معرفی و دانلود کتاب روزگاری پورتوریکو

معرفی کتاب روزگاری پورتوریکو

در کتاب روزگاری پورتوریکو نوشته‌ی هانتر اس. تامپسون با سرگذشت زننده و ناپسند مردی به نام پل کمپ آشنا می‌شوید که روزی از شلوغی‌ها و هیاهوهای شهر خودش خسته می‌شود و به جای دیگری می‌رود تا به آرامش برسد، اما اتفاقات عجیبی برایش رخ می‌دهد. این کتاب جذاب و پرفروش بر اساس زندگی واقعی خود نویسنده نوشته شده است.

درباره‌ی کتاب روزگاری پورتوریکو:

وقتی نام هانتر اس. تامپسون به گوش می‌خورد، افراد علاقه‌مند به حوزه‌ی داستان‌خوانی به یاد سبک نگارش منحصر به فرد او می‌افتند. تامپسون زندگی بسیار عجیبی داشت. او در سال 1972 رمانی با عنوان «ترس و وحشت در لاس وگاس» به نگارش درآورد که سال‌ها بعد فیلمی از روی این کتاب با بازی جانی دپ ساخته شد.

در جریان ساخت این فیلم منحصر به فرد، تامپسون و جانی با یکدیگر آشنا شدند و دوستی‌شان تا سال 2005 ادامه یافت. پس از اتفاقاتی ناگوار، تامپسون با شلیک گلوله‌ای به سر خود، زندگی‌اش را پایان داد. از آن به بعد جانی دپ تصمیم گرفت تا از روی رمان روزگاری پورتوریکو (The rum diary) یا همان خاطرات رام، فیلمی بسازد که در نهایت به آرزویش رسید.

کتاب روزگاری پورتوریکو داستان مردی روزنامه‌نگار به نام پل کمپ است که شغل ثابتی ندارد و هر بار در یک روزنامه فعالیت می‌کند. او روزی تصمیم می‌گیرد تا نیویورک را به دلیل شلوغی و هیاهوی زیادش ترک کند و مدتی زندگی‌اش را در منطقه‌ای آرام و به دور از هر مشغله‌ای بگذراند.

او از روزنامه‌ای محلی در پورتوریکو تقاضای کار و بعد از گذشت زمانی با سردبیر آنجا به نام لاترمن ملاقات می‌کند؛ فردی که اصلا رزومه کمپ را حرفه‌ایی نمی‌دانست و اعتقاد داشت که به درد سطل آشغال می‌خورد! اما چون شخص مناسب دیگری برای کار در آنجا وجود نداشت، به ناچار با او موافقت می‌کند و کمپ در دفتر روزنامه مشغول به کار می‌شود.

کمپ پل پس از ورودش به این دفتر با یک بساز بفروش به نام ساندرسون آشنا می‌شود که فردی بسیار ثروتمند است. ساندرسون متوجه استعداد زیاد پل در نویسندگی و داستان نویسی می‌شود و از او در خواست می‌کند تا داستانی درمورد یکی از پروژه‌هایش بنویسد. با اینکه پل اصلا علاقه‌ایی به کارهای پاره وقت نداشت اما وقتی نامزد جذاب ساندرسون به نام شنالت را می‌بیند عاشق او می‌شود و به دلیل اینکه بتواند دوباره او را ببیند، این کار را قبول می‌کند و ...

همانطور که گفته شد رمان روزگاری پورتوریکو مطابق اتفاقات زندگی خود تامپسون است که بدون شک وقتی آن را می‌خوانید متوجه سبک زندگی ناسالم او خواهید شد.

نکوداشت‌های کتاب روزگاری پورتوریکو:

- جنبه‌ای از ذات انسان را نشان می‌دهد که زشت و غلط است. (Jimmy Buffett)
- یک رمان کاملاً قابل توجه و کامل. کتابی عاشقانه است که عمق احساسات یک انسان را نشان می‌دهد. (Salon)
- شادی بزرگ و غیر منتظره ... هانتر تامپسون جوان را نشان می‌دهد که از استعداد زیادی برخوردار است. (The Philadelphia Inquirer)

کتاب روزگاری پورتوریکو برای چه کسانی مناسب است؟

خواندن این کتاب برای افرادی که علاقه‌مند به حوزه‌ی داستان‌های خارجی هستند، لذت‌بخش خواهد بود.

با هانتر اس. تامپسون آشنا شویم:

نویسنده این کتاب در هجدهم جولای سال 1937 در شهر «لوییس ویل» ایالت «کنتاکی» متولد شد. هانتر اس. تامپسون (Hunter S Thompson) در نوجوانی به دلیل مرگ ناگهانی پدرش دچار فقر شد و زندگی پر فراز و نشیبی را تجربه کرد. او جوانی سرکش بود که به دلیل کارهای اشتباهش نتوانست دبیرستانش را به پایان برساند. به همین دلیل بعدها به عنوان خبرنگار مشغول به کار می‌شود.

او بعد از گذراندن اتفاقاتی شروع به نوشتن گزارشی کرد که خیلی زود به رمان «فرشتگان جهنمی» تبدیل و بعد از چاپ با استقبال زیادی روبه‌رو شد. تامپسون بعد از گذراندن یک بیماری بسیار سخت در سن 67 سالگی با شلیک گلوله‌ایی در مغز خودش، زندگی‌اش را پایان می‌دهد.

در بخشی از کتاب روزگاری پورتوریکو می‌خوانیم:

آپارتمانم در شهر «نیویورک» واقع در خیابان «پِری» تنها پنج دقیقه با پای پیاده تا کافۀ «اسب سفید» فاصله داشت. گاهی در آن جا چیزی می‌نوشیدم اما هیچ وقت از سوی اعضای همیشگی حاضر در آن کافه پذیرفته نشده بودم چون کراوات می‌زدم. بخشی از هویت و وجود من مورد تأیید آن آدم‌ها نبود.

شب عزیمتم به «سن خوان» در همین کافه مقداری نوشیدم. «فیل رولینز»، یکی از همکارانم، همراهم بود و پول ماءالشعیر را پرداخت کرد، من هم به سرعت لیوانم را سر کشیدم، می‌خواستم به قدر کافی نوشیده باشم تا بتوانم در هواپیما بخوابم. «آرت میلیک»، شرورترین راننده تاکسیِ سراسر شهر «نیویورک»، هم آن جا بود. همین‌طور «دوک پترسون» که تازه از «ویرجین آیلند» برگشته بود. با «پترسون» تماس گرفته بودم تا یک لیست از تمام افرادی که در «سنت توماس» می‌شناسد به من بدهد تا وقتی به آن جا رسیدم بتوانم پیدایشان کنم، اما لیست را گم کردم و هرگز نتوانستم آن‌ها را ملاقات کنم.

شب گندی در اواسط ماه ژانویه بود و با اینکه همه پلیورهای پشمی و پالتو پوشیده بودند من کتی نخی با رنگ روشن بر تن داشتم. آخرین تصویر موجود در ذهنم این است که روی کفپوش کثیف پیاده روی خیابان «هادسن» ایستاده بودم و درحالی‌که به باد منجمد کنندۀ برخاسته از روی رودخانه ناسزا می‌گفتم با «رولینز» دست دادم و خداحافظی کردم. بعد سوار تاکسی «میلیک» شدم و تا رسیدن به فرودگاه خوابیدم.

دیرم شده بود اما برای گرفتن بلیط رزرو شده‌ام باید در صف می‌ایستادم. پشت سرم حدود پانزده «پورتو ریکویی» بودند و چند نفر جلوتر از من دختری با موی بلوند درون صف جای گرفته بود. به نظر می‌آمد توریست باشد، یک منشی جوان بانشاط که قصد داشت برای گذراندن دو هفته تعطیلات پر هیجان به سواحل کاراییب برود. قامتی کوچک و متناسب داشت و بی‌قراری آشکار در نحوه ایستادنش از تجمع انرژی عظیم آزاد نشدۀ درونی‌اش حکایت می‌کرد. با لبخندی پرمعنا به او خیره شدم، صبر کردم بلکه رویش را برگرداند و تلاقی دو نگاه اتفاق بیفتد. فوران تأثیر محتویات نوشیدنی را در رگ‌هایم احساس می‌کردم.