معرفی و دانلود کتاب درس‌هایی که از هفت سامورایی آموختم

معرفی کتاب درس‌هایی که از هفت سامورایی آموختم

کتاب درس‌هایی که از هفت سامورایی آموختم نوشته‌ی ریچاد دی پپرمن به بررسی سکانس به سکانس فیلم هفت سامورایی، شاهکار فراموش نشدنی آکیرا کوروساوا می‌پردازد. پیرمن علاوه بر این‌که درس‌هایی در خصوص فیلم‌سازی ارائه می‌دهد از تأثیر این فیلم بر خودش نیز می‌گوید.

فیلم هفت سامورایی (seven samurai) مدت‌ها است که به عنوان بهترین فیلم ژاپنی‌ در دنیای غرب شناخته می‌شود و میان بهترین فیلم‌های کلاسیک تاریخ سینما قرار دارد. فیلمی تا این حد مهم، همواره حرف‌هایی برای گفتن دارد و می‌توان از آن درس‌هایی گرفت. علاقه‌مندان به سینما، زمانی که به سراغ این فیلم‌های کلاسیک می‌روند به عناصری مانند فیلم‌نامه، کارگردانی، بازی، صحنه‌پردازی، لباس، حرکات دوربین و نور، تدوین، صدا و موسیقی توجه می‌کنند تا فرمول ساختن چنین شاهکاری را دریابند.

کتاب درس‌هایی که از هفت سامورایی آموختم (Everything I know about filmmaking I learned watching Seven Samurai) نیز با چنین محوریتی به رشته‌ی نگارش درآمده است اما این همه‌ی کاری نیست که ریچارد دی پپرمن (Richard D Pepperman) در این کتاب انجام می‌دهد. زمانی که مطالعه‌ی این کتاب را آغاز می‌کنید در همان صفحات نخست کتاب، متوجه ارادت پپرمن به فیلم هفت سامورایی و آکیرا کوروساوا (Akira Kurosawa) می‌شوید؛ بنابراین، می‌توان کتاب «درس‌هایی که از هفت سامورایی آموختم» را ادای دین شخصی پپرمن نسبت به کارگردان و فیلم محبوبش نیز دانست.

کتاب درس‌هایی که از هفت سامورایی آموختم به چه کسانی پیشنهاد می‌شود:

اگر در گروه علاقه‌مندان سینما قرار دارید، مطالعه‌ی این کتاب برای شما لذت‌بخش خواهد بود؛ چرا که، علاوه بر سینمای کوروساوا، اطلاعات جالبی در خصوص مسائل فنی سینما کسب خواهید کرد.

در بخشی از کتاب درس‌هایی که از هفت سامورایی آموختم می‌خوانیم:

یک «سکانس» چیدمانی از صحنه‌هایی‌ است که با هم عمل می‌کنند. این عمل کردن می‌تواند از طریق ارتباط آهنگ (لحن/حالت) آن‌ها با هم باشد، یا محتوای (موضوع/اتفاق) آن‌ها، یا از طریق زنجیره‌ی مانع/علت و واکنش/نتیجه‌ای که آن‌ها را به هم مرتبط می‌کند یا می‌تواند از طریق همبستگی آن‌ها با هم باشد. سکانس، تسلسل اطلاعاتی ا‌ست که از ورای نماها و صحنه‌هایی (متشکل از عناصر دیداری و شنیداری در طول زمان) بیان می‌شوند که با هم ترکیب شده‌اند و به شکلی احساسی غنی شده‌اند. صحنه تا زمانی ادامه می‌یابد که یک انتقال، تمرکز موجود را تغییر نداده باشد و مایه‌ی شکل‌دهی صحنه‌ها و سکانس‌های تازه نشده باشد.

پس از آن که به نمای رو به پایین دیگری از روستا برش می‌خورد، پشته‌ای از شاخه‌های بریده شده‌ی چوب که با طنابی مندرس و فرسوده به هم بسته شده‌اند، در پیش‌زمینه رو به بالا حرکت می‌کند. دهقانی وحشت‌زده پدیدار می‌شود که آن چوب‌ها را به پشت دارد. او نقشه‌ی راهزنان را شنیده است و حالا به سمت روستا می‌رود. صدای سم اسب‌ها کم می‌شود و نشان می‌دهد که راهزنان دور شده‌اند و از این میان زمانی نگذشته است.

یک وایپ از راست به چپ حرکت می‌کند و ضمن تأکید بر دور شدن دهقان و خارج شدنش از قاب، ما را به نمای آغازین صحنه‌ی بعدی منتقل می‌کند:

روستاییان با خانواده‌هایشان روی زمین خشکِ میدان روستا قوز کرده و گرد آمده‌اند. هم‌زمان با سه نمایی از آن‌ها که به ترتیب بسته‌تر می‌شوند، صدای پرنده‌ای به گوش می‌رسد.

صدای اندوهناک پرنده جای خود را به گریه و زاری پریشان روستاییان می‌دهد.

در نسخه‌ی دی‌وی‌دی، عنوان این بخش (آیا خدایی نیست که از ما حمایت کند؟) از مویه‌ی زنان روستایی در این صحنه گرفته شده است. صدای تظلم خارج از قابِ آن‌ها جلوه‌ای مخالف جمع تسلیم‌شده‌ی کشاورزان در داخل قاب دارد.