معرفی و دانلود کتاب دوران

معرفی کتاب دوران

کتاب دوران نوشته‌ی روح‌ انگیز شریفیان به مسئله‌ی میانسالی، مهاجرت و زندگی در استرالیا می‌پردازد. این کتاب، شرح آشنایی دو زن میانسال در شرایطی بحرانی است و همین موضوع، داستان را تبدیل به اثری تأمل‌برانگیز و جذاب می‌کند که انسان را به تفکر وامی‌دارد.

داستان با نمایی از زندگی زنی میانسال به نام آریا شروع می‌شود که با پسرش والی که جوان موفقی است وقت می‌گذراند. این خانواده در استرالیا زندگی می‌کنند و پدر خانواده به تازگی فوت شده است و همین موضوع منجر به نگرانی پسر خانواده برای تنهایی مادرش می‌شود. والی برای رهایی مادرش از افسردگی تصمیم می‌گیرد او را با زنی به نام دوران آشنا کند تا شاید وضعیت روحی او بهبود پیدا کند و آشنایی این دو زن سرآغاز ماجراهای بسیاری می‌شود. رمان دوران پر از واگویه‌های ذهنی شخصیت‌ها است و به طرح هزاران سوالی می‌پردازد که به سراغ هر شخصی می‌آید. این کتاب ادای دین روح‌انگیز شریفیان به شخصیت اصلی رمان آخرین رویا محسوب می‌شود و از نظر موضوع و محتوا با آن کتاب در ارتباط است.

روح‌‌انگیز شریفیان را بیشتر بشناسیم:

روح‌ انگیز شریفیان در سال 1320 در تهران به دنیا آمد. وی در رشته‌ی تعلیم و تربیت در اتریش به تحصیل پرداخت و در حال حاضر در لندن زندگی می‌کند. اولین رمان روح‌انگیز شریفیان «چه کسی باور می‌کند، رستم» جایزه‌ی ادبی گلشیری بهترین رمان سال را برای او به ارمغان آورد. از میان سایر آثار او می‌توان به آخرین رویا، روزی که هزار بار عاشق شدم، دست‌های بسته، کارت پستال و... اشاره کرد.

در بخشی از کتاب دوران می‌خوانیم:

این اواخر زیادتر می‌آمد. می‌آمد که تنهایش نگذارد، اما بحث‌هایشان همین شده بود. نه تمامی داشت، نه به نتیجه‌ای می‌رسیدند. والی از دست مادرش کلافه می‌شد، نمی‌فهمید چرا این‌قدر به این جزئیات صدتا یک‌غازِ صد سال پیش چسبیده و این‌قدر آینده برایش بی‌معنی و بی‌محتوا شده! یعنی در شصت سالگی کمی کمتر یا بیشتر آدم این‌طوری می‌شود؟ واقعاً آینده این‌قدر کوتاه و بی‌معنا می‌شود، رسیدن به این سن می‌شود مرز زندگی و مرگ! این‌ها هیچ‌یک نه منطقی بودند و نه قابل قبول. خیلی‌ها را دیده بود که از مادرش مسن‌تر بودند و روحیه‌ی نوجوانی‌شان را حفظ کرده بودند و مادرش هم از دسته‌ی گوشه‌گیران التونا نبود.

اما ته ذهنش می‌دانست که این نبود. آن دلیل واقعی در جعبه‌ای قرار داشت که درش را باز نمی‌کردند و تا آن‌جا که می‌توانستند دورترک می‌گذاشتند تا دست‌شان به آن نرسد. پدرش برای کاری که کرده بود دلیلی محکم و قابل قبول داشت، دست‌کم برای خودش. اما همین دلیل شخصی و کاملاً خصوصی، داشت مادرش را از پا درمی‌آورد. والی دلش نمی‌خواست او را هم از دست بدهد.