معرفی و دانلود کتاب تا پایین خیلی راهه

معرفی کتاب تا پایین خیلی راهه

کتاب تا پایین خیلی راهه اثر جیسون رینولدز داستان زندگی ویل است که در محله‌ای تبهکارانه زندگی می‌کند. ویل پسر نوجوانی است که تصمیم دارد با اسلحه سراغ قاتلان برادرش برود. او در آسانسور با شخصیت‌هایی مواجه می‌شود که در چرخه‌ی خشونت با اسلحه قربانی شده‌اند. این رمان نوجوان با سبکی متفاوت و روایتی کوبنده، موضوع خشونت با اسلحه و رواج آن در میان نوجوانان را به نقد می‌کشد.

درباره‌ی کتاب تا پایین خیلی راهه

شاید باور کردنی نباشد اما تمام ماجرای کتاب تا پایین خیلی راهه (Long Way Down) در یک دقیقه می‌گذرد. جیسون رینولدز (Jason Reynolds) با توانایی خود در نوشتن شعر و داستان این یک دقیقه را به‌ شکلی حیرت‌انگیز و با جزئیاتی مهم و ضروری روایت می‌کند. ماجرا از این قرار است که ویل قصد دارد با اسلحه‌ای که در کمربند شلوارش پنهان کرده، قانون نانوشته‌ی محل زندگی‌اش را عملی کند یعنی بدون گریه و خبرچینی، فقط انتقام بگیرد!

حالا با اسلحه‌ی برادرش «شان»، قصد دارد انتقامش را از کسانی که شان را به قتل رسانده‌اند بگیرد. برای همین وارد آسانسور می‌شود تا خودش را به قاتلین برساند اما نمی‌داند تا رسیدن به طبقه‌ی همکف راه درازی در پیش دارد. با توقف آسانسور در طبقه‌ی ششم، «باک» داخل می‌شود. او همان کسی است که اسلحه را به شان داده است. باک به ویل می‌گوید مطمئن شود که اسلحه پر است. اینجاست که ویل می‌فهمد یکی از گلوله‌ها کم شده. اما به‌جز شان چه کسی می‌توانسته از این اسلحه استفاده کند؟ آیا شان تا به حال به کسی شلیک کرده؟ عجیب‌تر اینکه باک مرده است! این اتفاق در هر طبقه و با توقف آسانسور در هر طبقه تکرار می‌شود و ویل افراد مختلفی را می‌بیند که قربانی ماشه کشیدن‌های کورکورانه شده‌اند.

جیسون رینولدز، نویسنده‌ی پرفروش نیویورک‌تایمز با نثری کوبنده و کوتاه که به سبک دکلمه‌خوانی‌های سیاهپوستان شبیه است و نمود آن را در سبک موسیقی رپ می‌توان دید، این ماجرای تأمل‌برانگیز را روایت می‌کند و خشمگینانه و صریح به مسئله‌ی رواج خشونت با اسلحه در میان نوجوانان می‌پردازد. صادق شیخ‌الاسلامی داستان ارزشمند و خواندنی تا پایین خیلی راهه را به فارسی ترجمه کرده و سعی داشته تا حد ممکن سبک روایی و نزدیک به شعر نویسنده را منتقل کند اما انتقال محتوای داستان را فدای این مسئله نکرده است. این اثر با تلاش انتشارات ابوعطا در دسترس خوانندگان قرار گرفته است.

جوایز و افتخارات کتاب تا پایین خیلی راهه

• برنده‌ی مدال نیوبری؛
• نامزد جایزه‌ی گودریدز؛
• نامزد جایزه‌ی ادیسه؛
• نامزد جایزه‌ی بهترین کتاب نوجوان پنسیلوانیا؛
• نامزد جایزه‌ی کتاب نوجوان رود آیلند؛
• نامزد جایزه‌ی خوانندگان جوان کالیفرنیا؛
• برنده‌ی جایزه‌ی کتاب لس‌آنجلس‌تایمز در حوزه‌ی ادبیات نوجوان؛
• برنده‌ی جایزه‌ی ادگار برای بهترین داستان نوجوان؛
• انتخاب به‌عنوان یکی از بهترین کتاب‌های نوجوان در تمام دروان‌ها از نگاه مجله‌ی تایم؛
• دریافت جایزه‌ی طلایی والدین (Parents’ Choice Gold Award)؛
• نامزد جایزه‌ی افتخاری کورتا اسکات کینگ؛
• نامزد جایزه‌ی مایکل ال. پرینتز؛
• فینالیست جایزه‌ی کتاب ملی برای نوجوانان؛
• برنده‌ی جایزه‌ی والتر دین مایرز در قسمت کتاب‌های نوجوان؛
• بهترین کتاب نوجوان از نگاه Entertainment Weekly در سال 2017؛
• بهترین کتاب نوجوان از نگاه بازفید در سال 2017؛
• و...

نکوداشت‌‎های کتاب تا پایین خیلی راهه

• این کتاب که با سبکی شعرگونه و ساده روایت شده، بحث‌های بسیاری را برمی‌انگیزد. جذابیت روایی این رمان، آن را به گزینه‌ای عالی برای معرفی در جلسات کتابخوانی نوجوانان تبدیل می‌کند. (اسکول لایبری ژورنال)
• نثر شعرگونه‌ی این کتاب ساده و گیراست و با استفاده از تکنیک‌های روایی باعث ایجاد تأثیرات دراماتیک می‌شود. آخرین صفحه‌ی کتاب، بهترین جمله‌ی پایانی فصل را به نمایش می‌گذارد. (هورن بوک)

اقتباس‌های فرهنگی از کتاب تا پایین خیلی راهه

• در سال 2018 نمایشی با اقتباس از رمان تا پایین خیلی راهه، در مرکز کِندی در واشنگتن روی صحنه‌ی تئاتر اجرا شد.
• در سال 2020 دانیکا نوگورودوف (Danica Novgorodoff) یک رمان گرافیکی بر اساس این رمان نگارش و منتشر کرده است.

کتاب تا پایین خیلی راهه برای چه کسانی مناسب است؟

این رمان، نوجوانان را مخاطب خود قرار داده است و به‌خوبی می‌تواند آن‌ها را تحت تأثیر قرار دهد. با این حال برای بزرگ‌سالان نیز قابل‌تأمل و تأثیرگذار خواهد بود.

در بخشی از کتاب تا پایین خیلی راهه می‌خوانیم

پس کار داری؟

باید بهش برسی؟

باک در حالی‌که اشک‌های خنده را از چشمانش پاک می‌کرد ادامه داد: آره دیگه. می‌خوای طبق قانون عمل کنی دیگه. مگه نه؟

پاهایم را بازتر کردم و راست‌تر ایستادم تا بفهمد که شوخی ندارم. گفتم: دقیقاً.

باک طوری انگشتش را روی سینه‌ام فشرد که انگار دارد دکمه‌ی آسانسور را می‌زند، دکمه‌ی همکف. و خیلی محکم و با اعتمادبه‌نفس پاسخ داد: مالِ این حرفا نیستی ویل. داداشت بود، ولی تویکی نه.

پرسید

که آیا اصلاً چک کرده‌ام که اسلحه پُر است یا نه.

راستش چک نکرده بودم. و حالا به تقلا افتادم که بفهمم چطور می‌شود چک کرد. و چیزی نمانده بود به خودم شلیک کنم.

بِدش به من

تا بلایی سر خودت نیاوردی.

باک درحالی‌که این را می‌گفت، اسلحه را از دستم گرفت و چیزی را زد و صدای تیکی شنیدم. خشاب از دسته سُر خورد و مثل یک قالب شکلات توی دستش جا گرفت.

چهارده‌تا گلوله. یکی هم تو لوله. جمعاً پونزده‌تا. این را گفت و خشاب را دوباره جا زد.

پرسیدم: باید چندتا باشه؟

گفت: شونزده‌تا. حالا، بی‌خیال.

نه و هشت دقیقه و یازده ثانیه‌ی صبح

اسلحه را پیش آورد.

آن را گرفتم، اما باک رهایش نمی‌کرد.

کشیدم. تاب دادم. کشیدم. ولی مقاومت می‌کرد و می‌خندید.