معرفی و دانلود کتاب چیزهایی که برای هیچکس تعریف نکردم (قسمت اول)

معرفی کتاب چیزهایی که برای هیچکس تعریف نکردم (قسمت اول)

بعضی مواقع، گفتن از خاطرات و تجاربی که از سر گذرانده‌ایم، ما را به دیگران مربوط و نزدیک می‌کند. کتاب چیزهایی که برای هیچکس تعریف نکردم (قسمت اول) به قلم نهال سهیلی‌فر، کتابی مملوء از خاطره‌ها و روایت‌های شخصی است؛ همان چیزهایی که بسیاری از ما جرئت تعریف کردنشان را نداریم.

درباره‌ی کتاب چیزهایی که برای هیچکس تعریف نکردم (قسمت اول)

آیا تا به حال سعی کرده‌اید درمورد خودتان، زندگی، روابطتان با دیگران، افکارتان و دیگر اموری که در دنیای شما وجود دارد، بنویسید؟

همه‌ی ما در زندگی اتفاقاتی را تجربه می‌کنیم که شاید جرئت تعریف آن‌ها را برای دیگران نداشته باشیم؛ اما همین خاطرات و دردهای مشترک هستند که ما انسان‌ها را به یکدیگر پیوند می‌دهند. نهال سهیلی‌فر در کتاب چیزهایی که برای هیچکس تعریف نکردم (قسمت اول)، به نوشتن چیزهایی همت می‌گمارد که برخاسته از زندگی شخصی خود او هستند: غم‌ها و شادی‌ها، نگرانی‌ها، عشق، دلتنگی‌ها و احساسات دیگری که هرکدام از ما در زندگی تجربه می‌کنیم.

کتاب چیزهایی که برای هیچ‌کس تعریف نکردم با الهام از کتاب اعترافات ژان ژاک روسو به نگارش درآمده است و نمی‌توان آن را در فرم یا قالب خاصی گنجاند. با مطالعه‌ی این کتاب، هم زندگی‌نامه می‌خوانید هم اعترافات، هم فلسفه می‌خوانید و هم دغدغه‌های روزمره‌ی زندگی، هم داستان می‌بینید و هم روانشناسی. غرق شدن در این دریای پهناور، می‌تواند همان تجربه‌ی جذابی باشد که خیلی از شما به دنبال آن هستید.

کتاب چیزهایی که برای هیچکس تعریف نکردم (قسمت اول) مناسب چه کسانی است؟

این اثر برای کسانی که به مطالعه‌ی قطعه‌های کوتاه ادبی، کتاب‌های ژانر خودسازی و زندگی‌نامه‌‌ها علاقه دارند، مناسب است.

در بخشی از کتاب چیزهایی که برای هیچکس تعریف نکردم (قسمت اول) می‌خوانیم

فکر می‌کردم این اتفاق ممکن نیست که خانوادۀ آدم برای آدم بی‌اهمیت شوند، یا دلت بخواهد مدتی از تو فاصله بگیرند و دور باشند. این حس برایم تازگی دارد. نمی‌دانم ‌دقیقاً مسببش چیست، نمی‌دانم این حس چقدر واقعی است، اما حس می‌کنم چنین حسی دارم و نمی‌دانم که باید به‌داشتن چنین حسی چه حسی داشته باشم.

آن روز با خودم می‌گفتم تا جایی که یادم می‌آید لحظه‌های ناراحتی، گنگ و پر از مالیخولیایم را اینجا، و گمان کنم هر جای دیگری، نوشتم. یادم نمی‌آید چیز شادی بوده باشد. شاید به‌خاطر این است که نمی‌دانم شادی چه حسی است. شاید به‌خاطر این است که وقتی شاد هستم هم احساس غم و حتی هراس می‌کنم.

کلاهدوز من! حضور فیزیکی‌ات به‌من آرامش می‌دهد، باعث می‌شود قدری از این دنیا فاصله بگیرم اما... در این دفعه‌های اخیر با هم بودن‌مان، نمی‌دانم چرا گاه کس دیگری را به‌جای تو تصور می‌کنم. نه که بخواهم او جای تو باشد، نه... تصور احمقانه‌ای است، دانستنش برایت احتمالاً آزاردهنده خواهد بود اما برای من هم آزاردهنده است و بیشتر گیجم، اصلاً نمی‌دانم چرا ناگهان به ذهنم خطور می‌کند... .

بی‌حوصلگی‌هایم، با منفی‌بافی‌هایم آزارت ندهم. دور می‌شوم که وقت و بی‌وقت تمایل تو به‌حرف زدن‌مان باعث نشود از کوره در بروم. دور می‌شوم چون نمی‌توانم واکنشی را داشته باشم که تو انتظار داری. شاید هم دور می‌شوم چون می‌خواهم گم باشم. نامرئی باشم. اگر حضور فیزیکی‌ات بود اینقدر دوری نمی‌جستم. اما این ارتباط‌های مجازی از راه دور، نمی‌دانم.