معرفی و دانلود کتاب من قافیه هستم، دلم زنده به شعر است

معرفی کتاب من قافیه هستم، دلم زنده به شعر است

کتاب من قافیه هستم، دلم زنده به شعر است نوشته‌ی احترام ابراهیمی، اثری پژوهشی و آموزشی در حوزه‌ی شعر فارسی و فن قافیه است. این کتاب با نگاهی تحلیلی، به ساختار قافیه، ردیف و عناصر موسیقایی شعر می‌پردازد و برای علاقه‌مندان به شعر، نقد ادبی و شناخت قافیه، منبعی جامع و کاربردی محسوب می‌شود.

درباره‌ی کتاب من قافیه هستم، دلم زنده به شعر است

قافیه، یکی از ارکان اصلی شعر کلاسیک و یکی از ارکان اختیاری شعر نو و نیمایی است که از قرن پنجم هجری قمری عالمان علوم بلاغت کتاب‌های بسیاری در شناخت آن نگاشته‌اند. در انواع جدید شعر فارسی، دیگر چندان التزامی به رعایت قافیه وجود ندارد؛ اما شناخت قافیه همچنان یکی از مباحث مهم در زمینه‌ی نقد و پژوهش در شعر کلاسیک به حساب می‌آید و یکی از مباحثی است که در مدارس آموزش داده می‌شود. در کتاب من قافیه هستم، دلم زنده به شعر است، احترام ابراهیمی این عنصر اصلی شعر کلاسیک را بار دیگر مدنظر قرار داده و آن را از دل اشعار و متون کهن آموزش می‌دهد.

احترام ابراهیمی که خود معلم و مدرس زبان و ادبیات فارسی است، در کتاب من قافیه هستم، دلم زنده به شعر است، قافیه را با تأکید بر شعر کلاسیک و متون کهن ادبیات فارسی آموزش می‌دهد. وی بخشی از کتاب خود را نیز به قافیه در شعر نو اختصاص داده است؛ بااین‌حال، اشعار سنّتی و شناخت قافیه در آن‌ها بیشترین بخش کتاب حاضر را تشکیل می‌دهند.

کتاب من قافیه هستم، دلم زنده به شعر است جزئیات بسیاری مربوط به مبحث قافیه را شامل می‌شود؛ اما می‌توان گفت شناخت قافیه، شناخت رَوی و عیوب قافیه سه مبحث اصلی و کلیدی هستند که احترام ابراهیمی به آن‌ها پرداخته است.

اثر حاضر یک کتاب آموزشی و پژوهشی است که نشر تیرگان آن را منتشر کرده و در اختیار علاقه‌مندان قرار داده است.

کتاب من قافیه هستم، دلم زنده به شعر است برای شما مناسب است اگر

• دانش‌آموز هستید و در یادگیری مبحث قافیه با مشکل مواجه‌اید.
• معلم ادبیات هستید و می‌خواهید برای آموزش قافیه، یک کتاب کمک آموزشی به دانش‌آموزان خود معرفی کنید.
• به شعر و ادبیات فارسی علاقه دارید و می‌خواهید درباره‌ی قافیه و ردیف بیشتر بدانید.

در بخشی از کتاب من قافیه هستم، دلم زنده به شعر است می‌خوانیم

قافیه یک واژۀ عربی از مصدر (ثلاثی مجرد) «قَفَوَ» و مؤنث «قافی» در لغت به معنی «از پی رونده» و از پس چیزی یا کسی رفتن، «از پس رونده» و «از پس درآینده» است که «ه» آن «های» تخصیص اسم است. در زبان فارسی به آن پساوند گفته‌اند و در اصطلاح شعری به واژه‌های آخر مصراع‌ها یا بیت‌ها، که آخرین حرف اصلی آن‌ها یکی باشد می‌گویند به شرط آن که واژه‌ها عین هم نباشند.

به تعریفی دیگر، واژه‌های غیر تکراریِ پیش از ردیف را «قافیه» گویند. از منظری دیگر، یک یا چند حرف مشترک است که در واژه‌های نامکرّر اواخر بیت‌ها یا مصراع‌های کلام منظوم تکرار شود و تکرار کردن آن باعث نظم دادن به شعر شود. قافیه یک ماهیت تکرار شونده در شعر دارد که وضوحِ در مصراع اول و دوم، آهنگ و نظم شعر را حفظ می‌کند.

از بایسته‌های شعر که بر بار موسیقایی، گوش نوازی و خوش آهنگی آن می‌افزاید «قافیه» است که از گذشته‌های دور تا به امروز اهمیت ویژه و اساسی داشته است.

شمس قیس رازی قافیه را یکی از ارکان اساسی شعر و حتی مهم تر از وزن می‌شمارد: «سخن بی قافیت را شعر نشمرند اگرچه موزون افتد». نیما یوشیج، پدر شعر نو فارسی، با وجود انقلابی که در شکل و صورت شعر فارسی به وجود آورد، همچنان قافیه را رکنی اساسی در شعر می‌داند «شعر بی قافیه، خانۀ بی سقف و در است» و «اگر قافیه نباشد چه خواهد بود؟ حباب تو خالی. شعر بی قافیه مثل آدم بی استخوان است».

فهرست مطالب کتاب

شعر چیست؟
عوامل تأثیرگذار در شعر
قافیه چیست؟
اهمیت قافیه
ردیف
قافیه کامل
شناخت قافیه
مبانی قافیه
رَوی
حروف پیش از رَوی
حروف بعد از رَوی
حرکات قافیه
حدود قافیه
عیوب قافیه
قافیۀ بدیعی
قافیه در شعر نو
قواعد قافیه
استثنا در واژه‌های قافیه
عیوب قافیه
منابع