معرفی و دانلود کتاب اراده

معرفی کتاب اراده

تحمل دیدن رنجِ پدر سخت است و سخت‌تر از آن، نظاره‌کردن وحشتش از مرگی‌ست که هر لحظه در انتظارش را می‌کشد؛ روایت کتاب اراده اثر مارک دوگن از همین نقطه آغاز می‌شود؛ اتاقی در بخش سرطان بیمارستان، بوی گسِ مورفین، نور سرد چراغ‌ها و پدری که در سکوت، پیش چشمان فرزند، باقیمانده‌ی روزهایش را می‌شمارد. این کتاب، داستانِ سفری به ریشه‌های زندگی، به جغرافیای فقر و جنگ و خاطراتی‌ست که با سرسختی و درد به دوش کشیده شدند. نویسنده، با نگاهی که میان زخم‌ها و خاطراتش در رفت‌وآمد است، لحظه‌ی احتضار را به دریچه‌ای برای دیدن نسلی که ایستادگی را در دلِ شکست آموخته است، بدل می‌سازد.

درباره‌ی کتاب اراده

داستان کتاب اراده (La volonté) به قلم مارک دوگن (Marc Dugain)، با لحظه‌ای آغاز می‌شود که تماشای رنجِ بی‌پایان پدر، برای پسر به کابوسی روزانه بدل شده است. پدر بر تخت بخش سرطان بیمارستان افتاده، چهره‌اش رنگ باخته و نفس‌هایش کوتاه و سنگین است و درد در هر تکان جزئی در عضلاتش موج می‌زند. پسر در آستانه‌ی فروپاشی است که نزد پزشک می‌رود و از او می‌خواهد کاری کند تا این رنج تمام شود؛ مرگی با شرافت که در خور زندگی آبرومندانه‌ی این مرد باشد. دکتر از این کار سر باز می‌زند و همین جریان نخ ماجرا را به سالیان دورودرازِ گذشته می‌برد؛ به کودکی پدر در روستایی کوچک کنار دریا، به روزهای قحطی و اشغال فرانسه، به سالی که بیماری فلج اطفال بدن پدر را در هم شکست اما اراده‌اش او را از پای نینداخت، به رنج‌های مزمن، به سفرهای اجباری و بازگشت‌های کوتاه و به عشقی که زیر بار سال‌ها سختی خم نشد و به روزگاری که همه چیز را به مسخره گرفته بود و بی‌وقفه به بازیکنانش سیلی می‌زد.

جایی میان زخم‌های تاریخ و تن

مارک دوگن اراده را همچون رشته‌ای می‌تند که از سه لایه‌ی موازی عبور می‌کند؛ در لایه‌ی نخست، همه چیز به مقیاس تن و خانه برمی‌گردد: نبرد خاموش پدری نیمه‌فلج که در دل سال‌های فقر و قحطی، ستون خانواده باقی مانده و حتی در لحظه‌های فرساینده‌ی بیماری، نگاهش را هنوز رو به زندگی دوخته است. لایه‌ی دوم بر پهنه‌ای بزرگ‌تر جاری می‌شود؛ قرنی پرآشوب که موج‌های دو جنگ جهانی، کشاکش استعمارگری، جنگ سرد و تب‌وتاب ایدئولوژی‌ها، همچون طوفان‌های متوالی، اراده‌ی ملت‌ها و سرنوشت نسل‌ها را زیرورو می‌کند. سرانجام، لایه‌ی سوم که همه چیز را به سوی سکوتی تأمل‌برانگیز می‌کشاند: جست‌وجوی معنای شرافت و پایداری و مسئولیت فردی در جهانی‌ست که ارزش‌هایش مدام رنگ عوض می‌کنند و جابه‌جا می‌شوند.

زبان مارک دوگن در این میان، آمیخته‌ای از تصاویر دقیق و زخم‌های بی‌پرده است؛ نثری که می‌تواند با همان آرامش سردی که زخمِ سربازِ روی پوست را لمس می‌کند، از خشونت و فروپاشی حرف بزند. مرگ در این کتاب آینه‌ای است که روشن‌ترین و تاریک‌ترین لحظات زندگی را بازتاب می‌دهد و کرامت، چه در زیستن و چه در مردن، وابسته به نوع مواجهه ما با رنج و محدودیت است... و این نگاه، به سیاست نیز سرایت می‌کند؛ سیاست، در روایت مارک دوگن، از مسیر شعار و تحلیل عبور نمی‌کند و به جایش در چهره‌ی آدم‌هایی دیده می‌شود که زیر سایه‌ی امپراتوری‌های روبه‌زوال، در خاطرات اسارت، با بدن‌ها و روابط خود بار تاریخ را به دوش کشیده و حمل می‌کند.

این کتاب هم به تجربه‌ی فردی نویسنده وفادار است و هم تصویری وسیع از یک قرن پرآشوب ارائه می‌دهد. مهارت مارک دوگن در چینش خرده‌روایت‌ها، فضاهایی می‌آفریند که خواننده را میان بوی نمناک دریا، سرمای زمستان 1941 و نور کم‌رنگ اتاق بیمارستان جابه‌جا می‌کند، بی‌آنکه این گذرها ناگهانی یا گسسته به نظر برسند. این کتاب با ترجمه‌ی ابوالفضل الله‌دادی از نشر برج به انتشار رسیده و در اختیار علاقه‌مندان قرار گرفته است.

کتاب اراده برای شما مناسب است اگر

• به داستان‌های خودزندگی‌نامه‌ای، داستان‌های اجتماعی، سیاسی و فلسفی علاقه دارید.
• به روایت‌های خانوادگی‌ای که در بستر تحولات بزرگ تاریخی شکل می‌گیرند، علاقه‌مند هستید.
• دوست دارید تاریخ قرن بیستم را از دل تجربه‌ی‌ زیسته‌‌ی انسان‌ها بخوانید.
• به آثاری گرایش دارید که سیاست و فلسفه را در روایت‌های انسانی و ملموس ادغام می‌کنند.

در بخشی از کتاب اراده می‌خوانیم

یک شب کشتی‌اش تنها بازمانده‌ی کاروان دریایی‌ای بود که چندین زیردریایی آلمانی به‌سختی با آن جنگیده بودند. آتش‌سوزی دریا را همچون اواسط روز روشن می‌کرد، و دوباره دسته‌ای از ملوانان را می‌بیند که به انتهای چوب‌های تکه‌پاره‌ای چسبیده‌اند که وسط اقیانوس می‌سوختند و زغال می‌شدند و از بین می‌رفتند. به خودش می‌گوید مرگ بر اثر آتش برای ملوان‌هایی که در سطح آب شنا می‌کنند فراتر از حد تصور است. اصلاً به مدالش که آن را با دست کنار می‌زند افتخار نمی‌کند. اصلاً از هیچ‌چیز احساس افتخار نمی‌کند، از سر فروتنی هم این را نمی‌گوید: ترجیح می‌دهد صفحه‌ی داستانی را ورق بزند که راستش هیچ‌کس واقعاً بزرگ از آن خارج نمی‌شود. او کاری را کرده است که باید می‌کرد و حالا که همه‌چیز تمام شده است، ترجیح می‌دهد دست‌کم فعلاً نه خاطره‌اش را زنده کند نه دلش برایش تنگ شود؛ بعدها در سال‌های پیری‌ همیشه می‌گوید هنوز خیلی زود است که حافظه‌اش را زیرورو کند تا به این روزها بپردازد. بااین‌حال این دوره مهم است، پنج سال از بهترین سال‌های یک عمر است، اما خُب هرچه باشد به بدی روزهای آغاز کارش روی کشتی‌های بادبانی نظامی در ایسلند نیست.

او که حالا زودرنج و دمدمی‌مزاج است، بیماری پسرش را مثل یک شکست می‌بیند، اما ملتفت نیست که در حال حاضر پسرش مرحله‌ی سرخوردگی را واقعاً پشت سر گذاشته است. نمی‌تواند درک کند که پسر بزرگش آن‌طور که از کودکی‌اش آرزو کرده است یک روز نمی‌تواند مدعی فرماندهی یکی از همین ناوهایی شود که خودش در آن‌ها هرگز چیزی بیش از رئیس خدمه نخواهد بود و از همین عمیقاً آزرده شده است. تداومی بدیهی قطع شده است.