معرفی و دانلود کتاب مثل حالای ما

معرفی کتاب مثل حالای ما

خوانندگان کتاب مثل حالای ما، نظاره‌گر کشمکش‌های درونی و بیرونی کارولین هستند؛ زنی 76 ساله که در خانه‌ی سالمندان میان تحقیر و ظلم‌های پنهان، می‌کوشد هوشیاری ذهنی‌اش را زنده نگه دارد و در برابر فرسایش تدریجی مقاومت کند. می سارتون چه خوب ترس از پیر شدن، ضعف و آسیب‌پذیری را در قالب یک رمان روانشناسی به رشته‌ی تحریر درآورده است. در این داستان، رگه‌هایی از آثار کلاسیک ادبیات واقع‌گرایانه و اجتماعی دیده می‌شود. همچنین بخش‌هایی از داستان، ما را به یاد رمان مردی به نام اوه از فردریک بکمن می‌اندازد.

درباره‌ی کتاب مثل حالای ما

پیری و ناتوانی، ترسی کهنه برای بشر است و وقتی با آن مواجه می‌شود، نمی‌تواند این ضعف و شکستگی را باور کند. می سارتون (May Sarton) این رنج را خوب می‌شناسد. او در کتاب مثل حالای ما (As We Are Now)، روایتی تکان‌دهنده و در عین حال عمیق، از تجربه‌ی پیری، تنهایی و مبارزه‌ی انسان با فراموشی و ضعف ارائه داده است. قهرمان داستان، کارولین اسپنسر، معلمی بازنشسته و 76 ساله است؛ با دغدغه‌ی حفظ کرامت انسانی و هوشیاری ذهنی در شرایطی که جسمش دیگر توان گذشته را ندارد.

نوشتن علیه فراموشی؛ ایستادگی در برابر زوال

راوی 76 ساله‌ی رمان مثل حالای ما، در حقیقت پژواکی از دغدغه‌های می سارتون است. معلم ریاضی بازنشسته‌ای پس از یک حمله‌ی قلبی و ناتوانی در ادامه‌ی زندگی مستقل، توسط برادرش به خانه‌ی سالمندان یا به تعبیر خودش «زندان» منتقل می‌شود. او پیری را همچون کشوری خارجی با زبانی بیگانه می‌بیند و از گرفتار شدن در بی‌تفاوتی و زوال عقل هراس دارد. می سارتون چه خوب توانسته است این هراس و اضطراب را در قالب روایتی روان‌شناختی و تکان‌دهنده به تصویر بکشد.

احساس رهاشدگی و انزوا، خشم از شرارت کسانی که قدرت مطلق دارند و ترس از تحقیر شدن، ذهن کارولین را پیوسته مشغول می‌سازد. او در عین حال که باور دارد انسان باید خود برای مرگش آماده شود، تمام تلاشش را می‌کند تا نگذارد ذره‌ذره تجزیه و نابود گردد. رویکردی که خود می سارتون نیز در زندگی شخصی‌اش دنبال کرده است. رمان روانشناختی مثل حالای ما، مخاطبان جوان را نیز با ترسی بنیادین روبه‌رو می‌کند و از طرفی به آن‌ها جسارت می‌بخشد؛ جسارت برای رویارویی با حقیقتی که اغلب از آن گریزانند. چراکه شجاعت به معنای نترسیدن نیست؛ بلکه در مقابل ترس ایستادن است.

رمان اجتماعی مثل حالای ما، تجربه‌ای شبیه به مراقبه است؛ مراقبه‌ای ادبی درباره‌ی انسانیت، مسئولیت و مواجهه‌ی شجاعانه تا پایان زندگی. این اثر دلنشین از ادبیات آمریکا را می‌توانید با ترجمه‌ی روان نیلوفر داد بخوانید که توسط انتشارات نیماژ چاپ و منتشر شده است.

نکوداشت‌های کتاب مثل حالای ما

• بیانی کوتاه و محکم... گزارشی روشن از کارهای شرارت‌آمیز و نیت‌های خوبی که به بیراهه رفته‌اند... تجسم جبری قدرتمند. (نیویورک تایمز)
• می سارتون در این رمان زیبا و تکان‌دهنده بهتر از همیشه ظاهر شده است؛ داستانی درباره‌ی پیری، طرد شدن و در عین حال تلاش برای تسلیم نشدن. (بوستون گلوب)

کتاب مثل حالای ما برای شما مناسب است اگر

• به داستان‌های روانشناختی که یک معضل اجتماعی را بررسی می‌کنند، علاقه‌مند هستید.
• از مخاطبان جدی ادبیات آمریکا هستید و نویسندگان آمریکایی را دنبال می‌کنید.
• می‌خواهید یک اثر متفاوت، آرام و دغدغه‌مند درباره‌ی دوران سالمندی بخوانید.

در بخشی از کتاب مثل حالای ما می‌خوانیم

الان در اتاقم این مطالب را می‌نویسم. گل‌ها را جابه‌جا کردم و روی میز کنار تختخوابم قرار دادم تا بوی تند دو شاخه رز و بوی خفیف و تلخ گل داوودی به مشامم برسد. چقدر تشنه‌ام! با حضور این گل‌ها متوجه شدم تمام حواسم به‌جز حس بینایی‌ام تشنه است. دشت‌های پهناور و گاوها و تپه‌ها را دارم تا به آن‌ها نگاه کنم. اما بوها آن‌قدر بد هستند که گاهی وقت‌ها بینی‌ام را برای چند ثانیه می‌گیرم تا از آن رهایی یابم. غذا، آن‌قدرها هم بد نیست. اما همه‌چیز پلاستیکی است. حتی سفره‌ای که در سینی می‌اندازند (تا هرگز مجبور نشوند آن را به خشک‌شویی بدهند). ظرف‌ها و حتی لیوان هم پلاستیکی است! و من از سیب‌زمینی له‌شده و گوشت بی‌رنگ‌ولعاب که روی آن کمی آب گوشت غلیظ و کنسروشده ریخته‌اند، حالم به ‌هم می‌خورد. حتی نمی‌توانم تصور کنم نوازشی محبت‌آمیز چه حسی دارد. پوستم همچون بیابان از کمبود تماس، تشنه است. البته پَنسی گربه‌ی دوست‌داشتنی، دستم را لیس می‌زند و نوازش پشم‌های انبوه و نرمَش لذتی مطبوع دارد. چیزی که می‌خواهم بگویم، این است که در مکانی شبیه اینجا که از خیلی چیزها محروم مانده‌ایم، چیزهای کوچک حواس آدم را سر شوق می‌آورند (برای اینکه کسی بتواند به زندگی ادامه دهد غذا، پتوی نرم، ملافه و روبالشی ریزباف و نخی، یک شیشه ادکلنِ اسطوخدوس و دستمال سفره‌ی لینن، اقلامی ضروری به نظر می‌آیند). ما کم‌کم به حیوانات بی‌تفاوتی تبدیل می‌شویم که مورد بدرفتاری قرار گرفته‌اند. نمی‌دانم، از خودم می‌پرسم آیا ذهن انسان می‌تواند صرفاً از طریق حواس فعالیت نکند و زنده باشد؟ بی‌شک این طرز فکر احمقانه است. اما این را می‌دانم که به‌سبب ملاقات با آن دختر دوست‌داشتنی از نظر جسمی احساس شادابی می‌کردم. حتی حیوانات هم به محیط اطرافشان واکنش نشان می‌دهند. شنیده‌ام خوک‌ها ذاتاً موجودات ناپاکی نیستند؛ اما آ‌ن‌قدر در آغل‌های آلوده نگه داشته شده‌اند که به حیواناتی کثیف تبدیل شده‌اند و احتمالاً خیلی بیشتر از آنچه فکرش را بکنیم، نگون‌بخت هستند.