معرفی و دانلود کتاب خودخواهان

معرفی کتاب خودخواهان

کتاب خودخواهان، اثر فدریکو توتزی، ماجرایی عاشقانه در فضای وهم‌انگیز و منحط شهر رم را بازگو می‌کند. در واقع نوعی کاوش روانکاوانه در ذهن شخصیت‌ها روی‌ می‌دهد، کاوش در آن منطقه‌ی تاریکی که روان نام دارد.

«روح در خود چاهی عظیم نهفته دارد؛ و همه‌ی طناب‌ها برای بیرون کشیدن آب از آن کافی نیستند. از این بالا انعکاس‌های... این چاه بس ژرف روح را مشاهده نمی‌کنم. نمی‌دانم حفره‌ای از مارهای افعی را درون خویش حمل می‌کنم یا لانه‌ای از پرندگان خوش‌آواز.»

مشخصه‌ی بارز آثار توتزی به‌زعم دبندتی «جانورانگاری» شخصیت‌ها و حضور گسترده‌ی جانوران و طبیعت در آثار اوست. این‌جاست که دبندتی توتزی را به کافکا پیوند می‌دهد. به عقیده‌ی او این جانورانگاری می‌تواند کنشی مبتنی بر روان‌درمانی باشد که نویسنده سعی دارد به‌واسطه‌ی آن بر هراس‌هایش چیره شود، همان‌گونه که انسان‌های غارنشین تصاویری از حیوانات را بر روی دیوار غارها رسم می‌کردند تا بر احساس‌ترس از آن حیوان غلبه کنند و یا به تعبیر لوپرینی، انسان بیش از آن‌که تصویری از خدا باشد، «فرزندِ حیوان» دانسته شده است. نوآوری و مدرن بودن بوطیقای توتزی را می‌توان در همین امر جست؛ بوطیقایی که بر پایه‌ی اعمال شرح‌ناپذیر و غیرمنطقی انسان شکل‌گرفته است که بیش از هر تکنیک روایی دیگری توجه نویسنده را به خود جلب می‌کند.

رمان خودخواهان (Gli egoisti) از آخرین آثار توتزی است. داریو گاوینای، قهرمان رمان‌گویی تداومی از حالت‌های ذهنی و روانی لئوپولدو گرادی، قهرمان رمان خاطرات یک کارمند است. شخصیت در وضعیتی از اضطراب روانی به‌سر می‌برد که در نتیجه‌ی ناتوانی وی در گسترش روابطی مناسب با دیگران حاصل شده است. این عدم ارتباط و درک‌ناپذیری به رابطه‌ی عاشقانه‌ی او نیز کشیده می‌شود. اثر از لحنی دانونزو‌یی بهره می‌برد و وقایع آن در شهر رم می‌گذرد.

در رمان خودخواهان، جمله‌بندی‌هایی دیده می‌شود که به بریده‌گویی معطوف‌اند و جهان ساکن، کند و سنگوار‌شده‌ی توتزی و شخصیت‌هایش را تشدید می‌کنند. همچنین نشانه‌گذاری نامعمول وی به‌خصوص استفاده‌ی وسواس‌آمیز او از ویرگول و نقطه ویرگول جهت ایجاد وقفه و گسست در متن.

فدریکو توتزی (Federigo Tozzi)، به سال‌‌های 1920 رم - 1883 سیه‌نا، از آن دست نویسندگانی است که، از دید ناقدان، موردی «سخت‌خوان» به‌شمار می‌آید. اگرچه امروزه به اهمیت و اعتبارش پی‌برده شده و نامش به همراه لوییجی پیراندلو و ایتالو ازووو در شمار نویسندگانی قرار دارد که از بنیانگذاران رمان مدرن در ایتالیا محسوب می‌شوند. توجه و استقبال ناقدان از آثار توتزی به آغاز دهه‌ی 60 بازمی‌گردد، به لطف نقدهای جاکومو دبندتی و جوزپه آنتونیو بورجه‌زه. این نقدها تا به امروز ادامه داشتند و از مهم‌ترین آن‌ها، مطالعات لوییجی بالداچی، پترونی و لوپرینی بوده‌اند. با این وجود آثار توتزی نزد مخاطب عام با اقبال چندانی روبه‌رو نشد.

توتزی، نویسنده‌ای است که به‌طرزی وسواس‌آمیز زندگی شخصی‌اش را در آثارش منعکس می‌کند. فدریکو در کودکی ضعیف و ناتوان بود و نشانه‌هایی از بحران‌ها و آشفتگی‌های عصبی نیز در او بروز کرد. او پس از گذراندن مدرسه‌ی هنرهای زیبا و مدرسه‌ی فنی، تحصیلاتش را نیمه‌تمام رها کرد و پیش خود به تحصیل ادبیات پرداخت که با مخالفت شدید پدرش روبه‌رو شد.

توتزی در سال 1914 به همراه همسر و پسرش گلائوکو به رم نقل مکان کرد و تمام وقتش را به ادبیات و روزنامه‌نگاری اختصاص داد. پس از آغاز جنگ برای پیوستن به صلیب سرخ داوطلب شد. در سال 1920 در سن 37 سالگی، هنگامی‌که با موتورسیکلت از سیه‌نا عازم رم بود به ذات‌الریه مبتلا شد و به زودی چشم از جهان فروبست. برخی از آثار او بدین قرار است: جانوران، با چشمان بسته، ملک، سه صلیب، جوانان و داستان‌های دیگر، عشق، خودخواهان، نوواله: یادداشت‌های روزانه، خاطرات یک کارمند، تئاتر، آدل، زورق‌های واژگون، چیزها و آدم‌ها، شمارش‌ناپذیر.

مهم‌ترین نوشته‌ای که بوطیقای توتزی را به خوبی‌ ترسیم می‌کند، مقاله‌ی من چگونه مطالعه می‌کنم به قلم اوست. در این متن بسیار مهم، نویسنده به بیان روش و نحوه‌ی مطالعه‌ی خود می‌پردازد و به‌وضوح بوطیقایی شخصی و دقیق از آثارش را ترسیم می‌نماید، که می‌توان آن را به «بوطیقای قطعه» یا «نگاه» تعبیر کرد؛ کندوکاوی در اعماق روح و روان آدمی. توتزی در برابر دسیسه و توطئه در رمان کاملاً بی‌تفاوت است: «برای خیلی‌ها یک خودکشی یا جنایت جالب ‌توجه است؛ اما هر دو از یک اهمیت برخوردارند، و همچنین مکاشفه و ادراک و هر‌گونه عمل اسرارآمیز ما از همان اهمیت برخوردار است.

در بخشی از کتاب خودخواهان می‌خوانیم:

بازجستن رم امپراطورها و پاپ‌ها بیهوده بود؛ و آن رم متعلق به پادشاهی دموکراتیک به‌نظرش بی‌اندازه بی‌اهمیت و فاقد جاذبه می‌رسید. تصویری قدرتمند و زیرکانه از رم در ذهن پرورده بود؛ رم احیا شده به‌دست سراسر مناطق ایتالیا. اگر مردی اهل عمل می‌بود، می‌توانست بلافاصله کلی جبران کند؛ ولی همه چیز در نوعی روانکاوی خلاصه می‌شد که آغاز و انجامش درون خود وی بود. به هیچ‌وجه در زندگی واقعی شرکت نمی‌جست؛ و چه بسا مثل بسیاری از جوانان دیگر پیر و فرتوت شود، بی‌آن‌که بتواند از تشویش‌ها و ناآرامی‌های ناشی از نوعی بی‌کفایتی خودخواهانه و غیر اخلاقی خلاصی یابد.

آن‌قدر خسته و بی‌رمق بود، که نه توان و نه تمایلی داشت از جایش بلند شود، گویی اصلاً بیشتر از چهارده ساعت نخوابیده است. اما باید لباس به تن می‌کرد، چون خیال داشت به دیدن یکی از دوستانش برود که کارمند وزارت آموزش عالی بود.

از عهده‌ی انجام هیچ کاری برنمی‌آمد؛ یاد نگرفته بود هیچ کاری انجام دهد؛ و این فکر که شاید می‌بایست حرفه‌ای برگزیند مایه‌ی نفرت و بیزاری‌اش را فراهم می‌آورد و به حس وحشتش دامن می‌زد. حتی قادر نبود به این مسأله بیندیشد! آن‌چنان بود که انگار به او گفته باشند که در لحظه‌ی مشخصی دچار نوعی بیماری هولناک خواهد شد که به‌طرزی تشخیص‌ناپذیر او را تحلیل خواهد برد.