معرفی و دانلود کتاب طبقه 99

معرفی کتاب طبقه 99

کتاب طبقه 99 نوشته‌ی جنی فواز الحسن به طور خاص به پیامدهای جنگ داخلی لبنان می‌پردازد و شما را با چهره‌ی حقیقی این پدیده‌ی شوم و نامبارک آشنا می‌سازد. این رمان که در سال 2015 نامزد جایزه‌ی بین‌المللی بوکر عربی شد، چند راوی دارد و تلاش می‌کند تبعات و زخم‌های ناشی از جنگ لبنان را به تصویر بکشد، تبعاتی که حتی پس از سال‌ها همچنان با خود حمل می‌کنند.

درباره‌ی کتاب طبقه 99:

جنی فواز الحسن تلاش می‌کند در این کتاب با نگاهی به مدرن به وقایع تاریخی لبنان بپردازد و برای این کار جنگ داخلی این کشور را محور اصلی رمان طبقه 99 قرار می‌دهد. این کتاب چند صدایی‌ست و از سوی راوی‌های مختلف برای‌تان شرح داده می‌شود و دارای پرش‌های زمانی بسیاری‌ست. شما در فصل‌های ابتدایی کتاب طبقه 99 با شخصیت‌های اصلی داستان آشنا می‌شوید که در سال 2000 در نیویورک زندگی می‌کنند اما در فصول بعدی به سال 1982 می‌روید و با لبنان درگیر جنگ آشنا می‌شوید. جنی سعی دارد با این رفت و برگشت‌های زمانی تأثیر عمیق جنگ بر روح و روان انسان‌ها را نشان دهد، تأثیری که حتی با گذشت دو دهه نمی‌توانند از آن رهایی پیدا کنند و به کناری بگذارند.

با جنی فواز الحسن بیشتر آشنا شویم:

این نویسنده لبنانی در 1985 به دنیا آمد و تحصیلات خود را در زمینه‌ی کارشناسی ادبیات انگلیسی ادامه داد. جنی پس از پایان تحصیلات از سال 2009 به روزنامه‌نگاری و ترجمه مشغول شد. او در این میان رمان موفقی مانند «أنا، هی والأخریات» را در سال 2013 نوشت و نامزد جایزه بوکر عربی شد. جنی بار دیگر برای رمان «طبقه 99» در سال 2015 نامزد دریافت جایزه بوکر عربی شد اما هیچ‌کدام از این آثار موفق به کسب چنین جایزه‌ی مهمی نشدند. این نویسنده‌ی لبنانی اثر دیگری به نام «رغبات محرمة» دارد که توانست با این رمان خواندنی جایزه‌ی سیمون الحایک را به دست آورد.

جنی در زمینه‌ی داستان کوتاه، ترجمه، شعر و رمان طبع‌آزمایی کرده است اما خود بر این باور است که در رمان‌نویسی بهترین عملکرد را داشته.

کتاب طبقه 99 مناسب چه کسانی‌ست؟

اگر به آشنایی با ادبیات عرب به ویژه لبنان علاقه دارید، این رمان بهترین گزینه برای‌تان محسوب می‌شود.

در بخشی از کتاب طبقه 99 می‌خوانیم:

تقریباً دو سال بعد از آن کشتار پدرم توانست به‌خاطر اینکه چند تن از فامیل‌هایش در آمریکا زندگی می‌کردند برای من و خودش بلیط بگیرد و ما به آمریکا آمدیم. پدرم مرگ مادر را باور نکرد اما بعد از آن دست از مبارزه برداشت. همان مبارزه‌ای که او را از «استاد» به «فدایی» تبدیل کرد و به زندگی‌اش گره خورد، هرچند موقع تصمیم‌گیری گیج بود و نمی‌دانست برای شروع فعالیت مسلحانه و پیوستن به جنبش فتح آیا حتماً باید اسم «استاد» را از روی خودش بردارد یا نه؟

بااین‌حال وقتی پدر این تصمیم را گرفت، مادرم عصبانی شد و مدام از او می‌پرسید چه چیز باعث شده او که در کل زندگی‌اش حتی یک مورچه را هم نکشته است برود و رزمنده شود؟ آن هم وقتی جنگ نیاز به مهارت و آموزش‌های فراوان دارد و پدرم آن‌ها را نگذرانده: «فکر کردی هر کسی یک تفنگ به دست گرفت رزمنده می‌شود؟ این شغل به درد تو نمی‌خورد مرد!» اما پدرم برای انجام این کار اصرار داشت. در چشم‌هایش برقی بود که تا آنموقع ندیده بودیم، نه برق پیروزی و امید؛ بلکه درخشش غم در چشم افراد خسته‌ای که زندگی آن‌ها را محک می‌زند و در تنگنا می‌اندازد. پدرم با وجود هیکل درشتش، چهره‌ی مهربانی داشت. به‌همین‌خاطر وقتی برای اولین بار روپوش نظامی زیتونی‌رنگ را تن کرد و کوفیه بر سر گذاشت، کلاً چهره‌ی دیگری از او دیدیم. انگار چریکی داخلش بوده که حالا کت‌وشلوار را پاره کرده است. عضلاتش هم یک‌دفعه بزرگ و صدایش خشن‌تر شده بود.