معرفی و دانلود کتاب ناخوشی ما: درس‌هایی در باب آزادی و همبستگی

معرفی کتاب ناخوشی ما: درس‌هایی در باب آزادی و همبستگی

کتاب ناخوشی ما، نوشته‌ی تیموتی اسنایدر اثری خواندنی و متفاوت است که به بررسی ارتباط سیستم سلامت و آزادی در یک جامعه می‌پردازد. این کتاب که خیلی زود به یکی از پرفروش‌ترین کتاب‌های نیویورک تایمز بدل شد، با تکیه بر تجربه‌های شخصی نویسنده به نگارش درآمده است و در کنار یک تحلیل سیاسی و تاریخی، از حق بنیادین سلامت و تأثیر آن بر رشد آزادی‌های انسانی می‌گوید.

درباره‌ی کتاب ناخوشی ما

در دسامبر سال 2019 تیموتی اسنایدر (Timothy Snyder) بعد از یک سخنرانی دچار درد شدیدی شد. او به بیمارستان مراجعه کرد و ساعت‌ها در اورژانس منتظر ماند و از درد به خود پیچید تا اینکه بالاخره تشخیص درست حاصل شد و او را به سرعت به اتاق عمل انتقال دادند. با این حال و با وجود مراجعه به بیمارستان‌های مختلف در آلمان و آمریکا به همه‌ی جوانب بیماری اسنایدر توجه نشد و زندگی‌اش به خطر افتاد. این ماجرا اساس شکل‌گیری و نگارش کتاب ناخوشی ما (Our Malady) را رقم زد. اسنایدر در حالی که اولین روزهای سال را در بیمارستان سپری می‌کرد به این مسئله واقف شد که بدون وجود سلامتی، آزادی‌ها و حقوق انسانی، معنایی ندارند.

تیموتی اسنایدر باور دارد اگر در یک جامعه، انسان‌ها از سلامت جسمانی و روانی برخوردار نباشند، آن جامعه نمی‌تواند آن‌طور که شایسته است به سمت آزادی‌های سیاسی و اقتصادی گام بردارد. او در کتاب ناخوشی ما با شرح روایت‌هایی شخصی از دوران بیماری‌اش، به بحران سلامت به‌عنوان مسئله‌ای فراتر از حوزه‌ی پزشکی نگاه می‌کند و بر این موضوع تأکید می‌ورزد که اگر جامعه از یک سیستم سلامت عادلانه برخوردار نباشد، افزون‌ بر تحمیل رنج جسمانی به مردم، آن‌ها را از لحاظ اجتماعی و سیاسی نیز تحت فشار قرار خواهد داد.

کتاب ناخوشی ما که نقدی پرشور به سیستم درمانی آمریکاست، پس از ارائه‌ی پیشگفتاری با عنوان «همبستگی و تنهایی»، در طی چهار بخش درس‌هایی را به مخاطب خود یادآور می‌شود. اسنایدر در درس اول با اشاره به تاریخچه‌ی حق سلامت، از این موضوع می‌گوید که «خدمات سلامت یک حق انسانی است» و اذعان می‌کند، با اینکه این مفهوم در اروپا پس از جنگ جهانی دوم شکل گرفت اما هیچ‌گاه در آمریکا به شکل قانونی درنیامد.

اسنایدر درس دوم را با عنوان «بازآفرینی از کودکان آغاز می‌شود» ارائه می‌کند و در این درس زایمان را در نظام سلامت اتریش و آمریکا مورد مقایسه قرار می‌دهد تا این استدلال خود را عیان سازد که تجاری شدن درمان، باعث محدودیت آزادی خانواده‌ها می‌شود. درس سوم اسنایدر با عنوان «حقیقت ما را آزاد خواهد کرد»، به این موضوع می‌پردازد که حقایق علمی چگونه می‌تواند سیاست عمومی را هدایت کند.

تیموتی در درس چهارم تحت عنوان «پزشکان باید مسئول باشند» این عقیده را مطرح می‌کند که پزشکان وظیفه دارند در حوزه‌ی سیاست ملی نقش رهبری برجسته‌تری ایفا کنند. نویسنده درنهایت در بخش «بهبودی ما» از مسیری می‌گوید که می‌تواند آزادی را از مجرای بهبود نظام سلامت محقق سازد. به این ترتیب تیموتی اسنایدر تمام تلاش خود را به کار می‌بندد تا این مسئله‌ی مهم را به اثبات برساند که برای دستیابی به آزادی، برخورداری از حقوق مدنی کافی نیست بلکه دسترسی به خدمات سلامت عادلانه ضرورتی غیر قابل انکار برای تحقق این مهم است.

کتاب ناخوشی ما، این اثر مهم و ارزنده را علی کاظمیان به فارسی برگردانده و انتشارات سروش مولانا برای چاپ و نشر آن کوشیده است.

نکوداشت‌های کتاب ناخوشی ما

• اثری جذاب. اسنایدر در کتاب ناخوشی ما، تجربه‌ی شخصی تأثربرانگیز خود را با یک تحلیل تاریخی و سیاسی دقیق تلفیق کرده است. او در این کتاب، استدلالی قدرتمند در جهت به رسمیت شناختن توجه به سلامت همگانی به‌عنوان یک حق بنیادی ارائه می‌دهد. (شیکاگو تریبون)
• تیموتی اسنایدر در این کتاب فهرستی دقیق از خطاهای آمریکا در واکنش به همه‌گیری کرونا ارائه می‌دهد. بدون شک فریاد خشم او توجهتان را به خود جلب خواهد کرد. (واشنگتن پست)

کتاب ناخوشی ما برای چه کسانی مناسب است؟

فعالان عرصه‌ی درمان، علاقه‌مندان به حوزه‌ی جامعه‌شناسی سیاسی و تمامی افرادی که قصد دارند از زاویه‌ی تازه‌ای به مسئله‌ی سلامت و ارتباط با آن آزادی جامعه نگاه کنند، از مطالعه‌ی این کتاب بهره خواهند برد.

در بخشی از کتاب ناخوشی ما: درس‌هایی در باب آزادی و همبستگی می‌خوانیم

پس از اینکه تقریباً یک ساعت بین ویلچر و یک میز در لابی ولو شدم، بالاخره وارد بخش اورژانس شدم. آنجا هم چیز زیادی رخ نداد، پس دربارۀ چیزهایی فکر کردم که در حال سکندری خوردن از لابی به تخت بخش اورژانس دیده بودم. من در شش کشور در اتاق‌های اورژانس زیادی بوده‌ام، این فضا را خوب درک می‌کنم. مانند بیشترِ بخش‌های اورژانس در امریکا، این بخش هم غلغله و راهروهایش پر از تختخواب بود. شش روز قبلش در فلوریدا ازدحام حتی شدیدتر از این بود. آن شب در نیوهاون احساس خوش‌شانسی می‌کردم که فضای کوچکی برای خودم دارم: نه یک اتاق، بلکه نوعی اتاق شاه‌نشین که با پرده‌ای زرد از ده‌ها تخت دیگر جدا شده بود.

بعد از مدتی، پرده کم‌کم آزارم می‌داد. مسئلۀ جلب توجه کردن در اتاق‌های اورژانس این است که بفهمی کارکنان بخش چه کسانی هستند و کسی هم چشمش به تو بیفتد. وقتی پرده کشیده بود من نمی‌توانستم ببینم چه کسی در حال عبور است و به‌خاطر این سخت بود که رنگ روپوش‌ها و عنوان روی کارت‌ها را تشخیص دهم و تقاضای کمک کنم. اولین پزشکی که پرده را کنار زد، به این نتیجه رسید که من خسته‌ام یا شاید آنفلوانزا گرفته‌ام و برایم مایعات تجویز کرد. دوست نگران من کوشید غیرمستقیم بگوید وضعیتم وخیم‌تر از این‌هاست: «این آدم کسی است که در مسابقات دو شرکت می‌کرده و الان نمی‌تواند سرپا بایستد». دوستم به دستیار تخصصی گفت در طول چند روز اخیر این دومین بار است که من به اورژانس می‌آیم، پس به توجه مضاعفی نیاز دارم. آن پزشک متقاعد نشد و در حالی که پشت سرش پرده تا نصفه باز بود از تخت دور شد. نگاه دو پرستاری که پذیرشم کرده بودند به من افتاد و شنیدم که در حال راه رفتن به هم می‌گفتند: «این کی بود؟»، «خودش که می‌گه دکتره». دربارۀ دوستم حرف می‌زدند. خندیدند. آنجا نمی‌توانستم بنویسم، اما بعد نوشتم: اگر نژادپرستی آن شب شانس‌های زندگی مرا به خطر افکند، زندگی دیگران را هر لحظه از عمرشان به خطر می‌افکند.

فهرست مطالب کتاب

دربارۀ مجموعۀ نیک‌زیستی
دربارۀ نویسنده
مقدمۀ مترجم
پیشگفتار: تنهایی و هم‌بستگی
مقدمه: ناخوشی ما
درس 1: خدمات سلامت یک حق انسانی است
درس 2: بازآفرینی از کودکان آغاز می‌شود
درس 3: حقیقت ما را آزاد خواهد کرد
درس 4: پزشکان باید مسئول باشند
نتیجه‌گیری: بهبودی ما
سخن آخر: خشم و همدلی
قدردانی
یادداشت‌ها