معرفی و دانلود کتاب گنج سلیمان

معرفی کتاب گنج سلیمان

کتاب گنج سلیمان نوشتۀ اچ. رایدر هگرد، داستان کسانی است که در قرن 19 و در سودای یافتن گنج راهی قاره آفریقا می‌شدند. آن‌ها افسانه‌ای را شنیده بودند که می‌گفت حضرت سلیمان، گنج الماسش را جایی در شمال کوه‌های سلیمان پنهان کرده است. آدم‌های این داستان می‌خواهند از دل بیابان‌ها و خطر‌ها بگذرند و به دنبال گمشده‌شان بگردند.

رمان‌های بزرگ، آثاری هستند که طی سال‌ها و دهه‌ها زنده مانده و خوانده شده‌اند. آن‌ها عمدتا به مضامین انسانی و همه‌ شمول پرداخته‌ و یا از دنیاهای خیال‌‌انگیزی نوشته‌اند که هر خواننده‌ای را مفتون و مسحور خود می‌‌کند. بودن این آثار بزرگ در هر کتابخانه عمومی ضروری است و کسانی که کتابخوان به حساب می‌آیند، دست‌ کم با نام و نویسنده این کتاب‌ها به خوبی آشنایند.

اگر نگوییم همه، بسیاری از رمان‌های بزرگ یا به عبارتی کلاسیک دنیا، متعلق به اروپا هستند. انگلستان همچنان که زادگاه نمایشنامه‌‌نویس بزرگی چون ویلیام شکسپیر است، مولود جین آستین و چارلز دیکنز نیز هست. دوره‌ای تازه از ادبیات داستانی جهان نیز بی‌‌شک با ظهور ویکتور هوگو، بالزاک و ژول ورن در فرانسه آغاز شد.

اچ. رایدر هگرد (H. Rider Haggard)، پدیدآور، رمان‌نویس و نویسنده رمان‌های ماجراجویانه بود. هگرد بنیانگذار سبک ادبی «جهان گمشده» است. داستان‌های هگرد که در دوره ویکتوریایی رخ می‌دهند، با اقبال عمومی روبه رو شدند.

در بخشی از کتاب گنج سلیمان (King Solomon's Mines) می‌خوانیم:

از زمانى که افسانۀ گنج‌های سلیمان را شنیده‌ام، ده سالى مى‌گذرد. آن موقع من در قسمت شمالى کشور در جایى دور‌ افتاده به اسم سیتاندا کرال بودم؛ جایى در کنارۀ بیابان که انگار حتى خدا هم فراموشش کرده بود. روزی یک مرد پرتغالی به آن‌جا رسید. او قدبلند و لاغر بود، سبیل بزرگ خاکسترى داشت و خودش را خوزه سیلوسترا معرفی کرد. روز بعد، وقتى مى‌خواست از آن‌جا برود، گفت: «خداحافظ، سینیور. وقتی دوباره همدیگر را ببینیم، من ثروتمندترین آدم دنیا شده‌ام.»

من خندیدم و او زد به قلب بیابان و به سمت غرب رفت. با خودم گفتم لابد دیوانه است؛ اصلاً خودش می‌داند دنبال چه می‌گردد؟

این گذشت تا یک هفته بعد، وقتى جلوِ چادرم کنار آتش نشسته بودم، صدایی از بیابان آمد که می‌گفت: «آب... تو را به خدا به من آب بدهید.»

صداى خوزه سیلوسترا بود. بعد زیر نور مهتاب یک سایه دیدم که چهار دست‌وپا روى یک تپه که تنها سی، چهل متر از من فاصله داشت مى‌خزید. بعد با زحمت بلند مى‌شد، تِلوتِلو مى‌خورد، مى‌افتاد و دوباره مى‌خزید.

من دویدم به طرف او و کمکش کردم تا روى پاى خودش بایستد. شده بود پوست و استخوان. خودش بود. در نور مهتاب قیافه‌اش خوفناک بود. گوشتى در صورتش نمانده بود و به‌همین‌خاطر چشم‌هاى بزرگ و سیاهش از صورتش زده بود بیرون. توى بغلم بلندش کردم و بردم روى یک پتو کنار آتش گذاشتم زمین. تقریباً به اندازۀ یک بچه وزن داشت. بطرى آب را آوردم. به زانوهایم تکیه‌اش دادم و جرعه‌جرعه بهش آب دادم. یکهو بطرى را پس زد و شروع کرد به حرف زدن.

فهرست مطالب کتاب

مردى به نام نویل
افسانۀ گنج‌های سلیمان
اومبوپا
آب! آب!
غار
جادۀ سلیمان
پسران ستاره‌ها
شاه توآلا
گاگول پیر
ایگنوسى بازمى‌گردد
شکار جادوگر
مراسم پایکوبی
قبل از نبرد
حمله
آخرین مقاومت‌ گرِی‌ها
سرانجامِ توآلا
گود بیمار مى‌شود
تالار مرگ
اتاق گنج
امیدمان را از دست دادیم
دهلیز
پیدا شد!
پی‌نوشت