معرفی و دانلود کتاب رسواخانه

معرفی کتاب رسواخانه

کتاب رسواخانه رمانی خواندنی از نویسنده و مترجم ایرانی محمدعلی مهمان نوازان است. این کتاب اثری‌ست که به مبحث رازداری می‌پردازد. هر خانواده، مکان و شخصی در بطن سطح ظاهری خود از رازی حفاظت می‌کند که اگر برملا شود، می‌تواند رسوایی‌ها و رخدادهای پیش‌بینی‌ناپذیری را رقم بزند. این کتاب در مورد شخصیت‌هایی با نام‌های ژنت، ژاکلین، آقا بهمن و مهران است که در حفظ و برملایی یک راز بزرگ نقشی مهم ایفا می‌کنند.

درباره‌ی کتاب رسواخانه

رازداری تاریخی کهن دارد. در دوران باستان و همچنین قرون‌وسطی، ژست رازداری و پنهان‌کاری بخشی از مطالعات تاریخی و فرهنگی را رقم زد. داستان‌ها نیز در بطن خود رازهایی را از ما تا زمان موعود آشکارسازی و گره‌گشایی مخفی نگه می‌دارند. داستان‌ها همچون یک شخص رازدار، با ژست‌ها و تمهیدات ظاهری، ما را درگیر و سردرگم می‌کنند، اعتماد ما را جلب کرده و سپس در زمان گره‌گشایی از حقیقت غایی خود خبر می‌دهند. وقتی یک داستان را پی می‌گیریم، به دنبال آن لحظه و موقعیتی هستیم که پایه‌های سطوح ظاهرفریب فروبریزند و ما به آنچه در درون نهان‌مانده دست یابیم. کتاب رسواخانه نیز در باب فاش شدن یک راز کهنه است؛ رازی که اگر فاش شود دیگر شخصیت‌ها همچون گذشته به یکدیگر نگاه نخواهند کرد. رمانی به قلم محمدعلی مهمان نوازان که قادر است تا آخرین لحظه مخاطب را با کلمات، جملات و تمهیدات قصه‌گویی خود مجذوب کند.

محمدعلی مهمان نوازان به‌عنوان کسی که پیش‌تر به ترجمه‌ی آثار نویسندگانی چون استیون کینگ پرداخته و در این زمینه کارنامه‌ی هیجان‌انگیزی برای خود شکل داده، در رمان رسواخانه با بهره بردن از دانش و سبقه‌ای که در مواجهه با داستان‌نویسی و برگردان آن‌ها به زبان فارسی دارد، به‌خوبی از تمهیدات روایی مدرن استفاده کرده است. سبک این رمان را می‌توان به‌گونه‌ای تعبیر کرد که مخاطب می‌خواهد با درونیات و ویژگی‌های متمایز هر شخصیت آشنا شود تا بتواند از آنان تأثیر بپذیرد و باید گفت که محمدعلی مهمان نوازان در چنین امری موفق بوده است. نویسنده در طول روایت به وجوه درونی شخصیت‌های داستان می‌پردازد و پرتره‌ای چندوجهی از آنان برایمان ترسیم می‌کند. همچنین، ذکر این نکته لازم است که کتاب رسواخانه ارتباطات و پیوندهای جذابی میان شخصیت‌ها و روابطی که با دیگری دارند برای مخاطب شکل می‌دهد. تمام این‌ها خصوصیاتی هستند که رمان رسواخانه را به اثری قابل‌اعتنا تبدیل می‌کنند.

کتاب رسواخانه نوشته‌ی محمدعلی مهمان نوازان را می‌توان اثری خطاب کرد که از نوعی مناسبات زبانی خاص برخوردار است. در واقع، نویسنده با گزینش و گنجاندن شخصیت‌هایی با نام‌های ژنت و ژاکلین به منزله‌ی اسامی غربی و آقابهمن و مهران به‌مثابه‌ی عناوین ایرانی، قادر است نوعی غافل‌گیری را شکل دهد که در نوع خود جالب‌توجه عمل می‌کند. گفتنی است که چنین خصیصه‌ای باعث می‌شود تا با نوعی طنز متفاوت نیز طرف باشیم. کتاب رسواخانه را می‌توان اثری خواندنی، چندوجهی و قابل‌بحث در ادبیات معاصر ایران دانست که با آگاهی از سبک‌های داستان‌گویی و شیوه‌های روایتگری، مخاطبان را توأمان سرگرم و درگیر می‌کند. کتاب رسواخانه توسط انتشارات هیلا منتشر شده است.

کتاب رسواخانه برای چه کسانی مناسب است؟

این اثر به دوست‌داران ادبیات و داستان‌های فارسی توصیه می‌شود.

در بخشی از کتاب رسواخانه می‌خوانیم

یکى دارد توى باد فریاد مى‌کشد و آن‌طرف‌تر یکى آواز مى‌خواند. نغمه‌ها مى‌ریزند در گذر موّاجِ هوا و در دل آسمان فیروزه‌اى محو مى‌شوند. گوش‌هایم را تیز مى‌کنم. چیزى نمى‌فهمم از آن ترنم غمناک. صداى ابریشمى و مخملىِ آوازه‌خوانش را خوب مى‌شنوم اما کلماتش برایم نامفهومند. صداى هوهوى باد با تلک‌تلکِ موسیقى مى‌آمیزد و حجم فراگیرى مى‌شود که تمام مغزم را پر مى‌کند. لحظه‌اى بعد دل آن توده شکاف برمى‌دارد و همه صداها به چک‌چکِ خوشایندى خلاصه مى‌شود که تصویرى آشنا را پیش چشمانم مجسم مى‌کند. پلک که مى‌زنم چشم‌هایم دیگر باز نمى‌شوند و دوباره آن نغمه نامفهوم مى‌آید خودش را پهن مى‌کند روى همه چیز. بوى خنکِ باران در مشامم مى‌پیچد. تلاش مى‌کنم چشم‌هایم را باز کنم... نغمه‌ها مسحورم کرده‌اند... دوباره سعى مى‌کنم. این بار موفق مى‌شوم. همه تصاویر ذهنم محو مى‌شوند و مهران را مى‌بینم که توى آشپزخانه دارد با چیزى ور مى‌رود. تازه متوجه مى‌شوم که داشتم خواب مى‌دیدم. اما صداى سوزناک موسیقى هنوز ادامه دارد. لحظه‌اى تمرکز مى‌کنم. مادام باز هم یکى از آن آهنگ‌هاى ارمنى را گذاشته و صدا را بلند کرده، آن‌قدر که آواها و نواها یک به یک سقف خانه‌اش را مى‌شکافند و از سرامیک‌هاى کف واحد ما بالا مى‌زنند. پس ژانت و ژاکلین خانه نیستند. هردوشان به طور پاره‌وقت کارهاى حسابدارى یک شرکت خصوصى را انجام مى‌دهند. بعضى روزها اول صبح با هم مى‌زنند بیرون و عصر برمى‌گردند. نمى‌دانم دقیقا چه روزهایى. گمان کنم خودشان هم ندانند! فکر مى‌کنم روزهاى ثابتى نمى‌روند و باید از طرف شرکت با آن‌ها هماهنگ شود. بد نیست. توى خانه کارهایت را انجام مى‌دهى و هر وقت لازم باشد مى‌روى بیرون. چیزى شبیه به کارِ خود من. اصلاً توى این ساختمان هشت‌واحدى انگار همه همین‌طور سرِ کار مى‌روند. تقریبا بجز خانواده مادام که به واسطه پویه با آن‌ها آشنا شدم، ساکنین دیگر واحدها را نمى‌شناسم. فقط گهگاه مدیر ساختمان مى‌آید شارژ را مى‌گیرد و بى‌سر و صدا مى‌رود. همه این‌جا در یک خلوت خاموش زندگى مى‌کنند و زیاد آمد و شد ندارند. شاید هم من متوجه نمى‌شوم. فقط مادام است که وقتى چشم بچه‌ها را دور مى‌بیند مى‌رود مى‌نشیند روى صندلى مخصوصش و با آن نغمه‌هاى نامفهوم مى‌رود به رؤیاى مغمومِ روزهاى رفته.