دوستت دارم، جود لارسون... و من هم بگویم: «دوستت دارم، بابا.»

چراغ را خاموش می‌کنم و به رختخوابم پناه می‌برم و سعی می‌کنم به کمک آن قرص‌های خواب‌آور خوابم ببرد. درحالی‌که نگاهم روی دیوار خشک شده، کم‌کم ناراحتی‌ام را نسبت به مامان فراموش می‌کنم؛ و مثل هر شب، دیگر به هیچ‌چیز جز یک مرگ شیرین فکر نمی‌کنم. بعد از نیم ساعت، کم‌کم خوابم می‌برد.

نیمه‌شب با صدای بابا بیدار می‌شوم! دارد صدایم می‌زند! درحالی‌که می‌نشینم، می‌گویم: «جانم، بابا؟»

گیجِ گیجم. صدای بابا بود؛ شک ندارم! قسم می‌خورم که اشتباه نمی‌کنم، اما شاید توی خواب صدایم زده. منتظر می‌مانم، اما دیگر صدایی نمی‌شنوم. سکوت مطلق است. تا دراز می‌کشم، دوباره صدایم می‌زند. صدا از‌طرفِ تابلوی نقاشی است. این بار دیگر مطمئن می‌شوم که صدایش را شنیده‌ام. یعنی ممکن است؟! با ناباوری و ترس پتویم را کنار می‌زنم. دستم به شیشه شربت خواب‌آورم می‌خورد و می‌افتد و می‌شکند. می‌ترسم. آرام به سمت تابلو می‌روم.

در نور مهتاب، همه‌چیز را کمی مبهم می‌بینم. چشم‌هایم را می‌مالم و با دقتِ بیشتری اطراف را نگاه می‌کنم. هیچ خبری نیست. می‌روم و کلید برق را می‌زنم و همه‌جا را می‌بینم. با ترس می‌گویم: «بابا!»

صدایی نمی‌شنوم؛ شاید فقط یک توهم بوده. چشمم به ساعت می‌افتد؛ دقیقاً دوازدهِ نیمه‌شب است. چراغ را خاموش می‌کنم و برمی‌گردم. در نور مهتاب که روی تابلو افتاده، دوباره نگاهی به بابا می‌اندازم. خوب نگاهش می‌کنم و می‌گویم: «ای‌کاش باهام حرف می‌زدی، بابا...» و بُغض می‌کنم.

تا می‌خواهم برگردم، متوجه تغییری در تابلوی نقاشی می‌شوم. انگار روی تخته‌سیاه یک‌چیز مثل سابق نیست و خودنمایی می‌کند. چشم‌های تَرَم را خوب پاک می‌کنم. نوشته‌ها قبلاً یک جمله با رنگ سفید بود، اما حالا تبدیل به چند جمله با رنگ طلایی پُر‌رنگ شده است. وای، خدای من! واقعاً نوشته‌ها عوض شده! اما چطور ممکن است؟ همه‌چیز توی تابلو درست مثل قبل است، به‌غیر‌از دوستت دارم جود لارسون.