معرفی و دانلود کتاب ثریا در اغما

معرفی کتاب ثریا در اغما

کتاب ثریا در اغما، از مهم‌ترین و پرفروش‌ترین آثار اسماعیل فصیح، در انعکاس و نقد فضای روشنفکران ایرانی خارج از کشور و وضعیت بغرنج داخل کشور نوشته شده است. در این رمان، جلال آریان برای مراقبت از خواهرزاده‌اش، ثریا مجبور شود به پاریس برود. شرایط جنگ‌زده‌ی ایران، بیماری ثریا، مهاجران سردرگم و نامأنوس و دیدار ناگهانی با معشوق سابقش، آریان را تحت‌تأثیر قرار می‌دهد و مسیر متفاوتی را برای او رقم می‌زند.

درباره‌ی کتاب ثریا در اغما

سال 1359 و در اوایل جنگ، جلال آریان که در شرکت نفت آبادان کار می‌کند، با خبر می‌شود که خواهرزاده‌اش ثریا در پاریس حین دوچرخه‌سواری تصادف کرده و به اغما رفته. جلال برای مراقبت از ثریا و همینطور پیگیری هزینه‌های درمانش مجبور می‌شود به پاریس سفر کند. به‌خاطر شرایط جنگ امکان سفر با هواپیما نیست و او به اجبار به ترکیه و از آن‌جا به پاریس می‌رود. جلال آریان در آن‌جا وارد جمع ایرانیان مهاجر می‌شود. کسانی به خاطر جنگ یا انقلاب به آن جا پناه آورده‌اند و در عوالم خود هستند و درکی از شرایط ایران ندارند. او در جمع آن‌ها، لیلا، معشوق سابقش را هم می‌بیند و گذشته‌شان را به یاد می‌آورد.

داستان ثریا در اغما (Soraya In Coma)، روایت زندگی و گذشته‌ی جلال آریان و رابطه‌اش با لیلا، شرایط جنگی و متلاطم ایران و جوانانی که از دست می‌روند، زندگی روشنفکران متظاهری که ارتباط‌شان با واقعیت بریده شده و در خودشان غرق شده‌اند را روایت می‌کند. اسماعیل فصیح (Esmail Fassih) سعی می‌کند همه‌ی این روایت‌ها را به موازات هم پیش ببرد. او در این رمان هم مثل همه‌ی رمان‌های دیگرش از سبک واقع‌گرایانه پیروی کرده و سعی کرده واقعیت جنگ و زندگی آن دوره را نشان دهد. هر چند که جنگ در پس‌زمینه‌ی داستان جاری است ولی همه چیز تحت‌الشعاع آن است. فصیح در عین همدلی با ایرانیانی که در کشور زیر بمباران هستند و دارند از دست می روند، در نقطه مقابلش روشنفکران عیاشی را نشان می‌دهد که در کافه‌های پاریس می‌لولند و در عین خوش‌گذارنی، دائماً از وضع‌شان می‌نالند. او نقد تندی به این گروه و خودکامگی‌شان وارد می‌کند. جلال آریان، رنجور و گرفته در بین همه‌ی این آدم‌ها تنهاست. فصیح راوی ناامیدی نسل خودش است. کمای عمیق ثریا و بلاتکلیفی او تمثیلی از وضعیت ایران و مردمش است و دلهره و ناامیدی آن دوره را نشان می‌دهد.

عموماً رمان‌های فصیح، داستانی سرراست و روایتی ساده دارند. این قاعده در رمان ثریا در اغما هم رعایت می‌شود. فصیح تا حد ممکن از حاشیه رفتن و پیچیده کردن طرح داستانی پرهیز می‌کند و تلاش دارد رک حرف‌هایش را بزند. فصیح زمانی که در آمریکا بود، با همینگوی دیدار داشت و تحت‌تأثیر او قرار گرفت. شیوه‌ی روایت و طرح داستانی او بی‌شباهت به داستان‌های همینگوی نیست. برای اسماعیل فصیح بیشتر از شیوه یا تکنیک روایت، طرح داستان اهمیت داشت و سعی می‌کرد تا حد ممکن داستانی پرکشش و خواندنی روایت کند. برای همین داستان‌هایش ساختار مرتب و منظمی دارند، از زاویه‌ی اول شخص روایت می‌شوند، دیالوگ‌هایی محاوره‌ای و شکسته دارند و از پیچیدگی روی‌گردانند. گرچه همیشه این نقد از طرف منتقدین به او وارد می‌شد، اما در واقع همین سادگی و صمیمیتش در روایت باعث محبوبیتش شده بود. بهمن فرمان‌آرا او را نویسنده‌ی درجه یکی می‌دانست که قدرت جذب عامه را دارد.

رمان ثریا در اغما پس از چاپ در سال 1362 بلافاصله مورد اقبال قرار گرفت و خیلی سریع به چاپ بعدی رسید. ضمن اینکه سال 1985 به انگلیسی و بعدتر به عربی ترجمه شد. نشر ذهن‌آویز این کتاب را منتشر کرده و در چهل سالی که از انتشار کتاب گذشته، 55 هزار جلد از آن فروش رفته است.

در نکوداشت کتاب ثریا در اغما

• ثریا در اغمای اسماعیل فصیح را پسندیدم و خوشم آمد. (محمد بهمن‌بیگی، نویسنده)

کتاب ثریا در اغما برای چه کسانی مناسب است؟

به خوانندگان رمان‌های فارسی، به‌ویژه کسانی که به سبک واقع‌گرایانه و فضای دهه‌ی 60 و سال‌های جنگ علاقه دارند، پیشنهاد می‌کنیم این کتاب را مطالعه کنند.

با اسماعیل فصیح بیشتر آشنا شویم

اسماعیل فصیح در سال 1313 در یکی از محلات جنوب تهران به دنیا آمد. محلی که بخشی از شخصیت‌ها و فضای آثارش از آن‌جا می‌آیند. فصیح در دهه‌ی سی ایران را به مقصد آمریکا ترک می‌کند. پس از تحصیل در رشته‌های شیمی و ادبیات انگلیسی، به کشور باز می‌گردد و در دانشکده‌ی نفت مشغول به تدریس می‌شود. با شروع جنگ و تعطیل شدن دانشگاه‌ها، به تهران برمی‌گردد و تا آخر عمر در این شهر می‌ماند. او به سال 1388 رخت از جهان بربست.

اسماعیل فصیح از نویسندگان مهم و تأثیرگذار ادبیات دهه 60 و 70 ایران است. او 21 رمان منتشر کرده که از بین آن‌ها می‌توان به «زمستان 62»، «ثریا در اغما» و «باده‌ی کهن» اشاره کرد.

در بخشی از کتاب ثریا در اغما می‌خوانیم

دارم دربارۀ موش‌های سگ مسب برایش توضیح می‌دهم که انفجاری تکان دهنده آنچنان خانه را می‌لرزاند که فکر می‌کنم لندرور بیمارستان را باید به هوا پرانده باشد. می‌آیم نگاه می‌کنم لندرور هنوز هست. ادریس هم آنجاست. با کفش تنیسش. با ساک پان امریکنش، که روزگاری در آن وینستون می‌فروخت با آن آواز عربی بی‌معنیش که همیشه می‌خواند. دارد با دستمال لندرور را پاک می‌کند. هیکل چاق و قیافهٔ ماتش با چشم‌های سفیهانه، در زمینۀ شمشادهای سوخته و درخت‌های قطع شده منظره را کامل می‌کند.

وقتی دوباره چشم‌هایم را در هتل پالما باز می‌کنم هوا تاریک شده و بیرون پنجره هم سر و صدای خیابان تا حدی فرونشسته. به ساعتم نگاه می‌کنم. نه و بیست دقیقه است. بلند می‌شوم و دستی به سر و صورتم می‌کشم و لباس می‌پوشم. ساعت نه و نیم سر تختخواب می‌نشینم و سیگار تازه‌ای را روشن می‌کنم و به اخبار ایران مخصوص هموطنان خارج از کشور (که به وقت تهران در ساعت دوازده شب) پخش می‌شود گوش می‌کنم اخبار فقط از جنگ تحمیلی ایران و عراق است. جنگ اسلام با کفار صدامی. نیروهای عراق محاصره شهر آبادان را تکمیل کردهاند و خانه‌های مسکونی این «شهر مقاوم و شهیدپرور و مردم بی‌دفاع» را از هر سو مورد حمله گلوله توپ موشک خمپاره و حملات هوایی قرار می‌دهند. پیشروی مزدوران صدام حسین کافر آمریکایی به ده کیلومتری اهواز و دزفول رسیده ولی با مقاومت شدید پاسداران، اسلام ارتش جمهوری اسلامی و مردم شهیدپرور مواجه‌اند. قوای اسلام موفق شده‌اند یک خودرو دو نفربر و یک تانک بعثیون کافر را منهدم و صدها تن از فریب خوردگان رژیم صدام حسین عفلقی را به هلاکت برسانند.