معرفی و دانلود کتاب آنچه استاد ازل گفت بگو می‌گویم

معرفی کتاب آنچه استاد ازل گفت بگو می‌گویم

تجربه‌ای از سیر و سلوک معنوی در کتاب آنچه استاد ازل گفت بگو می‌گویم با نثری شاعرانه به همراه ابیاتی از حافظ بازتاب یافته است. سام صفری کیا در این کتاب که در گروه نثرهای ادبی می‌گنجد، با زبانی استعاری و شاعرانه از ترک تعلقات مادی و دنیوی می‌گوید و در جست‌وجوی حقیقت و معنای زندگی تنها عشق را سیراب‌کننده و نجات‌بخش می‌داند.

درباره‌ی کتاب آنچه استاد ازل گفت بگو می‌گویم

سام صفری کیا در کتاب آنچه استاد ازل گفت بگو می‌گویم، تأملات شخصی خود را در مواجهه با زندگی بازگو می‌کند. او در این کتاب برداشت‌های خود را از تولد گرفته تا مرگ با نثری ادبی و شاعرانه بازتاب می‌دهد و آن‌ها را با اشعاری متناسب از حافظ همراه می‌کند.

نوشته‌های نویسنده در کتاب آنچه استاد ازل گفت بگو می‌گویم، رنگ‌وروی عرفانی دارند و سفری معنوی و درونی را روایت می‌کنند که با رها کردن همه‌ی وابستگی‌های دنیوی از قبیل مال، مقام، خانواده، دوستان و خاطرات آغاز می‌شود. نویسنده با نگاهی شاعرانه به عناصر طبیعت چون آسمان و گفت‌وگو با ماه و ستارگان، نمادی از جستجوی حقیقت در طبیعت و درون خود را به تصویر می‌کشد، از سوختن به معنای خالی شدن کامل از تعلقات می‌گوید و در این مسیر با تقابل عقل و دل دست و پنجه نرم می‌کند.

کتاب آنچه استاد ازل گفت بگو می‌گویم درواقع تمثیلی از سلوک عرفانی است؛ جایی که شور، ایمان و دل بر منطق و محاسبه پیشی می‌گیرند و انسان، با سوز درون، مشتاق وصال به حقیقت مطلق می‌شود. در این مسیر عقل در برابر سؤالات بنیادین ناتوان است و تنها دل و احساس، توان رویارویی با مصائب راه را دارند.

این کتاب را انتشارات شاپرک سرخ منتشر کرده است.

کتاب آنچه استاد ازل گفت بگو می‌گویم برای چه کسانی مناسب است؟

کسانی که به تأملات عرفانی و شاعرانه در باب تولد، زندگی و مرگ علاقه‌مند هستند، می‌توانند از نثر ادبی و اندیشه‌های این کتاب لذت ببرند.

در بخشی از کتاب آنچه استاد ازل گفت بگو می‌گویم می‌خوانیم

و آن جا بود که متوجه شدم چرا هر جا که نامش می‌آید، صدایش می‌آید و یا حضورش حس می‌شود، جان‌ها به لب می‌رسد، زیرا آنان عاشقند و دلباخته و چیزی جز جان خود برای باختن و دادن در راه او ندارند.

مدتی با این حال و هوا در راه بودم، در آن مدت متوجه هیچ چیز نبودم و فقط در سرم رویای وصل او بود و بس.

روزی از آن روزها باز هم صدا، همان صدا، صدای او بود که به گوشم رسید که به من گفت:

«کافی است دیگر، معنای عشق را فهمیدی، حال باید زندگی کنی، تو آمده‌ای در این دنیا که کاری انجام دهی و آن هم فقط و فقط زندگی کردن است. در این مدت تو را در این حال قرار دادم که عشق با وجودت هم‌نشین شود، حال تو به انسانی تبدیل گشتی که منبع بزرگی از عشق است و عشق اولین و واجب‌ترین توشه راه زندگی است. عشق را همراهت همیشه داشته باش و بدان که در موارد زیادی برایت کاربرد دارد و در آن لحظه زندگی یک چیز نیست، یک راه نیست، زندگی تشکیل شده از چیزها و راه‌ها در کنار هم، که راه اصلی زندگی عشق است و اینکه نقش عشق چیست در مجموعه زندگی.»

و آنجا بود که به معنای زندگی پی بردم.

این مطالبی بود که تازه به درک آن‌ها رسیده بودم و متوجه شدم، برای دریافت معنای کامل زندگی، باید یک مجموعه کامل از خیلی چیزها، که اولینش عشق است را گرد هم، در وجودم دارا باشم. عشق کلمه بسیار زیبا و ملموسی بود برای من، در ابتدای راه از وجود آن در وجودم احساس شعف و شادی می‌کردم و قوت و نیرو می‌گرفتم، پس با اولین هدیه و آذوقه یا بخش زندگی به راه افتادم.