معرفی و دانلود کتاب رهگذر تاریکی

معرفی کتاب رهگذر تاریکی

هیچکس نمی‌داند سرنوشت چه چیزی را برایش رقم خواهد زد! کتاب رهگذر تاریکی به قلم شمیم حیدری رمانی اجتماعی است که درباره زندگی مردی به نام اهورا صحبت می‌کند. مردی که قربانی یک تصادف واست و این اتفاق بینایی‌اش را از او می‌گیرد. حالا اهورا به دنبال انتقامی است که زندگی‌اش را زیر و رو می‌کند...

درباره‌ی کتاب رهگذر تاریکی

اهورا بعد از یک تصادف سخت در بیمارستان بستری شده و در پی این تصادف، بینایی‌اش را از دست داده است. او که حال‌وروز خوبی ندارد، رفته‌رفته همه چیزش را از دست می‌دهد و حتی دختری که دوستش دارد، او را ترک می‌کند. گره داستان در ناشناس بودن ضارب برای اهوراست! کسی که با اهورا تصادف کرده، متواری شده! اما درد و غم که در وجود شخصیت اول داستان ته‌نشین شده به او نیرویی بخشیده تا ضارب را پیدا کند و از او انتقام بگیرد.

جذابیت قصه از اینجا آغاز می‌شود که می‌فهمیم موتور سواری که با اهورا تصادف کرده، دختری به نام سما است که دور از چشم خانواده تلاش می‌کرده تا به عشق همیشگی‌اش، یعنی رانندگی با موتور جامه‌ی عمل بپوشاند. زندگی سما و اهورا بخاطر این اتفاق با هم گره می‌خورد و برای همیشه تغییر می‌کند.

رمان رهگذر تاریکی رمانی اجتماعی و عاشقانه از شمیم حیدری است. این رمان توسط نشر آئی‌سا منتشر شده و در سال 1400 به چاپ دوم رسیده است. داستان رهگذر تاریکی از دریچه‌ی اجتماعی به آرزوها و ترس‌های افراد می‌نگرد و محدودیت‌هایی را ب هتصویر می‌کشد که واقعیت دارند.

کتاب رهگذر تاریکی برای چه کسانی مناسب است؟

کسانی که به رمان‌هایی با ژانر عاشقانه و اجتماعی علاقه دارند، از خواندن کتاب رهگذر تاریکی لذت خواهند برد.

با شمیم حیدری بیشتر آشنا شویم

شمیم حیدری متولد 1374 است و نویسندگی را از سیزده سالگی با نوشتن شعر آغاز کرده. او اولین رمانش را به نام طنین عشق در پانزده سالگی و با نام مستعار منتشر کرد و پس از آن برای مدت کوتاهی از نویسندگی کناره گرفت تا برای ورود به دانشگاه درس بخواند. حیدری در رشته‌ی ریاضی از دانشگاه علم و صنعت هم فارغ‌التحصیل شده اما در تمام این سال‌ها و پس از ورود به دانشگاه، نویسندگی را ادامه داد است. او در حال حاضر پنج رمان با نام‌های «گیل‌ناز»، «دوباره زندگی»، «آرامش پارسا»، «در انتهای چاه ویل» و «رهگذر» تاریکی منتشر کرده است و تحصیل در مقطع کارشناسی ارشد را هم ادامه می‌دهد.

در بخشی از کتاب رهگذر تاریکی می‌خوانیم

تاریکی؛ واژه‌ای غریب که به جان نگاهش افتاده بود و تمامِ او را از خودش گرفته بود. قلبش، همه‌ی تنش در حسرت می‌سوخت و او را از مردِ پرصلابت همیشگی دور می‌ساخت. جهنم را به چشم که نه، اما به دیده‌ی جانش حس می‌کرد و هیچ کاری از هیچ‌کس ساخته نبود. از روزی که پا به خانه گذاشته بود، چندین نفر رفته بودند و آمده بودند و او فقط سکوت کرده بود. اظهار تأسف‌هایشان را شنیده بود، دل‌سوزی‌هایشان را حس کرده بود و حسرتی که می‌رفت تا جانش را بگیرد، در پستوی قلبش پنهان کرده بود تا مبادا آتشش دامن کسی را بگیرد. چند روز اول بعد از به‌هوش آمدنش، ممنوع‌الملاقات شده بود تا درک بهتری از شرایط پیدا کند. فقط با آرام‌بخش آرامش کرده بودند. کمی بهتر شده بود که به اصرار خودش توانست با هورناز ملاقات کند. خواهری که می‌دانست بی‌قراری‌هایش سربه‌فلک کشیده بودند. به‌تدریج اجازه‌ی ملاقات دادند و کیمیا و عمویش هم رفت‌وآمد می‌کردند و دنیایش روزبه‌روز تیره‌تر و تارتر می‌شد. دختری که این روزها محرم بود اما مرهم نبود، به بالینش رفت و با غمی که صدایش را بم کرده بود، زمزمه کرد:

- پاشو عزیزم. غذات رو آوردم.

لب‌هایش نامحسوس لرزید و اشکی گوشه‌ی چشمش نشست. عزاداری نکرده بود برای مرگِ تمام روشنی‌های زندگی‌اش. صدای دختر، سوهان شد برای روحی که این روزها زیاد از حد زخم خورده بود.

- بدقلق نباش. من هم به اندازه‌ی تو داغونم. پاشو غذات رو بخور که بابام گفته باید یه سر برم خونه‌مون.