معرفی و دانلود کتاب مجمع ‌الجزایر

معرفی کتاب مجمع ‌الجزایر

کتاب مجمع ‌الجزایر به قلم اینگر ماریا مالکه، زندگی سه خانوادۀ اسپانیایی از سه طبقه اجتماعی متفاوت را به تصویر می‌کشد. این رمان تحسین شده که برنده جایزه کتاب سال آلمان در سال 2018 نیز شده است، به حوادث تاریخی و اجتماعی قرن بیستم می‌پردازد.

درباره‌ی کتاب مجمع‌الجزایر:

رزا به جزیره بازگشته است و در خانۀ متروک و از رونق افتادۀ برنادوته اقامت می‌کند؛ خاندانی که زمانی یکی از بانفوذترین اهالی منطقه بودند. رزا در جستجوی چیزی به جزیره آمده است که خود نمی‌داند چیست! شاید رزا در پی بخشی از هویت گم شدۀ خود باشد. او حلقۀ گمشده‌اش را در خانۀ سالمندان آسیلو در لالاگونا (پایتخت مجمع‌الجزایر) می‌یابد. رزا در آن آسایشگاه با پدربزرگش، خولیو روبه‌رو می‌شود، مردی که سال‌ها در اسارت فاشیست‌ها بوده و اکنون نگهبان خانه سالمندان آسیلو است. خولیو مردی ناامید و منفی نگر است که باور دارد داشتن امتیاز و حق ویژه تنها نصیب دیگران می‌شود!

تعدد شخصیت‌ها و روایت غیر خطیِ داستان مجمع‌الجزایر (Archipel) باعث ابهام و پیچیدگی جذابی در این اثر شده است. این داستان به لحاظ محتوایی به درونمایه‌هایی همچون روابط خانوادگی و اجتماعی، تأثیر تغییر وضعیت سیاسی جهان بر زندگی انسان‌ها و تاریخ سیاه استعمار دیکتاتورهای قرن بیستم پرداخته است.

اینگر ماریا مالکه (Inger Maria Mahlke) با قلم گیرا و نثر جذابش، تلفیقی زیبا از داستان سه خانواده اسپانیایی و حوادث تاریخی را برایتان به تصویر می‌کشد.

کتاب مجمع‌الجزایر به چه افرادی توصیه می‌شود؟

خواندن این رمان به تمامی علاقمندان داستان‌های اجتماعی و تاریخی پیشنهاد می‌شود.

با اینگر ماریا مالکه بیشتر آشنا شویم:

اینگر ماریا مالکِه، نویسندۀ سرشناس آلمانی، دسامبر 1973 در هامبورگ متولد شد. او تحصیلاتش را در رشتۀ حقوق دانشگاه آزاد برلین ادامه داد و همان‌جا در زمینه ‌جرم‌شناسی فعالیت کرد. نخستین رمان اینگر در سال 2010 با نام «Silverfish» منتشر شد و این در حالی بود که یک سال قبل برای رمان دیگرش برندۀ جایزه ادبی بین‌المللی آثار داستانی به زبان آلمانی Open Mike شد. وی که اکنون عضو انجمن pen در آلمان است، در سال 2012 توانست جایزه ارنست ویلنر، جشنواره ادبیات آلمانی زبان را از آن خود کند. بسیاری از آثار این بانوی نویسنده مورد تحسین و توجه منتقدین قرار گرفته‌اند.

در بخشی از کتاب مجمع‌الجزایر می‌خوانیم:

فلیپه بعداً که به گذشته فکر کند، آن‌ها با هم یکی خواهند شد؛ شانزدهم ژوئیه و بیستم نوامبر 1975 یک روز شده‌اند، روزی که از نشستن و صبر کردن و لباس سیاه و شمع‌های کرم روشن و بوی تند الکل چندسالۀ تبخیرشده بر اثر گرما تشکیل شده است. در حالی که این دو روز از اساس با هم متفاوت‌اند.

روز شانزدهم ژوئیه، مرچه جلوی درِ مدرسه ایستاده است. بدون پیش‌بند، کاملاً سیاه‌پوش، ولی پوشش او همیشه همین‌طور است: بلوز سیاه، دامن سیاهی که روی شکم گِردش کشیده شده، پاهای لاغرش در جوراب‌شلواری خاکستری تیره، با خط چروک‌های تیره‌تری که روی قوزک‌های پا، بالای کفش‌های قایقی‌اش افتاده است. زمستان‌ها با ژاکت بافتنی، تابستان‌ها بدون آن. مرچه وقتی فلیپه را می‌بیند، دستش را بالا می‌آورد، نه خیلی زیاد، برای او دست تکان نمی‌دهد، فقط لحظه‌ای کف دستش را جلوی شکمش به فلیپه نشان می‌دهد. آن‌طرف خیابان می‌ایستد و از جایش تکان نمی‌خورد، و در حالی که فلیپه با بقیه خداحافظی می‌کند، منتظر می‌ماند.

مرچه می‌گوید: «بیا.» و کنار او در پیاده‌رو راه می‌رود.

«کجا؟»

مرچه شگفت‌زده پاسخ می‌دهد: «به خانه.» انگار کار هر روزش باشد که دنبال او می‌آید. خایمه و رودریگو که فلیپه هر روز با آن‌ها می‌رود، فقط چند متر با او فاصله دارند. می‌تواند بفهمد دارند دربارۀ چه چیزی با هم حرف می‌زنند، هنوز هم دربارۀ فوتبال، دربارۀ فینال شب گذشتۀ کوپا دِل خِنِرالیسیمو، رئال در برابر آتلتیکو، هنوز هم دربارۀ پنالتی، هنوز هم دربارۀ پنالتی‌ای که ایگناسیو سالسِدو از دست داد. خایمه می‌گوید: «برد، برد است.»