معرفی و دانلود کتاب اعترافات خطرناک ساچلی

معرفی کتاب اعترافات خطرناک ساچلی

سارا عبادی در کتاب اعترافات خطرناک ساچلی داستان دختر جوانی را به تصویر می‌کشد که بر روی خواهرش اسلحه کشیده و اکنون تحت بازجویی است. اما دختر جوان خود چیزی از صحنه جرم به خاطر ندارد.

ادبیات داستانی، بخش بزرگی از جذابیت‌های ادبی و هنری خود را مدیون شخصیت‌پردازی کاراکترهای داستان و چیدمان انگیزشی آن‌هاست. هر چه تیپ شخصیتی و انگیزه‌ی شخصیت‌ها متداخل‌تر و متناقض‌تر باشد، کشمکش قصه، بیشتر شده و اشتیاق شما برای رسیدن به نقطه‌ی اوج داستان، افزایش می‌یابد.

داستان اعترافات خطرناک ساچلی به خوبی از پس این فرآیند ادبی - روان‌شناختی بر آمده است. این قصه با روایتی مدرن و پیروی از شکست زمان و حرکت سیال ذهنِ دو راوی اصلی پیش می‌رود. سارا عبادی، در این داستان، چون باستان‌شناسی خیره سر، قلم را به سان تیشه‌ای تیز بر لایه‌های خاک گرفته‌ی حوادث و شخصیت‌ها می‌کوبد و روح عاصی‌شان را می‌خراشد تا به اعماق برسد. جایی که روح و نور دمیده شده‌ی خداوند بر آنان، زیر خروارها کینه و نامهربانی و قضاوت و حق به جانبی و تقدیر، پنهان مانده است.

عبادی، در این کتاب به خوبی نشان می‌دهد که عشق و تنها عشق است که می‌تواند در اوج تباهی‌ها، انگیزه و امید یافته و دوام بیاورد، تا جایی که روشنایی‌اش، گذشته، حال و آینده را معنایی دوباره ببخشد و انسان را، فارغ از قصه‌ها و گذشته‌ها، از نو بیافریند.

موضوع کتاب اعترافات خطرناک ساچلی چیست؟

دختری خواهرش را کشته اما چیزی به یاد ندارد و فقط کودکی خردسال او را زمانی که اسلحه در دستانش بوده دیده است. اکنون بازجو به دنبال کشف جزئیات پرونده بوده و می‌خواهد بداند دختر جوان اسلحه را چطور به دست آورده و چرا این جرم را مرتکب شده است، اما دختر همانند موجودی مسخ شده هیچ چیز نمی‌گوید.

در کتاب حاضر، شما در طول داستان از دید دختر دستگیر شده وارد زندگی ترحم‌انگیز او و خواهرش می‌شوید تا به مرور گره‌های داستان برایتان باز شود.

در بخشی از کتاب اعترافات خطرناک ساچلی می‌خوانیم:

آدم‌های از خود برگشته ترسناک‌اند. آن‌ها می‌دانند چطور می‌شود مرد اما زنده بود. آن‌ها هر روز در بیداری می‌میرند. در خواب، مرگی می‌روند که کابوس‌ها تا صبح آن‌ها را نشخوار می‌کنند. هر روز لاشهٔ پس آمده از ترس‌ها و کینه‌هایشان را روی پلک‌هایی که به زور باز می‌شوند بالا می‌آورند.

بارها به چشم می‌دیدم که می‌خندند اما سرد، یخ، منجمد. چیزی در نگاه تک‌تک خانواده‌ام می‌دیدم که قلبم را می‌رنجاند و به آتش کشیده می‌شدم. آتش برزخی که نه از آن‌ها بودم نه غریبه!

درست شبیه به همین لحظه از خودم که در خودم نه آشنا هستم نه بیگانه. گویی در فضایی از حاشیهٔ زندگی‌ام بی‌آنکه تداخلی با قبل و قبل‌ترهایم داشته باشم در اکنونم محبوسم. محبوس‌تر از همیشه.

دخترک باز با صدای جیغ کش‌داری از کنارم رد می‌شود و ناخن‌هایش را روی میز فلزی که مقابلم است می‌کشد اما خنده‌های جنون‌زده‌اش مرا بیشتر از زنجیر ناخن‌هایش رنج می‌دهد.

با سری کج شده که موهایش روی صورتش ریخته مرا تماشا می‌کند. از چرخیدن دور من می‌ایستد که نفسم را محبوس کند.