معرفی و دانلود کتاب در پی خودآگاهی

معرفی کتاب در پی خودآگاهی

اگر تابه‌حال در یک گفت‌وگوی معمولی، ناگهان از لحن یا واکنش خودتان متعجب شده‌اید، یا در تنهایی، حسی بی‌دلیل از خجالت یا اضطراب پیدا کردید، احتمالاً با یکی از همان الگوهای روانی کتاب در پی خودآگاهی آلن دوباتن مواجهید. این کتاب در بستری روان‌شناختی و فلسفی راهی برای بازگشت به خود حقیقی‌مان می‌سازد و بامهارت تمام، این نواقص درونی را بررسی و کالبدشکافی می‌کند.

درباره‌ی کتاب در پی خودآگاهی

آلن دوباتن ما را به گشت‌وگذاری در مناطق تاریک و گاه آزاردهنده‌ی روانمان دعوت می‌کند، همان جاهایی که معمولاً با خنده‌های مصنوعی، رضایت‌مندی دروغین و تظاهر به تأیید می‌پوشانیمشان؛ کتاب در پی خودآگاهی (Essential Ideas: Self-Awareness) با جمله‌ای آشنا از سقراط آغاز می‌شود: «خودت را بشناس». اما برخلاف استفاده‌ی شعارگونه‌ای که معمولاً از این جمله می‌شود، آلن دوباتن (Alain de Botton) نشان می‌دهد که خودشناسی یک پروژه‌ی دشوار و اغلب دردناک است. او می‌گوید ما معمولاً همان کسی نیستیم که تصور می‌کنیم. مثال می‌زند که چطور ممکن است فردی در روابط عاطفی‌اش بارها از رفتارهای سرد یا سلطه‌جویانه‌ی دیگران بنالد، بی‌آنکه متوجه باشد آنچه امروز می‌طلبد، پژواکی‌ست از الگویی در کودکی، جایی که محبت با کنترل گره خورده بوده است.

در فصل‌های کتاب، مفاهیمی چون «آکراسیا» به معنی دانستنِ درست اما عمل‌نکردن به آن، «ابله درون»، «صداهای درون» و «ائودایمونیا» به معنی خوشبختی، مطرح می‌شوند. برای مثال در بخش «ابله درون»، نویسنده بی‌رحمانه اما با طنز، به ما یادآوری می‌کند که هر قدر هم جدی و منطقی به نظر برسیم، درونمان همواره کودکی دستپاچه، کینه‌جو، یا ترسو زندگی می‌کند. همان‌کسی که وقتی در یک مهمانی حرف اشتباهی می‌زنیم، تا صبح در ذهنمان تکرارش می‌کند. اما آلن دوباتن می‌گوید راه‌حل در سرکوب این ابله نیست، بلکه در آشتی و هم‌زیستی آگاهانه با اوست.

خودآگاهی از دل پرسش‌های ناآرام ذهن آغاز می‌شود

یکی از نقاط قوت کتاب این است که نگاه روان‌شناختی را با ظرافتی فلسفی ترکیب می‌کند. اضطراب، بی‌خوابی، پریشانی یا احساس پوچی، به‌عنوان پیام‌هایی ضروری از درون تعبیر می‌شوند. مثلاً وقتی خوابمان نمی‌برد، شاید مسئله صرفاً یک اختلال جسمی نیست و شاید ذهنمان فرصت نمی‌یابد با پرسش‌های واقعی‌ای که یک‌لحظه هم دست از سرش برنمی‌دارند، روبه‌رو شود. اینکه آیا من واقعاً در مسیر درستی هستم؟ یا چرا این همه از آینده می‌ترسم؟ و یا از چه چیزی دارم فرار می‌کنم؟

در کتاب در پی خودآگاهی، آلن دوباتن بر یک اصل مهم پافشاری دارد، آن‌هم اینکه هیچ‌کدام از دردهای ما بی‌منطق نیستند و نباید سرسری از رویشان رد شد. چرا که این دردها با تاریخچه‌ی زندگی‌مان معنا پیدا می‌کنند؛ بنابراین به‌جای درمان فوری، باید ابتدا جرئت نگاه‌کردن و زیرورو کردن گذشته‌مان را پیدا کنیم. این کتاب را می‌توانید با ترجمه‌ی خشایار خدیور از انتشارات کتاب‌سرای نیک بخوانید.

کتاب در پی خودآگاهی برای چه کسانی مناسب است؟

این کتاب برای کسانی‌ست که از نصیحت‌ها و جملات انگیزشی خسته شده‌اند و به دنبال مواجهه‌ای صادقانه با خود هستند. در پی خودآگاهی به‌ویژه برای کسانی که با خودانتقادی یا سردرگمی در مورد احساسات خود دست‌وپنجه نرم می‌کنند مفید خواهد بود، زیرا زبان و چارچوبی ملموس و تأمل‌برانگیز برای خوداندیشی‌ای معنادار فراهم می‌سازد و می‌تواند یکی از ضروری‌ترین توقفگاه‌ها را در مسیر خودشناسی شکل دهد.

در بخشی از کتاب در پی خودآگاهی می‌خوانیم

ما از اوایل زندگی تحت‌فشار شدیدی قرار می‌گیریم که به موجود وحشتناکِ نابالغی با عنوان بچه‌ی گریه‌رو تبدیل نشویم. بچه‌ها گریه می‌کنند، نه والدین و مدیران ارشد.

بنابراین تعجبی ندارد که اصرار داریم حالمان خوب است، می‌گوییم اوضاعمان روبه‌راه است، روبه‌جلو در حرکتیم و شرایط به سامان است.

اما تعجبی ندارد که در درونمان چیزها به‌ندرت به این سادگی هستند. ما همه چیز را به یاد می‌سپاریم: همکاری که مخفیانه از او بدمان می‌آید لبخندش را از ما دریغ می‌کند؛ وقتی امیدواریم پیامکی دریافت کنیم تمام روز غرق سکوت می‌شود؛ ارتقای شغلی یک دوست دوباره یادمان می‌آورد که دستاوردهایمان متوسط هستند. در زمان خودش به‌سادگی از کنار این مسائل رد می‌شویم. آن‌قدر دوست داریم به‌سرعت این موارد را پشت سر بگذاریم که حتی نمی‌پذیریم ما را آزرده‌اند. اما همه‌ی این‌ها را حس کرده‌ایم و احساساتمان جریحه‌دار شده‌اند. این‌ها درون چاهی عمیق ریخته می‌شوند که به‌آرامی دارد پر می‌شود و به یک دستگاه پیچیده‌ی هیدرولیک متصل است که سر آخر باعث می‌شود دچار سنگینی روح، لبخند تلخ، ترش‌رویی و حسادت شویم. ما جزئیات دقیق چیزی را که به روحمان آسیب‌زده به‌سرعت فراموش می‌کنیم و از جایی به بعد دیگر انگار نمی‌توانیم این تیغ‌های ریز را از روحمان جدا کنیم.

برای جداکردن این تیغ‌ها از خودمان باید تمرینی ظاهراً عجیب را انجام بدهیم. باید چشمانمان را ببندیم و از خودمان بپرسیم: همین‌الان از چه چیزی ناراحتیم؟ از کدام ناحیه داریم رنج می‌بریم؟

یکی از خصوصیات خردمندانه‌ی بچه‌های کوچک این است که از اینکه به گریه بیفتند هیچ شرم و ابایی ندارند. دلیلش این است که آن‌ها در مقایسه با بزرگسالان نسبت به جایگاه خود در جهان احساس دقیق‌تر و متواضعانه‌تری دارند. آن‌ها می‌دانند موجوداتی کوچک در سرزمینی بی‌رحم و غیرقابل‌پیش‌بینی هستند. می‌دانند بخش بزرگی از اتفاقاتی را که پیرامونشان می‌افتد نمی‌توانند کنترل کنند و چیزهای زیادی وجود دارد که آن‌ها را گیج می‌کند؛ بنابراین چرا نباید هرازگاهی، به‌اندازه‌ی غم و غصه‌های زندگی، گریه‌وزاری سودمندی بکنند؟

فهرست مطالب کتاب

مقدمه
آکراسیا
آموزش عاطفی
ابله درون
اخباری از درون
اشک‌ها
اضطراب
ائودایمونیا
بدبینی
به‌اندازه‌ی کافی خوب
بی‌خوابی
پریشانی
تردید عاطفی
حالت تدافعی
«خوب» بودن
خودباوری
خودتخریبی
ذهن ناخودآگاه
ذهن و بدن
سازوکارهای دفاعی
صداهای درون
فلسفه
گردوی معیوب
نرمال بودن
وجدان
هوش عاطفی
واژه‌نامه