معرفی و دانلود کتاب شب نشده برمی‌گردیم

معرفی کتاب شب نشده برمی‌گردیم

کتاب شب نشده برمی‌گردیم، داستان پنج دختر دانشجو را پیش روی خواننده قرار می‌دهد که عزم سفری یک‌روزه کرده‌اند. علی سلطانی، زهرا یوسفی، زهرا بزاززاده، آزاده فتاحی، نیلوفر رضانیا و نسیم شهریاری سوادجانی ماجراهای شخصیت‌های این اثر را با دیدگاه‌های متفاوتی نگاشته‌اند تا خواننده از زوایای گوناگونی با فکرها، احساسات و چالش‌های درونی شخصیت‌های داستان آشنا شود.

درباره‌ی کتاب شب نشده برمی‌گردیم

کتاب شب نشده برمی‌گردیم، خواننده را با ماجراهای پنج دختر دانشجو همراه می‌کند. این دخترها، برای سفری یک‌روزه نقشه می‌کشند. علی سلطانی، زهرا یوسفی، زهرا بزاززاده، آزاده فتاحی، نیلوفر رضانیا و نسیم شهریاری سوادجانی هرکدام با سبک و لحن خاصِ خود، شخصیت‌های این داستان را در ماجراهایی پیش‌بینی‌نشده و جالب قرار داده‌اند. روایت‌ِ ماجراهای این کتاب توسط نویسنده‌های مختلف، لحنی چندصدایی به داستان داده است. خواننده با مطالعه‌ی این قصه، می‌تواند از زاویه‌های گوناگون به اتفاق‌ها نگاه کند و با فکرها، احساسات، ترس‌ها و انگیزه‌های درونی شخصیت‌ها، به‌صورت جداگانه آشنا شود. چنین رویکردی، خواننده را با زوایای مختلفِ شخصیت‌های داستان و شیوه‌ی مواجهه‌ی آن‌ها با مشکلات و اتفاق‌ها آشنا می‌کند.

شخصیت‌های داستان شب نشده بر می‌‌گردیم، می‌خواهند برای فرار از دغدغه‌ها و گرفتاری‌های شخصی، سفری کوتاه را تجربه کنند. این سفر برای نابودیِ منِ حقیقی‌ِ شخصیت‌ها ترتیب داده شده است. با این حال، به‌ دنبال اتفاق‌هایی، کاراکترها گرفتار ماجراهای عشقی می‌شوند و دغدغه‌های مختلفی در وجود آن‌ها شکل می‌گیرد. در کنار خمیرمایه‌ای عاشقانه، مضمون‌هایی اجتماعی، خانوادگی و روان‌شناختی در این قصه گنجانده شده است. قرار دادن برش‌هایی از زندگی و دغدغه‌های مشترک انسان‌ها در داستان‌های این اثر، خواننده را به بازنگری در جنبه‌های پنهان زندگی و روابط میان انسان‌ها وامی‌دارد.

کتاب شب نشده برمی‌گردیم را انتشارات سیصد و شصت درجه، چاپ و روانه‌ی بازار کرده است.

کتاب شب نشده برمی‌گردیم برای چه کسانی مناسب است؟

تمامی علاقه‌مندان به مطالعه‌ی داستان‌های عاشقانه و اجتماعی ایرانی به‌عنوان مخاطب‌های این کتاب شناخته می‌شوند.

در بخشی از کتاب شب نشده برمی‌گردیم می‌خوانیم

آدم‌ها وقتی به دنیا می‌آیند هیچ‌کس بهشان گوشزد نمی‌کند چه کاری بکنند چه کاری نکنند. یک چیزهایی را به طور غریزی می‌دانند، مثلاً گرسنگی با غذا خوردن رفع می‌شود تشنگی با آب خوردن، آدم دلش بگیرد گریه می‌کند خوشحال باشد می‌خندد، چشم‌هایش از بدو تولد می‌بیند، گوش‌هایش می‌شنود... آدم حتی حرف زدن را هم خودش باید یاد بگیرد؛ سرما را گرما را بدون اینکه کسی برایش تعریف کند حس می‌کند... یک چیزهایی از بدو تولدِ هر آدمی با او هست.

من هم همین‌طور بودم. هیچ‌کس به من نگفت سر کردن با این زندگی چگونه است، کجاهای زندگی بایستم، کجا راه بروم، کجا هر چه در توان دارم بگذارم و بدوم... «دویدن»؟ دویدن مرا یاد او می‌اندازد... کسی به آن دختربچه گفته بود کجاهای زندگی‌اش که شد بدود؟

آن روز در راهروی بیمارستان به کجای زندگی‌اش رسید که شروع کرد به دویدن؟ حس می‌کردم سرم دارد منفجر می‌شود از فکرهای بی‌سروته. من کجا بودم؟ وقتش نرسیده بود بدوم؟ آدم‌ها کجای زندگی برای رسیدن باید بدوند؟ یک جاهایی آدم هر کاری می‌کند نتیجه‌ی عکس عایدش می‌شود. من بارها دویدم و نرسیدم. اطرافم پُر بود از آدم‌های مختلف، اما تنهایی از سروکولم بالا می‌رفت. گفتم «تنهایی»؛ این کلمه را هم برایمان تعریف نکرده‌اند: تشکیل شده از «تن» به اضافه‌ی «ها» به اضافه‌ی «یی»، یعنی تن‌هایی که تن‌های دیگری کنارشان نیست، شاید هم هست و باز هم تنها هستند.

به خودم آمدم، دیدم من در میان جمع دوستانم تنهایم. سفر چه بود به سرمان زد؟ ترس از تنهایی؟ صدای خنده‌ی بچه‌ها حالم را به هم می‌زد. من در این زندگی یاد گرفته بودم بخندم زمانی که ناراحت بودم. یعنی می‌شود هم ناراحت بود هم خندید؟