معرفی و دانلود کتاب روح علمی تخیلی

معرفی کتاب روح علمی تخیلی

در خیابان‌های خاکستری مکزیکوسیتی، دو جوان شیلیایی با جیب‌های خالی و ذهن‌هایی پر از رؤیا، به دنبال ستارگانی می‌گردند که در هیچ آسمانی پیدا نمی‌شوند؛ کتاب روح علمی تخیلی، رمانی است از روبرتو بولانیو، نویسنده‌ی جسور شیلیایی، که در آن شعر، خیال و علمِ ‌تخیل‌ورزی در هم تنیده می‌شوند تا تصویری از نسل گمشده‌ای را بسازند که جایی میانِ جنون و نبوغ راهشان را گم کرده‌ و سرگردان‌اند.

درباره‌ی کتاب روح علمی‌تخیلی

کتاب روح علمی‌تخیلی (The Spirit of Science Fiction) نوشته‌ی نویسنده‌ی شیلیایی روبرتو بولانیو (Roberto Bolaño)، روایتی است از دو شاعرِ جوان که میان طبقات پوسیده‌ی یک شهر و کهکشان‌های خیالی‌شان، می‌کوشند با نوشتن، صدایی برای خود بیابند، حتی اگر هیچ‌کس آن را نشنود... این کتاب در سال 1984 نوشته شد اما تا سال‌ها بعد، پس از مرگ نویسنده، منتشر نشد. روح علمی‌تخیلی یکی از نخستین تلاش‌های بولانیو در زمینه‌ی نثر داستانی محسوب شده و اغلب آن را پیش‌درآمدی بر شاهکار بعدی‌اش، «کارآگاهان وحشی»، می‌دانند.

داستان در دهه‌ی 70 میلادی، در مکزیکوسیتی می‌گذرد و حول زندگی دو جوان شیلیایی به نام‌های رمو و خان، می‌چرخد؛ دو شاعرِ تبعیدی که در اتاقی کوچک زندگی می‌کنند، یکی غرق در شهر و جهان بیرون است، دیگری پناه‌گرفته در انزوای فکری و خیال؛ خان، نوجوانی منزوی، خیال‌پرداز و عاشق ژانر علمی‌تخیلی است. او بیشتر روزها را در اتاق می‌ماند و نامه‌هایی مملو از شوق، اضطراب و استیصال برای نویسندگان بزرگ علمی‌تخیلی جهان می‌نویسد. در این نامه‌ها، خان از مشکلات، تخیلات، تنهایی و رؤیای ورود به جهان نویسندگان علمی‌تخیلی می‌گوید. رؤیایی که هیچ‌گاه به آن دست نمی‌یابد، اما باورش، نجات‌دهنده‌ی روحش است. در مقابل رمو، شخصیتی زنده‌تر و فعال‌تر دارد. او به خیابان‌ها می‌رود، در کارگاه‌های شعر دانشکده ادبیات شرکت می‌کند، وارد رابطه‌های عاشقانه می‌شود و تلاش می‌کند شاعر باشد؛ اما جهانی که در آن زندگی می‌کند، نسبت به رؤیاهایش خصمانه پیش می‌رود. او اگرچه اجتماعی‌تر از خان است، اما در نهایت همان‌قدر گم‌گشته و بی‌سرانجام باقی می‌ماند.

کتاب روح علمی‌تخیلی بیش از آنکه روایتی از دو شاعر جوان در مکزیکوسیتی باشد، تصویری استعاری‌ست از ذهن تبعیدی انسان مدرن؛ ذهنی که در تمنای معنا، مدام پیام مخابره می‌کند بی‌آنکه پاسخی بیابد. آکادمی سیب‌زمینی با رادیوی ناکارش، تمثیلی از نهاد تفکر در جهانی بی‌گوش است؛ جایی که در آن زبان هنوز تولید می‌شود، اما چیزی شنیده نمی‌شود. اینجا، شعر دیگر نجات‌بخش نیست و بلعکس نشانه‌ای از بحران معنا می‌شود. روبرتو بولانیو در فرم شکسته و قطعه‌قطعه‌ی روایت، بی‌ثباتی زبانی و فروپاشی تدریجی رؤیاها را به نمایش می‌گذارد. خان، که با نامه‌هایش به نویسندگان ژانر علمی‌تخیلی در پی پیوند با آینده‌ای نجات‌بخش است، نهایتاً به مونولوگی بی‌مخاطب فرومی‌غلتد؛ و اینجاست که همان تخیلی که قرار بود مأمن امنی در پی فرارهای مکررمان از واقعیت باشد، بدل به کابوسی ساکت و منزوی می‌شود. رمان، در سکوتی ضدروایی پایان می‌پذیرد و شاید، تنها حقیقتی که می‌تواند در این خلأ دوام بیاورد، همانی باشد که از مسیر هنر می‌گذرد؛ چون در جهانی بی‌امید، تنها ابزار واقعی انقلاب، تخیلی است که هنوز هم دست از باور برنداشته است.

علمی‌تخیلی در این کتاب می‌تواند استعاره‌ای از امید باشد و میلی جنون‌آمیز به فرار از دنیای بی‌رحم واقعی و جست‌وجوی آینده‌ای که در خیال جان می‌گیرد. رؤیای مکاتبه با آلیس شلدون و فارست جی آکرمن، رؤیای شناخته‌شدن در شورای نویسندگان، همه و همه فریاد نسلی‌ست که می‌خواهد صدایش شنیده شود؛ حتی اگر فقط رادیویی خش‌دار در شبی خالی از معنا، پاسخش را بدهد. رمان روح علمی‌تخیلی پیش‌درآمدی‌ست بر جهان روایی روبرتو بولانیو؛ این کتاب بازتاب روح یک نویسنده در آغاز مسیر و شاید، نمایی از نوجوانی و اشتیاق خلق در وجود همه‌ی ما باشد. این کتاب با ترجمه‌ی محمد جوادی از انتشارات کتابسرای تندیس به چاپ رسیده و در اختیار علاقه‌مندان قرار گرفته است.

نکوداشت‌های کتاب روح علمی‌ تخیلی

• روبرتو بولانیو تنها با کلمات، دنیایی بصری را فرا می‌خواند و در این کتاب، مانند دیگر کتاب‌هایش، چیزی را خلق می‌کند که ماریو بارگاس یوسا آن را تصاویر و خیال‌پردازی‌هایی برای آیندگان نامیده است... این کتاب معمایی و پر از جواهرات... به عنوان کلیدی برای آثار بعدی بولانیو عمل می‌کند و سرنخ‌هایی از وسواس‌های همیشگی او را آشکار می‌سازد... و پیشگامی سرسخت است که به تنهایی پابرجا می‌ماند. (نقد کتاب نیویورک تایمز)
• روبرتو بولانیو نویسنده‌ای پویا و الهام‌بخش است و حتی اولین آثارش مانند ماشینی چرخان و غیرقابل پیش‌بینی می‌لرزند... روح داستان علمی تخیلی به عنوان نوعی کلید به جعبه جواهرنشان داستان‌های روبرتو بولانیو عمل می‌کند، فهرستی از تصاویری که او را مجذوب خود کردند... طرفداران قدیمی بولانیو بدون شک از این معجون آشنای غم و شور لذت خواهند برد. (پاریس ریویو)
• یک گوهر کوچک... اشتیاق پرشور و خندان روبرتو بولانیو به هنر و ادبیات، به زنان و مکزیکوسیتی، در اینجا ملموس است. (واشنگتن پست)
• تصویری جذاب و رؤیایی از دو نویسنده که در مسیر عشق خود به ادبیات، به امید کشف صدای خود، مسیرهای متفاوتی را طی می‌کنند. (پابلیشرز ویکلی)
• رمانی سرگرم‌کننده، غنایی و کامل. (وال استریت ژورنال)
• طرحی جذاب از شاعرانگی روبرتو بولانیو و دارای قطعاتی دردناک و زیباست و درس‌های آن در مورد دامنه‌ی سیاست آمریکا تا به امروز طنین‌انداز است. یک مرد جوان فوق‌العاده با استعداد آن را در سال 1984 نوشت، با این باور که حقیقتی که از طریق هنر به دست می‌آید تنها وسیله برای انقلاب است. از این نظر، مانند پیامی از ورای گور خوانده می‌شود. (نیویورکر)

کتاب روح علمی‌ تخیلی برای شما مناسب است اگر

• به ادبیات مدرن و تجربه‌گرا علاقه‌مند هستید؛
• از روایت‌های غیرخطی و غافل‌گیرکننده لذت می‌برید؛
• به دنبال کشف ریشه‌های فکری آثار بزرگ روبرتو بولانیو هستید؛
• به فضای ادبیات آمریکای لاتین و مکزیکوسیتی دهه 70 جذب می‌شوید؛
• به دنبال تجربه‌ی ادبی متفاوت و تأمل‌برانگیز هستید؛
• از ترکیب غم، شور، و طنز تلخ در روایت‌ها استقبال می‌کنید؛
• دوست دارید با آثار اولیه‌ی نویسنده‌ای بزرگ آشنا شوید و مسیر فکری‌اش را دنبال کنید.

در بخشی از کتاب روح علمی تخیلی می‌خوانیم

خیالات و روزهای خیالی از ذهن خان گذشتند. سریع گذشتند؛ به ‌سرعتِ یک آه. خان روی زمین افتاد. عرق کرده بود و از درد زوزه می‌کشید. این را هم بگویم که چیزهایی را با دست نشان می‌داد. تند‌تند حرکاتی انجام می‌داد و بعد از هر حرکت خشکش می‌زد. انگار می‌خواست به من نشان دهد چیزی روی سقف است. انگشت اشاره را بالا آورد و با کندی کلافه‌کننده‌ای پایین آورد. پرسیدم: «چی شده؟» خان گفت: «آی! درد می‌کند! موش‌های صحرایی! موش‌های کوهی! لعنتی‌ها!» بعد گفت: «آی! آی! آی!» دستش را گرفتم و بلندش کردم. این‌جا بود که فهمیدم فقط خیس عرق نیست. عرق سرد کرده بود. می‌دانم باید سریع دکتر خبر می‌کردم، اما حسم می‌گفت دوست ندارد تنها باشد. یا شاید خودم می‌ترسیدم بیرون بروم (آن شب فهمیدم شب چقدر طولانی است). درحقیقت حالا که فکر می‌کنم اصلاً برای خان، ماندن و رفتنم اهمیتی نداشت. دکتر نمی‌خواست. پس گفتم: «زنده بمان! تو مانند شاهزادۀ رمان ابله هستی. اگر آینه داشتم برایت می‌آوردم، اما ندارم. پس به من اعتماد کن و سعی کن آرام باشی. نمی‌خواهم جلوی چشمم بمیری.» بعد از این‌که به‌ اندازۀ آب رودخانه‌های نروژ عرق ریخت و خیس شد زمزمه‌کنان گفت: «سقف اتاق‌مان را موش‌های جهش‌یافته پرکرده‌اند. صدای‌شان را نمی‌شنوی؟» دستم را روی پیشانی‌اش گذاشتم و گفتم: «بله!» اولین بار بود صدای جیغ موش‌های صحرایی را روی سقف اتاقی در طبقۀ هشتم می‌شنیدم. خان گفت: «وای! چه پوسادای کثیفی!» بدنش آن‌قدر لاغر و نحیف شده بود که به خودم قول دادم از این ‌به ‌بعد بیشتر به او برسم. بعد انگار خوابش برد. چشمانش نیمه‌باز بودند. صورتش را به‌ سمت دیوار چرخاند. سیگاری روشن کردم. از تنها پنجرۀ اتاقمان اولین روشنایی صبح را دیدم. پایین، خیابان هنوز تاریک و خالی از جمعیت بود، اما ماشین‌ها در رفت‌وآمد بودند. ناگهان از پشت سر صدای خرناس خان را شنیدم. به او نگاه کردم. خواب بود. بدون لباس روی تشک افتاده بود.