معرفی و دانلود کتاب بیدهای تنهای سانفرانسیسکو

معرفی کتاب بیدهای تنهای سانفرانسیسکو

کتاب بیدهای تنهای سانفرانسیسکو نوشته ان لموت، عشق از دست رفته پدر را به تصویر می‌کشد و روایتگر معصومیتی است که در آن شخص به منظور پر کردن جای خالی پدر، خود را رو به نابودی قرار می‌دهد.

با ان لموت بیشتر آشنا شویم:

ان لموت (Anne Lamott) در سال 1954 در سانفرانسیسکو متولد شد. او در کنار رمان، آثار غیرداستانی و مقاله نیز می‌نویسد و از فعالان اجتماعی و سیاسی محسوب می‌شود. لموت به عنوان سردبیر دو هفته‌نامه اینترنتی یادداشت‌های آنلاین: «کلمه به کلمه» مشغول به کار است که توسط نشریه تایمز به عنوان بهترین نشریه اینترنتی برگزیده شد.

در سال 1999 مستندی از زندگی ان لموت با نام پرنده به پرنده با آنی توسط کارگردان برنده اسکار فریدا لی ماک ساخته شد. محوریت اصلی رمان‌های او را روایت عشق و از دست دادن در بر می‌گیرد.

در بخشی از کتاب بیدهای تنهای سانفرانسیسکو (Lonesome Willows Of Sanfrancisco) می‌خوانیم:

رزی تمام صبح آماده انفجار بود و برای همه چیز الم‌شنگه راه می‌انداخت. موقع صبحانه به خاطر تخم‌مرغ‌هایی که به نظرش بدمزه می‌آمدند، الم‌شنگه راه انداخت، بار بعد وقتی که مادرش، ساندویچ تنِ ماهی او را اشتباهی برش داد و بار دیگر هنگامی‌که مادرش تلاش مذبوحانه‌ای برای شانه کردن موهای نرم اما فرفری و بلندِ او کرد و نهایتاً زمانیکه موقع مسواک کردن، مقدار زیادی خمیردندان روی سینک ظرفشویی پاشید، حسابی از کوره در رفت. اما همین که اتوبوس زردِ مدرسه، آن طرف خیابان توقف کرد، رزی با عجله و با چشمان آبی براق و گونه‌هایی که از فرط هیجان سرخ شده بودند، سرخوشانه از پله‌ها پایین رفت، ظرف غذایش را به سرعت برداشت، مادرش را بوسید و به سمت اتوبوس دوید.

الیزابت در آشپزخانه نشست و روزنامه خواند، قهوه‌ای نوشید و آرزو کرد که صبح هرچه زودتر تمام شود. بعد از شستن ظرف‌ها و جارو کشیدن طبقات پایین و خواندن دوباره‌ی روزنامه، صبحانه‌ی مختصری برای خودش درست کرد. سوپ جو با کشمش و شکر قهوه‌ای. بعد نشست و به صفحه‌ی نیازمندی‌ها نگاهی انداخت. در بخش آگهی‌های کار، که سه صفحه‌ای هم می‌شد، یکی از آگهی‌ها چشمش را گرفت: رستوران «سن کوئنتین» به یک آشپز، با سابقه کارِ بالا نیاز داشت. لبخند زد. شاید اگر آشپز می‌شد، می‌توانست مردان بیشتری را ملاقات کند. شاید چند نفر دیگر به لیست آدم‌هایی که می‌شناخت اضافه می‌شد. روزنامه را کنار گذاشت، همان‌جا نشست و مدتی به دیوار آشپزخانه چشم دوخت.

هر جور که نگاه می‌کرد می‌دید که زندگی‌اش، یا روزهایش، مثل «سال‌های وباست» کلی وقت داشت و دقیقاً هیچ کاری برای انجام دادن نداشت. شروع کرد به فکر کردن درباره ناهار. ساعت هنوز 10 نشده بود و ذهنش پر بود از تصاویر درهم و برهم درباره رزی. رزی در مدرسه، رزی در کلاس درس، رزی روی آسفالت خیابان، محکم و مصمم، گروه‌های بچه‌ها، لی‌لی بازی کردن، رزی‌ِ بداخلاق که با گام‌های تند، گرومپ گرومپ از پله‌ها پایین می‌رفت. رزی که در حالت‌های مختلف روی مبل یا روی کفِ اتاق، ولو می‌شد. رزی‌ای که با بی‌اعتنایی انگشتش را روی لب پایینی‌اش می‌گذاشت و غرق کتاب خواندن می‌شد. الیزابت رو به میز آشپزخانه آه کشید و یک لحظه بعد، از فشارِ ملال‌آور لحظاتش، دوباره و دوباره آه کشید. با انگشتان بلند و کشیده‌اش روی میز ضرب گرفت، آرام با مشتش بر آن ضربه‌ای زد، بعد بلند شد و رفت که کتاب بخواند.