زندگینامه و دانلود بهترین کتاب‌های بدیع الزمان فروزانفر

زندگینامه بدیع الزمان فروزانفر

بدیع الزمان فروزانفر (Badiozzaman Forouzanfar) در سال 1276 شمسی در روستای زیرک بُشرویّه، از توابع شهر طبس در استان خراسان، قدم در این دنیا نهاد.

پدرش نام عبدالجلیل را برایش انتخاب کرده بود و تا مدت‌ها با نام عبدالجلیل بُشرویّه‌ای شناخته می‌شد اما در زمان حکومت رضاشاه، وقتی قانونی تصویب شد که طبق آن ایرانیان ملزم به تهیه‌ی شناسنامه شدند، هرکس برای خودش یک نام خانوادگی انتخاب کرد. به این سبب بود که عبدالجلیل بشرویه‌ای، فروزانفر را به‌عنوان نام فامیل انتخاب کرد و از آنجا که قوام‌السلطنه لقب بدیع‌‌الزمان را به او داده بود، به‌جای نام عبدالجلیل، این لقب را به‌عنوان نام در شناسنامه‌اش ثبت کرد.

پدر بدیع الزمان فروزانفر آقا شیخ‌ علی، پسر ملا محمدحسن قاضی بود که هر دو شاعر، فقیه و طبیب زمان خود بودند و نَسَبشان به ملا احمد تونی، یکی از علمای زمان شاه‌عباس صفوی می‌رسید. مادر بدیع الزمان فروزانفر نیز اهل فضل و کمال و ادب بود که از نظر تعلیم و تربیت، تأثیر بسیاری بر پسرش داشت. شیخ محمدحسن ناصر قدوسی، مشهور به ناصرالاسلام، برادر بدیع الزمان فروزانفر بود که به‌عنوان عالمی سخن‌دان و اهل شعر شناخته می‌شد.

زندگی در چنین خانواده‌‌ی فرهیخته‌ای، بدیع‌ الزمان فروزانفر را به یادگیری ترغیب کرد. پدرش اولین معلم زندگی او بود که پیش‌نیازهای لازم برای سوادآموزی را در اختیارش گذاشت و شیوه‌ی قرائت و حفظ قرآن را به او آموزش داد. برادرش هم او را با نگارش فارسی آشنا کرد. بعد از آن مقدمات علوم قدیم را با آموزش‌های ملا محمدحسین فراگرفت. پس از آن به مشهد و تهران رفت تا گستره‌ی علم و توانایی‌هایش را وسعت ببخشد.

خواهر دکتر حسین گل‌گلاب هم همسر بدیع‌ الزمان فروزانفر بود. این زوج صاحب سه دختر شدند که یکی از دخترانشان در پنج‌سالگی بر اثر بیماری از دنیا رفت.
بدیع‌ الزمان فروزانفر بعد از وقف تمام عمرش در راه علم و آموزش و تربیت شاگردانی همچون مهرداد اوستا، پرویز ناتل خانلری، احسان یارشاطر و سیمین دانشور، در روز 19 اردیبهشت 1349 در بیمارستان مهر تهران، بر اثر سکته‌ی قلبی، دست به دست مرگ داد. پیکر او سه روز بعد در مقبره‌ی دولت‌شاه، در نزدیکی آرامگاه شاه‌ عبدالعظیم به خاک سپرده شد.

مسیر علم‌آموزی بدیع الزمان فروزانفر

بدیع الزمان فروزانفر بعد از گذراندن تحصیلات ابتدایی علوم قدیم در بشرویه، در سال 1302 به مشهد رفت و در محضر درس ادیب نیشابوری حضور یافت و خیلی زود سرآمد شاگردان وی شد اما در سال 1303 به‌سبب محدودیت‌های محیط علمی مشهد روانه‌ی تهران شد و در محضر استادانی به‌نام حضور پیدا کرد، از جمله علامه سید احمد ادیب پیشاوری، استاد تمامی علوم و فنون اسلامی، همچنین میرزا محمدطاهر تنکابنی، بزرگ‌ترین استاد فلسفه‌ی آن دوران.

به گفته‌ی خود بدیع الزمان فروزانفر، او شرح اشارات و شفا و کلیات قانون را نزد میرزا طاهر تنکابنی آموخت و با تدریس آقا حسین نجم‌آبادی، فقه و اصول را یاد گرفت، تحریر اقلیدس و بخش الهیات از کتاب اسفار را با تعلیم میرزا مهدی آشتیانی و شرح چغمینی را در خدمت ادیب پیشاوری فراگرفت.
ادیب پیشاوری و حاج شیخ عبدالله حائری مازندرانی از تأثیرگذارترین شخصیت‌ها بر بدیع الزمان فروزانفر بودند. ادیب پیشاوری کسی بود که پس از آگاهی از نبوغ سرشار بدیع الزمان فروزانفر، او را به سمت عرفان و آمیختگی با مثنوی سوق داد.

بدیع الزمان فروزانفر در هیچ سنی از یادگیری و علم‌آموزی دست نکشید، به‌طوری که در شصت‌سالگی یادگیری زبان انگلیسی را شروع کرد و در زمان کوتاهی بر این زبان مسلط شد.

سفرهای مهم و تأثیرگذار بدیع الزمان فروزانفر

بدیع الزمان فروزانفر در یک سفر علمی، به عراق رفت و در آنجا عبدالکریم قاسم، رئیس‌جمهور وقت عراق، از گستردگی اطلاعات او درباره‌ی اخبار و اشعار عرب، شگفت‌زده شد. بدیع الزمان فروزانفر سفرهای خارجی بسیاری را تجربه کرد. او به دعوت دانشگاه بیروت برای تأسیس کرسی زبان فارسی، عازم لبنان شد و برای شرکت در کنگره‌ی اسلامی پاکستان، به لاهور سفر کرد و با سفر به ترکیه به زیارت آرامگاه مولانا و دیدار کتابخانه‌های علمی رفت.

او که از سال 1305 به حرفه‌ی تدریس و کارهای اداری مشغول شده بود، با دریافت مأموریت‌های دولتی، بازدیدهایی علمی از کشورهای عربستان، اردن، سوریه و افغانستان انجام داد. همچنین در آمریکا و انگلستان، از مؤسسات فرهنگی و خاورشناسی دیدن کرد.

بدیع الزمان فروزانفر در سال 1342 در میانه‌ی راه سفر به آمریکا، مدت کوتاهی را در مراکش اقامت کرد و با سخنرانی در دانشگاه قروین بسیار مورد تحسین قرار گرفت؛ تا آنجا که دولت مراکش، عالی‌ترین نشان علمی این کشور را طی تشریفاتی به او اعطا کرد.

بهترین کتاب‌های بدیع الزمان فروزانفر

در تاریخچه‌ی ادبیات ایران، آثار بدیع الزمان فروزانفر، بسیار مهم، پربار و ارزشمندند. آثاری که همچنان به‌عنوان منابع مهم تحقیقاتی، مورد استفاده‌ی پژوهشگران و دانشجویان قرار می‌گیرند. در این بخش، شما را با تعدادی از بهترین کتاب‌های بدیع الزمان فروزانفر آشنا می‌کنیم:

کتاب سخن و سخنوران: بدیع الزمان فروزانفر برای نوشتن این کتاب به گفته‌ی خودش، هفت سال دیوان اشعار شاعران بزرگ را مطالعه کرده است تا بتواند به دور از هرگونه تقلید از آثار مشابه، حال و روزگار شاعر را از طریق تحلیل شعر ایشان دریافت کند. او از سال 1303 تا 1308 مشغول تألیف کتاب سخن و سخنوران بود. کتابی که به گفته‌ی دکتر قمر آریان، چهارجلدی بود اما فقط دو جلد از آن منتشر شد و نام نویسنده‌اش را به‌عنوان یک پژوهشگر ادبی کم‌نظیر بر سر زبان‌ها انداخت.

کتاب شرح مثنوی شریف: این کتاب سه‌جلدی که یکی از بهترین آثار بدیع‌ الزمان فروزانفر محسوب می‌شود، نقد و بررسی شعر و شرحی بر 3800 بیت از دفتر اول مثنوی مولوی است. کتابی که به گفته‌ی هوشنگ اتحاد، پژوهشگر معاصر ایرانی: «صحیح‌ترین نمونه‌ی کار علمی در زمینه‌ی خود و سرمشق کسانی است که به شرح متون خواهند پرداخت».

کتاب زندگینامه‌ی عطار نیشابوری: بدیع الزمان فروزانفر در این کتاب به کنکاش در زندگی، عقاید و آثار عطار نیشابوری، از صوفیان بزرگ قرن ششم و هفتم هجری قمری می‌پردازد و در کنار آن تأثیر عطار بر مولانا و نظریات این دو عارف را بررسی می‌کند.