معرفی و دانلود کتاب صبحانه در تیفانی

معرفی کتاب صبحانه در تیفانی

کتاب صبحانه در تیفانی نوشته‌ی ترومن کاپوتی، شما را با شخصیت بی‌نظیر و دوست‌داشتنی «هالی» آشنا می‌کند. هالی زنی سرخوش است که خرج زندگی‌ خود را از طریق وقت‌گذرانی با مردان به دست می‌آورد. او برای زندگی به نیویورک آمده و شخصیت عجیبش در این شهر داستان‌های شگرفی را رقم می‌زند.

هالی دختر جوانی است که برای زندگی بهتر و فرار از گذشته‌ی مبهم خود به نیویورک آمده و راوی داستان، مرد جوانی است که در همسایگی او زندگی می‌کند و به تدریج با او آشنا می‌شود و از طریق همین مرد جوان، شما هم به مرور هالی را بیشتر می‌شناسید. در ابتدای داستان شما این دختر را صرفاً زنی خوش‌گذران می‌بینید اما هر چه داستان پیش می‌رود شناخت شما نیز از او کامل‌تر می‌شود و به درک عمیق‌تری نسبت به این شخصیت دست پیدا می‌کنید. شخصیت اصلی داستان هر چه هالی را بیشتر می‌شناسد به او بیشتر علاقه‌مند می‌شود اما در ادامه‌ی داستان مرد میانسالی به آپارتمان هالی می‌آید و ادعا می‌کند که شوهر او است...

جایگاه کتاب صبحانه در تیفانی:

کتاب صبحانه در تیفانی (Breakfast at Tiffany's) نخستین‌بار در سال 1958 منتشر شد. این اثر رمان کوتاهی است اما به رغم حجم کمی که دارد در ادبیات قرن بیستم از جایگاه ویژه‌ای برخوردار است و بهترین کتاب ترومن کاپوتی (Truman Capote) محسوب می‌شود و شخصیت هالی نیز در گروه تأثیرگذارترین شخصیت‌های ادبی تاریخ آمریکا قرار دارد. به دلیل محبوبیت رمان، فیلم سینمایی جذابی هم با اقتباس از آن ساخته شده است که امروزه شهرت این فیلم از رمانِ آن هم بیشتر است. فیلم صبحانه در تیفانی در سال 1961 به کارگردانی بلیک ادواردز و بازی آدری هپبورن ساخته شد. محبوبیت این فیلم به حدی است که شخصیت هالی، دیالوگ‌های شخصیت‌های داستان و موسیقی معروف آن همچنان در میان مردم از محبوبیت بسیار زیادی برخوردار است.

ترومن کاپوتی را بیشتر بشناسیم:

ترومن کاپوتی در سال 1924 در شهر نیواورلئان در ایالت لوئیزیانای آمریکا به دنیا آمد. نام واقعی‌ او ترومن استرکفاس پرسنز بود. وقتی چهارساله بود پدر و مادرش از یکدیگر جدا شدند و مجبور شد تا نه سالگی در آلاباما نزد خویشان مادرش زندگی کند. در جوار خانه‌ی آن‌ها در شهر مونروویل، خانواده‌ی نلی هارپر لی زندگی می‌کردند. به زودی آن دو دوستان نزدیکی شدند، ‌طوریکه هارپر لی شخصیت «دیل هریس» را، در داستان معروف و تحسین شده‌اش «کشتن مرغ مقلد» بر اساس شخصیت ترومن آفرید و کاپوتی در ترسیم شخصیت آیدابل تامپکینز در داستان «صداهای دیگر، اتاق‌های دیگر» از عادات و خصوصیات نلی بهره برد. جوزف کاپوتی او را به پسر خواندگی قبول کرد. نام ترومن گارسیا کاپوتی را بر او نهاد و وی را به دبیرستان فرستاد. ترومن در هفده‌سالگی به جمع نویسندگان مجله‌ی نیویورکر پیوست و دو سال به عنوان کارمند دفتری با هیئت تحریریه‌ی نشریه‌ همکاری کرد. پس از اینکه باعث شکایت رابرت فراست، شاعر معروف آمریکایی، از مجله شد، او را اخراج کردند. نگارش نخستین رمانش را با عنوان تقاطع تابستانی، آغاز کرد. اما چون دست‌نویس نهایی کتاب از نظر او راضی کننده نبود، آن را پاره کرد و در سطل زباله‌ی اتاقش انداخت. (بیست سال پس از مرگ کاپوتی، این دست‌نویس نزد سرایدار منزلی که کاپوتی در سال 1943 آن‌جا زندگی می‌کرد پیدا شد و تقاطع تابستانی در سال 2006 توسط انتشارات رندوم هاوس به چاپ رسید.) نورمن میلر که معاصر او است پس از خواندن آثارش او را «بی‌نقص‌ترین نویسنده‌ی نسل خود» اعلام کرد. میلر در مقاله‌ای اذعان کرد تک‌تک کلمات شاهکار کاپوتی در جای خود قرار گرفته‌اند و حتی نمی‌توان دو کلمه از آن را جابه‌جا کرد. سرانجام، ترومن کاپوتی در سال 1984 در لس‌آنجلس درگذشت.

تیفانی به چه معنا است؟

مرکز فروش جواهر و اشیای نقره‌ای است و در سال 1837 توسط تدی یانگ و چارلز لوئیس تیفانی بنا شد و خیلی زود به شهرتی افسانه‌ای دست یافت. این فروشگاه از سال 1940 در تقاطع خیابان‌های پنجم و پنجاه‌وهفتم منهتن در شهر نیویورک دایر است و از همان زمان افراد مشهور و سرشناسی مانند ورزشکاران، ستاره‌های هالیوود و حتی افراد خانواده‌های سلطنتی اروپایی از فروشگاه تیفانی خرید می‌کنند، به خصوص که طرح‌های تیفانی برای جواهرات، زیورآلات تزیینی و ظروف نقره‌ای منحصربه‌فرد و کاملاً متمایز است. در سال 2007 تعداد شعب تیفانی در سراسر جهان به 167 فروشگاه رسید که از این تعداد 65 فروشگاه در شهرهای مختلف ایالات متحده قرار دارند.

در بخشی از کتاب صبحانه در تیفانی می‌خوانیم:

سرنوشت همیشه مرا به جاهایی که قبلاً در آن‌ها زندگی کرده‌ام، به خانه‌ها و نواحی اطراف‌شان، باز می‌گرداند. مثلاً به خانه‌ای در خیابان هفتادم شرقی که نمایی از سنگ قهوه‌ای داشت و در نخستین سال‌های جنگ، اولین محل اقامتم در نیویورک به شمار می‌رفت. آپارتمان من که فقط از یک اتاق تشکیل می‌شد، پر از اثاثیه‌ی اسقاطی بود؛ یک کاناپه و چندتا صندلی بزرگ که روکشی از مخمل زبر قرمز داشتند و آدم را یاد صندلی‌های قطار در روزهای گرم تابستان می‌انداختند. دیوارهای گچ‌بری شده‌ی اتاق به رنگ تفاله‌ی جویده شده‌ی توتون بودند و همه‌جا، حتی حمام، با تصاویر باسمه‌ای از ویرانه‌های روم باستان، که بر اثر گذشت ایام قهوه‌ای رنگ و لک‌وپیس شده بودند، تزیین شده بود. تنها پنجره‌ی اتاق هم به پلکان اضطراری پشت ساختمان مشرف بود. با این حال، هر وقت کلید آپارتمانم را در جیب لمس می‌کردم، موجی از رضایت وجودم را فرا می‌گرفت. این آپارتمان با وجود وضعیت دلتنگ کننده‌اش نخستین جایی بود که به خودم تعلق داشت. کتاب‌هایم، چند ظرف پر از مداد نتراشیده و هر آنچه فکر می‌کردم برای نویسنده شدن لازم است، در آن‌جا جمع کرده بودم، چون می‌خواستم نویسنده بشوم.