معرفی و دانلود کتاب سفید خوانی

معرفی کتاب سفید خوانی

کتاب سفید خوانی به قلم محمد عزیزی، مجموعه شعری جذاب و خواندنی است که به سبک شعر نو سروده شده و به مضامین گوناگون اجتماعی، عاشقانه و عرفانی می‌پردازد.

دربارۀ کتاب شعر سفید خوانی:

این اثر مجموعه‌ای از اشعار نوین است که مشتمل بر بیش از 800 قطعه شعر کوتاه با موضوعات اجتماعی و بیان احوالات درونی شاعر است. با خواندن این اشعار دل‌انگیز، شاعر شما را به سفری در تخیلات و دنیای ذهنی خویش می‌برد و برای دقایقی مسائل روزمرۀ اجتماع را از دیدگاهی شاعرانه خواهید دید. موتیف غالب این اشعار، حسرت و یأس و تنهایی‌ست؛ درون‌مایه‌ای آشنا و پرتکرار، هم برای شاعران و هم مخاطبان امروزی.

شاعر در این اثر می‌کوشد تا با کمترین میزان حجم، عمیق‌ترین احساسات و عواطفش را بازگو کند و شما با مطالعۀ این اشعار کوتاه، شاهد تصاویر بی‌نظیری از حس‌آمیزی‌ها، ایجاز و معناگراییِ زیبایی خواهید بود. عزیزی خود در این باره می‌گوید: «معتقد بودم که هر وقت حرف و حس و حالم را توانستم در دو سه مصراع (یا دو سه جمله شعر منثور) تمام کنم، دیگر نباید آن را ادامه دهم. یعنی این که شعرم در همان‌جا که به طور طبیعی تمام شده است، باید تمام شود و به حشو و زوایدی دیگر آن را نیاز نیست.»

به لحاظ فنی شعر نو را می‌توان دارای چندین زیرشاخۀ اصلی دانست: شعر سپید، شعر نیمایی، شعر موج نو و ... مشخصه اصلی و بارز اشعار معاصر پیچیدگی و تخیلات شاعرانه است و کمتر به آرایه و صنایع ادبی کلاسیک پرداخته می‌شود.

با شاعر مجموعه شعر سفیدخوانی بیشتر آشنا شویم:

محمد عزیزی شاعر و روزنامه‌نگار، در سال 1335 در یکی از روستاهای بیرجند، چشم به جهان گشود. او دانش‌آموختۀ ادبیات فارسی است و مدرک دکتری خود را از دانشگاه تهران دریافت کرد. عزیزی سال‌ها به روزنامه‌نگاری و مدیریت نشریه تخصصی رودکی مشغول بود و به موازات آن به کار تدریس نیز می‌پرداخت. این شاعر توانا و خوش‌ذوق در سبک‌های گوناگون شعری از جمله قصیده، غزل، شعر نیمایی و شعر سپید، طبع‌آزمایی کرده است. از آثار برجستۀ این شاعر گران‌قدر می‌توان به «ترانه‌های بی هنگام»، «این روزها»، «خون کبوتران»، «از ما جز این ترانه نمی‌ماند» و ... اشاره کرد.

مجموعه شعر سفیدخوانی به چه کسانی پیشنهاد می‌شود؟

خواندن این مجموعه شعر به تمامی علاقمندان ادبیات نوین و شعر نو توصیه می‌شود.

در بخشی از مجموعه شعر سفیدخوانی می‌خوانیم:

239
اى قامت شکسته‌ی‌ رؤیای بی‌شکیب
در بال شعرهای زخمی خود هر روز
می‌جویمت به درد،
می‌بویمت هنوز

240
حریمِ حُرمت ما را، شکستند
چو جُغدان،
نغمه‌خوانِ عشق گشتند
چه نسبت خانه را با لانه‌ی گرگ؟

241
مده ما را
فریب از این دگر بیش‌
جهانا هرچه کاویدم تو را من،
ندیدم جز سرابى، هیچ در پیش