معرفی و دانلود کتاب پر

معرفی کتاب پر

کتاب پر، اثر جکلین وودسون، یک رمان نوجوان درباره‌ی امید، اندیشیدن، عشق ورزیدن و شجاعت است که در سال 2008، نامزد مدال بسیار ارزشمند نیوبری شد. داستان درباره‌ی دختری رنگین‌پوست به نام فرانی است که دوست دارد به روش خودش فکر کند. ذهن او با موضوعات مختلفی درگیر شده است؛ شعری زیبا درباره‌ی امید که معلمش چند روز پیش خوانده، پسری سفیدپوست که وسط سال به کلاس آن‌ها وارد شده، مشکلات برادر ناشنوایش و... .

درباره‌ی کتاب پر

جکلین وودسون (Jacqueline Woodson) یکی از مشهورترین و پرافتخارترین نویسندگان کودک و نوجوان آمریکایی معاصر است. او تابه‌حال بارها و بارها، برای رمان‌ها و داستان‌های نوجوانش، جوایز معتبری از جمله مدال نیوبری، جایزه‌ی هانس کریستین اندرسون، کورتا اسکات کینگ، یادبود آسترید لیندگرن، میراث ادبیات کودکان و... را از آن خود کرده است. کتاب‌های او، به بسیاری از زبان‌های دنیا، از جمله فارسی ترجمه شده و جزو پرفروش‌ترین کتاب‌های نیویورک‌ تایمز بوده است. بسیاری از منتقدان، موفقیت چشمگیر او را مدیون نگاه تازه‌ای می‌دانند که به نوجوانان دارد. او زندگی و ماجراهای دختران نوجوان زیادی را در داستان‌هایش به تصویر می‌کشد که بسیار می‌اندیشند. فکر کردن و متفاوت فکر کردن، نقطه‌ی قوت بسیاری از شخصیت‌های رمان‌های اوست. جکلین وودسون، در کتاب پر (Feathers) نیز، شخصیتی شجاع، متفکر و درعین‌حال احساساتی خلق کرده که سعی می‌کند در میان تمام اتفاقات کوچک و بزرگی که برایش رخ می‌دهد، قدرت اندیشه‌ی خود را از دست نداده و کار درست را از کار نادرست تشخیص دهد.

فرانی، شخصیت اصلی رمان نوجوان پر، دختری رنگین پوست در کلاس ششم است که از یکنواختی مدرسه کسل شده، اما هنوز هم چیزهایی هست که او را به وجد آورد؛ مثلا شعری که امید را به پر پرواز تشبیه می‌کند. چرا باید امید شبیه پر باشد؟ نه مادر جواب درستی می‌دهد و نه دیگران نظری دارند. در همین زمان، کسالت مدرسه با اتفاقی عجیب به آشوب تبدیل می‌شود. پسری سفید پوست، وسط سال، وارد کلاس آن‌ها می‌شود که حتی یک سفیدپوست هم ندارد. پسری بسیار آرام و مهربان، که حتی در مقابل بدترین بچه‌ها هم واکنش تندی نشان نمی‌دهد؛ همین می‌شود که اسمش را پسر عیسی می‌گذارند و درباره‌اش شایعات عجیب‌وغریبی می‌سازند. حالا فرانی باید با شایعاتی که در مدرسه به راه افتاده، دوستش سامنتا که هر روز بیشتر به سمت عقاید مذهبی کشیده می‌شود، مریضی مادرش، معلولیت برادرش و البته بچه‌هایی که در مدرسه، زورگویی می‌کنند، دست‌وپنجه نرم کند و به هر کدام واکنش درستی نشان دهد.

یکی از مضامین اصلی کتاب پر، امیدواری است و داستان هم طوری پیش می‌رود، که پسر عیسی، به نمادی از امید به آینده‌ای بهتر در جامعه‌ی محل زندگی فرانی تبدیل می‌شود. داستان کتاب پر اثر جکلین وودسون، در دهه‌ی هفتاد میلادی در امریکا می‌گذرد؛ زمانی که تازه، محدودیت‌های نژادی در امریکا برداشته شده اما عموم مردم، هنوز هم برای رفع محدودیت‌های ذهنی خود آماده نیستند؛ پس نوجوانان، بهتر است پیش از خواندن کتاب، درباره‌ی شرایط اجتماعی خاص آن دوره اطلاعاتی کسب کنند تا یکی دیگر از مضامین اصلی داستان را از دست ندهند.

کتاب پر را جکلین وودسون، با زبان ساده و لطیف خود، از زاویه‌ی دید اول شخص نوشته است. بهشته خادم شریف نیز، کتاب را با همان سادگی و روانی، ترجمه کرده. کتاب پر، چهار بخش دارد که هر بخش، به چند فصل کوتاه تقسیم می‌شود و همین ویژگی، کار خواندن را برای نوجوانان، ساده‌تر می‌کند. کتاب پر را انتشارات دنیای اقتصاد، ذیل مجموعه‌کتاب‌های کودک و نوجوان دارکوب به چاپ رسانده است.

نکوداشت‌های کتاب پر

• فرانی، الگویی فوق‌العاده برای رسیدن به سن بلوغ به روشی متفکرانه است و این کتاب همه چیز را درباره‌ی امیدوار ماندن به ما آموزش می‌دهد. (چیلدرنز لیترچر)
• کتابی فوق‌العاده و ضروری هم برای کتابخانه‌های عمومی و هم مدارس! (ویا)
• رمان وودسون به طرزی ماهرانه، اتفاقات مرتبط با موسیقی و مخالفت فزاینده با جنگ ویتنام را به هم می‌بافد تا اثری جهانی و عمیق بسازد. او سوالات مهمی درباره‌ی خدا، جداسازی نژادی، مسائل مربوط به ضعف شنوایی و... را در قالبی تفکربرانگیز اما کاملا خوشایند مطرح می‌کند. (ویکلی پابلیشرز)

کتاب پر برای چه کسانی مناسب است؟

این رمان برای نوجوانان بسیار خواندنی، جالب‌توجه و جذاب خواهد بود.

در بخشی از کتاب پر می‌خوانیم

اورچین پاورچین هال را طی کردم و ایستادم تا نگاهی به عکس لیلا بکنم. چشمان سیاهش به من خیره شده بود. گاهی اوقات، مادر درباره جایگاه نوزادان بهشتی، جایی که لیلا و دو تا نوزاد دیگر رفته بودند، حرف می‌زد. شاید بقیه خانواده رایت بارنس هم آنجا بودند، سروصدا می‌کردند، می‌خندیدند، می‌خوردند و آواز می‌خواندند. ایستادم و به عکس خیره ماندم. اگر عیسی دوباره به این دنیا برگردد، نمی‌دانم از او چه بخواهم. با این‌حال، می‌دانم چه چیزی بپرسم. می‌گویم: «آقای عیسی، متاسفم که ناراحتت کردم، ولی یه سوالی دارم. می‌خوام بدونم چطور امید داری؟ می‌خوام بدونم چطور امید داری وقتی همیشه یه تِرِوُری هست که داره به یکی دیگه لگد می‌زنه؟ وقتی همیشه یه مامانی هست که شاید بچه‌اش رشد نکرده؟» شاید به من نگاهی بکند و لبخند بزند، همان‌طور که شان لبخند می‌زد، کاملا صبور و متاسف برای من. شاید همان نگاه آرام، همانند نگاه پسر عیسی را داشته باشد.

شاید هم پاسخی داشته باشد.

در اتاق مادرم را آرام باز کردم و کنار تختش زانو زدم. هوا تقریبا تاریک شده بود و نوری که وارد اتاقش می‌شد نقره‌ای و ملایم بود. همه‌چیز آنقدر ساکت بود که می‌توانستم صدای نفس خودم و او را بشنوم که آرام در جریان بود. دهانش کمی باز بود و با چشمان بسته و آن باریکه نور نقره‌ای‌رنگ روی صورت تیره‌اش، به نظر می‌رسید آرامشی حقیقی دارد. زیباترین بینی را داشت، نه خیلی بزرگ و نه خیلی کوچک. انگشتم را روی ابروانش کشیدم. کلفت بودند و انتهایشان باریک می‌شد، چون ابروهایش را این‌جوری برمی‌داشت. یک روزی من هم ابروهایم را برمی‌دارم (حتی اگر درد داشته باشد) فقط این‌طوری آن‌ها هم مثل ابروهای مادر زیبا می‌شوند. شاید هم مژه مصنوعی بگذارم تا مال من هم به بلندی و سیاهی و زیبایی مژه‌های مادرم شود. روی تختش نشستم، موهایش را از روی پیشانی‌اش کنار زدم و بوسیدمش. چشمانش را باز کرد.

نجوا کرد: «نگران نباش. گرچه انگار از قبل تصمیم گرفتی نگران باشی. فقط خسته‌ام. همش همینه.» به نظر رسید می‌خواهد چیز بیشتری بگوید، اما نگفت.

دوباره چشمانش را بست. بعد از اینکه چند دقیقه گذشت، چشمانش را باز کرد و نگاهی به من کرد و لبخند زد.