معرفی و دانلود کتاب ما در عکس‌ها زندگی می‌کنیم

معرفی کتاب ما در عکس‌ها زندگی می‌کنیم

پشت درختان حیاط مدرسه ایستاده و دوربینش را تنظیم می‌کند. می‌خواهد از دوستانش به بهترین شکل عکاسی کند. دکمه‌ی شاتر را فشار می‌دهد که ناگهان ناظم سر می‌رسد: «توسلی چه‌کار می‌کنی؟». کتاب ما در عکس‌ها زندگی می‌کنیم نوشته‌ی پریناز رئیسی ماجرای دختری است که به لندن مهاجرت کرده، در تمام زمینه‌ها به موفقیت رسیده و احساس خوشبختی می‌کند، اما دلتنگی برای گذشته رهایش نمی‌کند. او خاطراتش را واکاوی و ما را نیز در این سفر ذهنی با خود همراه می‌کند.

درباره‌ی کتاب ما در عکس‌ها زندگی می‌کنیم

در این داستان هیچ مشکل خاصی وجود ندارد. به‌جز چند مورد کوچک: عماد از عکس‌های سیاه و سفید، موزه و تاریخ متنفر است و از نام سلسله‌ی قاجار هم هراس دارد؛ در صورتی‌که شخصیت اصلی قصه که نام او را نمی‌دانیم، عاشق عکاسی سیاه و سفید است، در رشته‌ی دکتری تاریخ تحصیل می‌کند و برخلاف عماد نمی‌تواند از گذشته و خاطرات فرار کند.

کلاً این دو نفر هیچ ربطی به همدیگر ندارند. دختر از دوران کودکی عینکی بوده و هست و چهره‌اش را با عینک دوست دارد، اما عماد تصور می‌کند اگر عینک بزند به کلاه قرمزی شبیه می‌شود و علاوه‌بر آن سه مورد بالا، از عینکی شدن خود نیز متنفر است. دختر منزوی و گوشه‌گیر است و عماد ده‌ها دوست و رفیق دارد. با این حال دختر و عماد خوشحال و خوشبختند، اما خاطرات و دلتنگی برای روزگاران سپری شده و «مادرپری» دست از سر دختر برنمی‌دارد. کتاب ما در عکس‌ها زندگی می‌کنیم نوشته‌ی پریناز رئیسی بین گذشته و حال سفر و مخاطبان خود را در خاطرات دختر غرق می‌کند.

سیر حوادث در کتاب ما در عکس‌ها زندگی می‌کنیم از نقطه‌ی شروع تا پایان طی نمی‌شود. پریناز رئیسی گذشته و حال را به‌طور همزمان روایت می‌کند و گه‌گاه خیال و واقعیت را نیز در هم‌آمیزد. شخصیت اصلی داستان ما را به زمانی که نوجوان بود می‌برد؛ زمانی که پدرش برای او نخستین دوربینش را خرید، مادربزرگش برایش شعر و آواز می‌خواند و از همکلاسی‌ها و هم‌مدرسه‌ای‌‌هایش عکاسی می‌کرد. این کتاب روایت‌گر خاطرات دختر سی ساله‌ای است که احساس خوشبختی می‌کند، زندگی خوبی دارد و در کمال تعجب نویسنده نخواسته اتفاق بدی را در سر راه سرنوشت او قرار دهد. به‌طور کل این داستان، نمود خوشبختی و آرامش است.

کتاب ما در عکس‌ها زندگی می‌کنیم به‌کوشش انتشارات هیلا منتشر شده است.

کتاب ما در عکس‌ها زندگی می‌کنیم برای چه کسانی مناسب است؟

خاطرات و نوستالژی تنها زندانبان‌هایی هستند که دوستشان داریم و اجازه نمی‌دهیم رهایمان کنند؛ به‌خصوص اگر از شهر و دیار خود نیز دور باشیم و خاطرات غبار گرفته صدها کیلومتر آن‌سوی دریاها، برایمان دست تکان دهند و ما را به دیدار خود دعوت کنند. کتاب ما در عکس‌ها زندگی می‌کنیم ماجرای زندگی دختری جوان است که سال‌هاست در لندن زندگی می‌کند، اما نمی‌تواند و نمی‌خواهد از خاطرات دوران نوجوانی و عشق دیرینه‌اش به عکاسی بگذرد. این کتاب برای کسانی که به داستان‌های عاشقانه و اجتماعی علاقه دارند، مناسب است.

در بخشی از کتاب ما در عکس‌ها زندگی می‌کنیم می‌خوانیم

عماد عینکى شده است. از عصر که قیافه عزادارش را دیده‌ام تا همین حالا یکریز مى‌خندم. وسط خنده‌هایم بریده‌بریده مى‌گویم که با آن چشم‌هاى بادامى و آن دماغ پهن، با عینک حتما شبیه کلاه‌قرمزى مى‌شود. نمى‌خندد. با اخم مى‌گوید که بدى‌اش این است که درست مى‌گویم و او بى‌شک شبیه یکى از عروسک‌هاى کج و معوجِ کودکى‌هایمان مى‌شود. دو سه ماهى بود که عصرها سردرد مى‌گرفت. مى‌گفت گیج مى‌زند. دو سه تا دو سه تا مسکن مى‌خورد. مى‌گفت از خستگىِ سر کار و بى‌نظمىِ خواب است. گفتم باید برود خدمت آن چشم‌پزشک ایرلندى‌اش عرض ادبى بکند. پایش را کرد توى یک کفش که به چشم‌هایش ربطى ندارد و همه چیز را مثل سابق خوب مى‌بیند. بهش گفتم که من این درد را مى‌شناسم، که در طایفه ما نصف بیش‌ترِ آدم‌ها عینک مى‌زنند، که عینکى شدن خودم هم در بچگى با سردرد شروع شد.

زیر بار نرفت. از بچگى از عینک طبى بیزار بوده، اما در عوض عاشق عینک آفتابى است. یکى دو جین عینک آفتابى دارد. بچگى‌هایش برایش یک عینک آفتابى با فریم پلاستیکى زردرنگ از شمال خریده بوده‌اند که شب و روز به چشمش مى‌زده. توى خیلى از عکس‌هاى قدیمى‌اش با همان عینک دارد ریزریز مى‌خندد. مى‌گوید شب‌ها هم حاضر نمى‌شده عینک را از چشمش بردارد و عینک‌به‌چشم به تختخواب مى‌رفته. مى‌گوید: «آخرش از ترس این‌که چشم‌هایم را خراب کند، یک روز که خواب بودم عینک را برداشته بودند. بیدار که شدم مامان با آب و تاب قصه آمدن کلاغ پیرى را برایم گفت که چشم‌هایش درد مى‌کرد و احتیاج به عینک آفتابى داشت. عینک را داده بودند کلاغ ببرد. هرچه جیغ و داد کردم افاقه نکرد. حسرتش به دلم ماند. از کلاغ‌ها هم براى همیشه بدم آمد.» مى‌گویم: «ما هم که کلاغ عینک آفتابیمان را نبُرد ازش بدمان مى‌آید.