معرفی و دانلود کتاب هرایی

معرفی کتاب هرایی

کتاب هرایی به قلم سعید تشکری، مجموعه داستانی جذاب و خواندنی است که موضوع نذر و نیاز و وفای به عهد پس از برآورده شدن آرزویی را از نگاهی نو بررسی می‌کند. شخصیت‌های این رمان مذهبی در سراسر داستان با چالش بزرگی به نام تعهد مواجه هستند.

درباره کتاب هرایی:

شاید در نخستین نگاه به کتاب هرایی، نام آن برایتان جلب توجه کند. سعید تشکری در ابتدای کتاب، معنای واژگانی «هرایی» را برایمان شرح می‌دهد و با استناد بر چند فرهنگ لغت معتبر زبان فارسی، این واژه را توصیف می‌کند. برای مثال در فرهنگ معین هرا به سه معنی مدخل شده است: 1. صدای مهیب 2. ترس و بیم 3. ساز و برگ و ادوات تزئینی اسب مانند لگام و زین و... در فرهنگ دهخدا و فرهنگ عمید نیز به معانی مشابهی اشاره شده است.

هرایی مجموعه داستانی شامل چندین داستان کوتاه است که به مضامینی همچون تعهد و وفاداری در سایه دین می‌پردازد. در حقیقت یکی از بن‌مایه‌های کلان فکری تشکری برای تألیف این کتاب موضوع نذر بوده است و این که افراد تا چه حد به نذری که هنگام گرفتاری می‌کنند پایبند خواهند بود. در هر کدام از این داستان‌های پرفراز و نشیب، با شخصیت‌های متفاوتی آشنا می‌شویم که همگی به نوعی درگیر ادای دین و نذرشان هستند؛ مانند پزشکی که نذر کرده اگر به آرزویش برسد در دارالشفا به صورت داوطلبانه فعالیت کند. هرایی روایتی از قرار گرفتن انسان‌ها بر سر دوراهی تأمل‌برانگیز وفای به عهد و انتخاب هویت فردی‌ست.

خواندن کتاب هرایی به چه کسانی پیشنهاد می‌شود؟

تمامی علاقمندان به داستان‌ها و رمان‌های ایرانی را به خواندن کتاب هرایی دعوت می‌کنیم.

با سعید تشکری بیشتر آشنا شویم:

این فیلمنامه‌نویس، منتقد، رمان‌نویس و کارگردان تلویزیون و تئاتر، متولد سال 1342 در شهر قوچان است. وی فعالیتش را در این حوزه به طور رسمی از سال 1360 آغاز نمود و مدرک دانشگاهی‌اش را در رشته ادبیات نمایشی اخذ کرد. تشکری سالیان سال به عنوان مدرس ادبیات نمایشی و تئاتر فعالیت داشته و عضو کانون بین‌المللی تئاتر TCA است. وی از داوران جشنواره فجر است و افتخار دریافت جایزه کتاب رضوی سال را در کارنامه خود دارد. مجموعه «وقتی زمین دروغ می‌گوید» به قلم این نویسنده توانمند در سال 1391 توانست به عنوان کتاب برتر سال انتخاب شود.

در بخشی از کتاب هرایی می‌خوانیم:

دلدادگی فراموشی ندارد. هر چقدر بر طاقچۀ عمر خاک بنشیند، وقتی عاشقانه‌هایت را مرور کنی، غبارروبی آسان می‌شود. فرشته آلبوم عکس را نگاه کرد.

هر سال یک عکس. یادگارِ سالیان گذشته بی او. این تنها یادگارِ همسرت نیست. مخدوم پسرِ تو و پژمان است، که با حضور او همه‌ تنهایی‌ات را پُر کرده‌ای. و این خانه، که یادگار اوست. حضرت معصومه را واسطه کردی تا مخدومت، اهل بار بیاید. رنگارنگیِ روزهای بزرگ شدن مخدوم را با سیاه و سفیدیِ نبودنِ پژمان عوض کردی. رُستن را لحظه به لحظه حس کردی. حالا تکیه‌گاهِ توست. همانی شده که می‌خواستی. نشانی‌های پدر بسیار دارد. مِهر و عاطفه، سرمایه‌ای نیست که در وجود هر کسی به بار بنشیند. اما مخدومِ تو عاشقِ حضرت است. مثل خودت. مثل بابایش. چقدر ریسه و چراغ فراهم کرده تا امسال باشکوه‌تر از هر سال جشنِ تولدِ خانم را برگزار کنید.

امروز چه شور و حالی است در این خانه. تو از سالی که پژمان رختِ سفر بست به دیار باقی، هر سال این جشن را به حُرمت خانم برگزار کردی. هیچ‌وقت هم خانم تنهایت نگذاشته است. همیشه خودش همه چیز را فراهم می‌کند. مسافرانی که در خانه‌ات میهمانند، میزبانی می‌کنند در جشن. خوشحالی که هر شب در حرم حضرت معصومه می‌گردی و میهمانی برای ماندن در خانه پیدا می‌کنی. این آلبوم، هر سال، جشنِ خانه‌تان و میهمانان و میزبانانش را به یادگار دارد. چقدر زائران که به تکرار در این عکس‌ها هستند.

تزئین و چراغانی را واگذار می‌کنی به میهمانان و قصدِ زیارت می‌کنی. امروز دو نفر مسافرِ اهل خواف، از خانه‌ات رفته‌اند و تو اتاق‌ خالی داری. نباید حتی یک شب هم این اتاق‌ها بلااستفاده بماند.