معرفی و دانلود کتاب زنی در کیمونوی سفید

معرفی کتاب زنی در کیمونوی سفید

کتاب زنی در کیمونوی سفید همچون نوری بر دورۀ سیاه و تاریک تاریخ معاصر ژاپن تابیده است؛ برهه‌ای از زمان که کمتر از آن صحبت شده و مغفول مانده. آنا جونز در این رمان جذاب با توصیف فضای سنت‌زدۀ ژاپن بر اساس داستان‌‎های واقعی، اعتقادات پوسیده و متحجرانه را به چالش می‌کشد.

درباره کتاب زنی در کیمونوی سفید:

این کتاب با الهام از داستان‌های واقعی، پرتره‌ای زیبا از یک زن که بر سر دوراهی میان فرهنگ و احساساتش مانده و زن دیگری در سفر برای کشف معنای حقیقی خانه و خانواده را به تصویر می‌کشد. رمان زنی در کیمونوی سفید (The Woman in the White Kimono) با ترسیم فضای سنت‌زده و متحجرانۀ دهه 60 میلادی جامعه ژاپن، زندگی دختر 17 ساله‌ای به نام ناکامورا را روایت می‌کند که ازدواجش با شریک تجاری پدرش از پیش تعیین شده و سرپیچی از این وضعیت عواقب هولناکی برایش دارد؛ ناکامورا که دلباختۀ یک ملوان آمریکایی شده، نمی‌تواند تسلیم سرنوشت شود. خانواده ناکامورا پس از فهمیدن بارداری او از یک ملوان آمریکایی، او را به انتخاب غیرقابل تصوری مجبور می‌کنند و پیامد این انتخاب تا سال‌های سال بر زندگی ناکاموری و خانواده‌اش باقی می‌ماند.

سال‌ها پس از این اتفاق در آمریکا دختر جوانی به نام توری پی به راز تکان‌دهنده‌ای می‌برد که در واپسین روزهای زندگی پدرش، درباره هویت، ریشه و خانواده‌اش دچار تردید می‌گردد؛ او برای کشف این راز که زندگی‌اش در آن خلاصه می‌شد، راهی ژاپن می‌شود...

آنا جونز (Ana Johns) برای نگارش داستان زنی در کیمونوی سفید از تجربیات و خاطرات پدر نظامی‌اش بهره برده که این عامل تا حد زیادی به مستند بودن اطلاعات رمان افزوده است.

روایت دو داستان در دو زمان و مکان متفاوت به موازات هم و پیوند آن‌ها در بزنگاهی غافلگیر کننده بر زیبایی این رمان می‌افزاید. نویسنده با زبانی گیرا و نثری قدرتمند، تلفیق بسیار جذابی از واقعیت و داستان می‌سازد.

نکوداشت‌های کتاب زنی در کیمونوی سفید:

- رمانی قدرتمند و تأثیرگذار، کشف باشکوه و استادانۀ تسخیرناپذیری روح انسان در فضای اختناق‌آور ژاپن پس از جنگ جهانی دوم. اثری منحصربه‌فرد و بسیار اغنا کننده. من این کتاب را بسیار دوست داشتم. (کارن دیون)

- اثری سینمایی، عمیقاً تأثربرانگیز با قلمی بسیار دل‌نشین. از خواندن این کتاب به‌راستی لذت بردم. (کارول میسون)

- زنی در کیمونوی سفید وصیت‌نامه‌ای زیبا در مدح امید است، حتی زمانی که الزامات فرهنگی و انتظارات خانوادگی عرصه را بر انسان بسیار تنگ می‌کنند. امیدوارم به زودی کارهای بیشتری از این نویسندۀ بااستعداد بخوانم. (کلی استس)

- زنی در کیمونوی سفید داستانی بود که با من خواهد ماند - کتابی که باید خواند و دوباره خواند و گرامی داشت... بسیار تلخ و احساساتی. همۀ شخصیت‌های داستان از لابه‌لای صفحات بیرون می‌آیند و برای خود جایی در قلبتان باز می‌کنند. من همه‌چیز این کتاب را دوست داشتم. (رنیتا دسیلوا)

خواندن کتاب زنی در کیمونوی سفید به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم؟

تمامی علاقمندان رمان‌های تأثیرگذار و دوست‌داران ادبیات داستانی خارجی را به خواندن این اثر شگفت‎‌انگیز دعوت می‌کنیم.

با آنا جونز بیشتر آشنا شویم:

روزنامه‌نگار و تولید کننده پادکست، آنا جونز، در میشیگان متولد شد. این اثر نخستین تجربۀ او در نویسندگی محسوب می‌شود و پیش از این، آنا مدت بیست سال به‌عنوان هنرمند و سرمایه‌گذار در زمینۀ هنرهای تجسمی فعالیت داشته است. از جمله موفقیت‌های این نویسنده خوش‌استعداد می‌توان به ترجمه شدن نخستین اثرش به بیش از 21 زبان در سراسر دنیا اشاره کرد.

در بخشی از کتاب زنی در کیمونوی سفید می‌خوانیم:

خواب و بیدار نجوایی می‌شنوم... صدای نجوایی آرام و گرفته از خواب بیدارم می‌کند. پلک می‌زنم. نور بعدازظهر، اتاق کوچک و چهرۀ راهبه‌ای را که در حال ذکر گفتن است، روشن کرده. بی‌آنکه دندان‌هایش نمایان شوند لبخند می‌زند. بینی‌اش مانند آکاردئون چین می‌خورد و اطراف چشم‌های خرسندش خطوطی عمیق و کشیده پدیدار می‌شوند. بی‌اختیار من هم به او لبخند می‌زنم. فرزند کوچک من در آغوشم آرمیده است.

جایمان گرم است و در کنار هم در امان هستیم.

او زود به دنیا آمده است و به‌سختی نفس می‌کشد، اما زنده است و این مایۀ قوت قلب من است.

وقتی پیشنهاد می‌کنند او را ببرند تا بتوانم استراحت کنم، مخالفت می‌کنم. نمی‌توانم بگذارم از جلوی چشمان من دور شود. یک نفر کنار من می‌ماند. به‌این‌ترتیب، وقتی می‌خواهم بخوابم از امنیت کودکم مطمئن خواهم بود.

سر کوچکش از قنداق بیرون زده است و بازوهایش در هوا مانده‌اند. حالا که دیگر از گریه رنگش به سرخی نمی‌زند می‌توانم پوستش را ببینم. رنگ پوست او کمی از من روشن‌تر است اما رد بیمارگونه‌ای دارد. رنگی که با موها و مژه‌های سیاه و لب‌های صورتی‌اش که شیر می‌مکند در تضاد است. از ضعف اشک در چشمانش جمع شده است، با این‌همه او زیباست.

به راهبه‌ای که ذکر زمزمه می‌کند می‌گویم: ‌«شما با من خیلی مهربان بودید. خیلی خوش‌شانسیم که اینجا هستیم. متشکرم.»‌ اتاق خالی است، فقط چند تشک و یک صندلی در آن گذاشته‌اند، اما مملو از آرامش است. چیزی که مدت‌هاست آن را تجربه نکرده‌ام.

‌«بسیاری از آدم‌ها شانس می‌آورند، اما تعداد اندکی از آنها سعادتمند می‌شوند.»‌ صدای راهبه زنگ‌دار اما آرام است. ‌«فرزندم، تو می‌توانی سکه را به هوا بیندازی، اما هر دو روی آن در اختیار سرنوشت است. این جایی است که تو قرار بود در آن باشی. هیچ ارتباطی با شانس ندارد.»‌ او لبخند می‌زند و لبانش را به گونه‌ای جمع می‌کند گویی هیچ دندانی ندارد.