معرفی و دانلود کتاب کیت مرگ

معرفی کتاب کیت مرگ

روایتی رؤیاگونه و افسانه‌وار از ذهنیات مردی که نمی‌داند مرتکب قتل شده یا نه. شخصیت اصلی کتاب کیت مرگ مردی تنهاست که در خیالاتش زندگی می‌کند و درباره‌ی همه چیز تردید دارد: زندگی، عشق، مرگ، ترس، آرزو و... . سوزان سانتاگ در این کتاب با روایت سیال ذهن،‌ گذشته و حال را در هم می‌آمیزد و داستانی شگفت‌انگیز و وهم‌آلود پدید می‌آورد.

درباره‌ی کتاب کیت مرگ

بسیاری از افراد اعتقاد دارند که منتقدان هیچ‌وقت نمی‌توانند اثری شگفت‌انگیز و بی‌بدیل خلق کنند. آن‌ها فقط برای نقد کردن آثار دیگران آفریده شده‌اند و همواره در چنین جایگاهی خواهند ماند. در واقعیت هم درصد کمی از منتقدان به‌سراغ آفرینش اثر خودشان رفته‌اند. یکی از این منتقدان مشهور که از قضا شخصیتی عجیب و دیدگاه‌های بحث‌برانگیزی داشت، سوزان سانتاگ (Susan Sontag) بود. او که از 15 سالگی وارد دانشگاه شده بود، عمری را در دنیای آکادمیک گذراند و دیدگاه‌های جدیدش را به دنیای ادبیات، در کتاب «علیه تفسیر» منعکس کرد. شهرت او وابسته به خیلی چیزها بود: ادبیات، سیاست، سینما، تئاتر، عکاسی و... . اما این منتقد بی‌باک‌، فقط چند سال بعد از انتشار نقدهای جنجال‌برانگیزش، مطابق با همان نظریات ادبی‌اش، دست به نوشتن‌ رمان‌هایی زد که گروهی از منتقدان، آن را «هنر ناب» خوانده‌اند. کتاب کیت مرگ (Death Kit) یکی از این کتاب‌هاست که در سال 1967 نوشته شد؛ زمانی که جنبش رمان نو به آمریکا نیز رسیده بود.

جنبش «رمان نو» جنبش آوانگارد فرانسوی بود که در آن عناصر ادبی سنتی به چالش کشیده شدند. رمان‌نویسان پیرو این جنبش عمدتاً علیه رئالیسم به پا خاستند و به‌جای پیروی از قراردادها و قواعد گذشته، فرم خاص خود را در ادبیات ایجاد کردند و رویکردی نامتعارف را در پیش گرفتند. نویسندگان فرانسوی چون مارسل پروست در این زمینه پیشگام بودند و در دهه‌ی 50 میلادی، نویسندگان بیشتری چون ساموئل بکت، آلن روب-گریه و.. به این جنبش پیوستند. سوزان سانتاگ به همراه گور ویدال در آمریکا، از اواسط دهه‌ی 60 میلادی جریانی جدید هم‌سو با جنبش رمان نو به راه انداختند که بعدها تکامل پیدا کرد. سانتاگ و ویدال هر کدام عقیده داشتند که «ادبیات جدی» روبه‌زوال رفته است و مردم دیگر رمان‌های سنتی را مطالعه نمی‌کنند. سانتاگ راه‌حل را در تغییر نگرش و تجدید قوا می‌دید. و خود دست به آفرینش رمانی زد که سبک روایت آن به جنبش رمان نو، شباهتی عجیب دارد: کتاب کیت مرگ.

داستان کتاب‌های جنبش رمان نو را نمی‌توان در یک خط تعریف کرد؛ اما می‌توان روایت کتاب کیت مرگ را در چند جمله خلاصه کرد: مدیر یک شرکت بیمه، دالتون هرون ملقب به دیدی، یک روز غروب سوار یک قطار بین‌شهری می‌شود و آن قطار در تونلی تاریک، متوقف می‌گردد. دیدی که از بی‌صبری به تنگ آمده، از مسئولان قطار دلیل این حادثه را می‌پرسد؛ اما آن‌ها به او پاسخی روشن نمی‌دهند. او خودش از قطار بیرون می‌آید و با کارگری روبه‌رو می‌شود که درحال رفع مشکل است. دیدی و آن کارگر با یکدیگر درگیر می‌شوند و ناگهان... . مشخص نیست که چه اتفاقی می‌افتد. آیا دیدی مرد را کشته؟ آیا اتفاقی دیگر باعث مرگ کارگر شده؟ سوزان سانتاگ در بقیه‌ی رمان کیت مرگ، احساس گناه دیدی و افکار او را روایت می‌کند.

سوزان سانتاگ چند صفحه‌ی ابتدایی کتاب را به معرفی شخصیت‌ اصلی‌اش اختصاص داده است. وقتی سیر اصلی داستان کیت مرگ آغاز می‌شود، خواننده به ذهن دیدی، رؤیاها و خاطرات او می‌رود و هر لحظه احساس می‌کند که داستانی غیرواقعی را می‌خواند. مخاطب کتاب همواره از خودش سؤالاتی می‌پرسد: کدام روایت واقعی است و کدام روایت فقط زاییده‌ی تخیلات دیدی است؟ داستان در چه زمانی روایت می‌شود: حال یا گذشته؟ و این سؤالات زمانی اوج می‌گیرند که سانتاگ علاوه بر زاویه‌ی سوم شخص مفرد، زاویه‌ی اول شخص مفرد را نیز به داستان می‌افزاید. اما این «من» که زندگی دیدی را از بیرون روایت می‌کند، چه کسی است؟

سوزان سانتاگ در این کتاب مختصات مکتب رمان نو را برجسته می‌کند: مشاهده‌گری و روایت اتفاقات داستان به شکل مستندگونه، تمرکز نکردن بر سوژه‌ی مرکزی، نزدیک شدن به سبکی دقیق و بدون احساس (که اتفاقاً آن را به ناتورالیسم نزدیک می‌کند.) و... . او در کتاب کیت مرگ بیش از هر چیزی بر داستان‌گویی، به دور از اضافه‌گویی و توصیفات زائد تمرکز دارد. سانتانگ در این کتاب فرم و محتوا را با یکدیگر یگانه می‌کند و جهانی را می‌آفریند که مخاطب در عین سردرگمی، می‌تواند به‌خوبی آن را درک کند.

عناصری که در کتاب کیت مرگ در کنار هم قرار گرفته‌اند، آن را خواندنی‌تر می‌کنند: مردی سی‌وساله و مسئول تبلیغات یک شرکت فروش میکروسکوپ، از هیچ چیز مطمئن نیست. او نمی‌داند کتابی را که قبلاً نوشته بوده در کجا پنهان کرده، نمی‌داند مرتکب قتل شده یا نه، نمی‌داند خودش را کشته یا واقعاً دارد زندگی می‌کند، نمی‌داند زنی نابینا را واقعاً دوست دارد یا نه. سوزان سانتاگ با روایت سیال ذهن، استفاده از پاراگراف‌های بلند یا جملات بسیار کوتاه و بریده‌بریده، آوردن شخصیت‌های متفاوت درمیانه‌ی داستان و... کاری با خواننده می‌کند که تا مدت‌ها از ذهن او بیرون نخواهد رفت.

شیوا مقانلو که یکی از برجسته‌ترین مترجمان ایرانی به شمار می‌آید، به‌خوبی از عهده‌ی ترجمه‌ی این کتاب دشوار برآمده. او در مقدمه کتاب کیت مرگ (چاپ نشر نیماژ) به اسم کتاب و علت نام‌گذاری آن اشاره می‌کند. کلمه‌ی کیت در زبان انگلیسی دو معنا دارد که از قضا هر دو با محتوای کتاب سانتاگ همخوانی دارند. اولاً کیت به معنای اسباب سفر و توشه است و کیت مرگ یعنی چمدانی که برای سفر مرگ بسته شده. ثانیاً کیت در معنای کلینیکی خود، جعبه‌ای حاوی ابزارهای مختلف پزشکی است که با شغل دیدی تناسب دارد. مترجم در مقدمه به نکته‌ی جالب دیگری نیز اشاره می‌کند: سوزان سانتاگ در مصاحبه‌ای گفته بود که لوئیس بونوئل قصد داشت با اقتباس از رمان کیت مرگ،‌ فیلم سینمایی بسازد. قصدی که هیچ‌وقت محقق نشد.

نکوداشت‌های کتاب کیت مرگ

• کتاب کیت مرگ آیینی برای جنون‌زدایی از تنهایی و وحشت دنیایی مدرن، اثری پر از رؤیا، عشق و مرگ که شما را به شگفتی وامی‌دارد. سوزان سانتاگ صحنه‌هایی از زندگی مدرن امروزی را به تصویر می‌کشد که به اندازه‌ی آثار ریموند چندلر و ناتانیل وست، بی‌پرده و بی‌رحمانه است. (مجله‌ی ووگ)
• رمان کیت مرگ، هنر ناب است؛ دلهره‌آور، سرگرم‌کننده، جذاب و به‌شدت آزاردهنده. به مستقیم‌ترین شکل ممکن می‌گویم: این کتاب را بخوانید! (دوریس گرومباخ)
• سوزان سانتاگ فضای داستان کیت مرگ را سیاه، وحشتناک و کافکایی ترسیم کرده. جملات بریده‌بریده و مشاهدات مستند سانتاگ در قالب درخشان کتاب، شما را شگفت‌زده خواهند کرد. (بوستن گلوب)
• یک رمان قدرتمند، خیالی و آمیخته با رؤیا که دستاوردی قابل‌توجه در ادبیات به شمار می‌رود. سوزان سانتاگ رمانی خارق‌العاده نوشته است. کابوس کافکایی یک مرد معمولی آمریکایی که از استعداد بی‌نظیر و بدبینی عمیق او حکایت دارد. (سَتِردِی ریویو)
• اگر خواندن کتاب کیت مرگ را به‌خاطر ویژگی‌های ادبی‌اش به شما پیشنهاد کنم، به ساحت کتاب جسارت کرده‌ام. تجربه‌ی خواندن این کتاب فراتر از وصف است. بخشی داستان، بخشی فلسفه، بخشی رؤیا و بخشی هیجان. (نشنال آبزِروِر)

کتاب کیت مرگ برای چه کسانی مناسب است؟

اگر کتاب‌هایی با روایت سیال ذهن موردپسند شما هستند، حتماً کتاب کیت مرگ را بخوانید.

در بخشی از کتاب کیت مرگ می‌خوانیم

سر وقت نیویورک را به مقصد شمال‌غرب ترک کردیم. دیدی که در صندلیِ کنار پنجره نشسته بود و تماس کفل‌های لاغرش با پارچه‌ی زبر صندلی را بسیار آرامش‌بخش می‌یافت، یک ساعت اول خودش را با مجله‌ی تایمز سنگینی که در ایستگاه خریده بود، مشغول کرد. اجباری به تماشای بیرون نداشت. به‌علاوه، او اغلب این مسیر را می‌آمد و با ردیف مناظری که پنجره‌ها حین عبورمان از حومه‌ی شهر نشانمان می‌دادند، آشنا بود. اگر هر کارخانه‌ای دودکش داشته باشد، اگر تمام پروژه‌های مسکونی جعبه‌های آجری بی‌پیرایه باشند، اگر نیروگاه‌های برق فقط نیروگاه برق باشند و زندان‌ها هم همیشه زندان، آن وقت فایده‌ی نگاه‌کردن بهشان چیست؟ فهم تفاوت‌ها و تشخیص ظرافت‌ها، کار کسانی است که برای اولین‌بار چیزی را می‌بینند. در سفرهای قبلی، تمایل شدید دیدی به مواجهه با این چیزها به او رخصت می‌داد تا به خانه‌هایی که از مقابل پنجره‌ی قطار می‌گذشتند نگاهی بیندازد؛ خانه‌هایی که می‌توانست انگار در یک رویای بیداری، قبول یا ردشان کند بی‌اینکه هرگز ساکنشان شود. این بار اما دیدی تماشای منظره‌ی خوش‌آب‌و‌رنگی را که پنجره‌ها تقدیمش می‌کردند، نپذیرفت.

و دیگر چه؟ تمام ایده‌هایی که باید بهشان فکر می‌کرد روی کاغذهای زردی با ابعاد دقیق تایپ و به‌ هم سنجاق شده بودند و لای کلاسوری در قفسه‌ی بالاسرش قرار داشتند. مابقی، ارزش فکرکردن نداشتند. دیدی، ممنون از اینکه می‌تواند بین خودش و هم‌سفرانش دیواری بکشد، پشت روزنامه‌اش خزید. هر کوپه یک فضای عمومی و گشوده به روی همه است؛ باوجود‌این حالت خصوصی عجیبی هم دارد. حداکثر شش‌ نفر کنار هم می‌چپند و موقتاً از تمام آدم‌های دیگر جدا می‌شوند. کوپه یک سلول سفری کوچک است؛ یک همسایگیِ اجباری که برقراری نظم را هم تقویت می‌کند.