معرفی و دانلود کتاب آدوری‌ها

معرفی کتاب آدوری‌ها

کتاب آدوری‌ها نوشته‌ی علی چنگیزی، رمانی‌ست درباره‌ی فقر و مصیبت و آوارگی. این اثر که آخرین بخش از "سه‌گانه‌ی کویریِ" نویسنده است، ترسیم‌گر چشم‌اندازی متأثرکننده از تلاش‌های یک خانواده برای بقا در دل شرایطی دشوار است.

درباره کتاب آدوری‌ها:

خانواده‌ای به نام آدوری بنا بر دلایلی مجبور به مهاجرت از شهر و زیستن در فضایِ خشن بیابانی می‌شوند. دوام آوردن در دل این زندگی جدید، مستلزم متحمل‌شدن بی‌رحمی‌ها، و صد البته ارتکاب بی‌رحمی‌هایی‌ست... آدوری‌ها شرح زیستن در جهانی‌ست که روی خوش به انسان‌ها نشان نمی‌دهد؛ جهان سرگشتگی و تنهایی؛ دورافتادگی و غربت. داستانی که نویسنده در آن به پیروی از برخی آثار غربی، ظهور و نابودی یک خاندان را روایت می‌کند.

از نکات برجسته‌ی این کتاب، فضاسازی‌های ماهرانه‌‌ی آن است. گویی سال‌ها زندگی در شهر کرمان، به نویسنده در خلق بی‌نقص فضا و مکانی بیابانی در اثرش یاری رسانده است.

کتاب آدوری‌ها برای چه کسانی مناسب است؟

علاقه‌مندان به رمان فارسی و ادبیات معاصر از مطالعه‌ی آدوری‌ها لذت خواهند برد.

با علی چنگیزی بیشتر آشنا شویم:

وی نویسنده و منتقد اهل آبادان است که پس از آغاز جنگ هشت‌ساله، همراه خانواده به کرمان مهاجرت کرد. نخستین داستان کوتاهی که از علی چنگیزی منتشر شده، باران در یک روز گرم، و نخستین کتابش، پرسه زیر درختان تاغ نام دارد. کتاب پرسه زیر درختان تاغ، کاندیدای بهترین رمان اول جایزه‌ی گلشیری، و کاندیدای کتاب فصل شد. همچنین، مجموعه داستانی دیگر از او، با نامِ کاج‌های مورب، برنده‌ی سیزدهمین دوره‌ی جایزه‌ی گلشیری شده است.

در بخشی از کتاب آدوری‌ها می‌خوانیم:

پیرمرد از جلو در کنار می‌رفت و به‌عادت خیابان را نگاه می‌کرد. همیشه سیگاری لای انگشت لاغر و سیاهش دود می‌کرد و خاکسترش روی دمپایی‌هایش می‌ریخت. او جلوجلو می‌رفت توی حیاط؛ که همیشه‌ی خدا بوگند زباله می‌داد و علی به کپه‌ی آجرها نگاه می‌کرد که نعمت برای روز مبادا گوشه‌ی حیاط تلنبار کرده بود. به آهن‌قراضه‌ها، توالت‌فرنگیِ شکسته و نوار‌بهداشتی‌های استفاده‌شده که خون سیاه‌شده‌ای روی‌شان خشکیده بود. بوی شیرین مُردار از بین آجرها و نوار‌بهداشتی‌ها بالا می‌زد؛ انگار موشی، گربه‌ای بین آجرها دفن شده باشد.

همین‌جور که دستش روی زنگ بود ماشین را تماشا کرد که بی‌توجه به او ‌گذشت و در دل تاریکی محو شد. جوری از کنارش گذشت که انگار او نیست و هیچ‌وقت هم نبوده است. انگار آن مأمور بوگندوی پمپ‌بنزین هم هیچ‌وقت نبوده و او تنها خیالش کرده بود.

گوش تیز کرد، صدای بلبلِ زنگ هم خفه شده بود.

نفس کشید. بازدمش در تاریکیِ شب دود سفیدی ساخت و محو شد.

دستش را از روی زنگ برداشت و توی جیبش گذاشت تا کمی گرم شود. سرماریزه از آسمان می‌بارید. یخه‌ی کتش را بالا زد، سرش را توی یخه فرو برد و در سکوت گوش تیز کرد. انگار سرما همه‌چیز را در سکوت مدفون کرده و تراش داده بود...