معرفی و دانلود کتاب یک گفتگوی سه نفره درباره هویت شخصی و جاودانگی

معرفی کتاب یک گفتگوی سه نفره درباره هویت شخصی و جاودانگی

در کتاب یک گفتگوی سه نفره درباره هویت شخصی و جاودانگی به قلم جان پری، با صحبت‌های فلسفی و جذاب یک استاد فلسفه، یک کشیش و یک دانشجو، از زاویه دیگری با مقوله هویت و روح آشنا شوید. آغاز بحث میان این سه متفکر، ترسی است که استاد فلسفه از نزدیک شدن به زمان مرگش دارد.

درباره کتاب یک گفتگوی سه نفره درباره هویت شخصی و جاودانگی:

این اثر که بر اساس یادداشت‌های یافت شده توسط جان پری (John Perry) در لابه‌لای کتابی، تدوین و جمع‌آوری شده است، گزارشی از گفتگوی گرچن ویروب، استاد فلسفۀ کالج کوچک میدوسترن و دو تن از دوستان اوست. این گفتگو در مدت سه شب، پیش از مرگ گرچن صورت گرفته است. گرچن ویروب به دلیل جراحت‌های ناشی از تصادف با موتورسیکلت، در بیمارستان بستری شده است. سم میلر کشیش بیمارستان و دوست دیرین ویروب به همراه دیو کوهن، دانشجوی سابق گرچن، به دیدار ویروب می‌روند و در آنجا به بحث و گفتگو پیرامون مسائل فلسفی همچون وحدت وجود، تجربه‌گرایی، هویت و روح می‌پردازند.

کتاب یک گفتگوی سه نفره درباره هویت شخصی و جاودانگی (A Dialogue on Personal Identity and Immortality) موضوع پیچیده و انتزاعی هویت و روح را به صورتی قابل دسترس و همه‌فهم در قالب گفتگوی سه دوست مطرح می‌کند. بیان مسائل فلسفی به صورت دیالوگ، یکی از کهن‌ترین اسلوب‌های این حوزه است؛ همانطور که در آثار کلاسیک فلاسفه یونان این امر را مشاهده می‌کنیم. این اثر کوشیده است تا دو پارادایم کلان فکری فلسفه و الهیات را به چالش بکشاند. در کتاب حاضر، شما شاهد مواجهۀ الهیات و فلسفه با رویکردی نقادانه خواهید بود که به درک بهتر مسئلۀ هویت و چیستی روح کمک شایانی می‌کند.

کتاب یک گفتگوی سه نفره درباره هویت شخصی و جاودانگی به چه کسانی توصیه می‌شود؟

خواندن این اثر به تمامی علاقمندان مباحث فسلفی پیشنهاد می‌شود.

با نویسنده کتاب یک گفتگوی سه نفره درباره هویت شخصی و جاودانگی بیشتر آشنا شویم:

جان ریچارد پری، فیلسوف سرشناس آمریکایی، ژانویه 1943 در نبراسکا متولد شد. او که در سال 1968 مدرک دکترای فلسفه را از دانشگاه کرنل اخذ کرد، اکنون استاد فلسفه دانشگاه استنفورد و استادتمام دانشگاه کالیفرنیا است. جان پری به طور تخصصی بر فلسفه هنر، متافیزیک و فلسفه ذهن و زبان، متمرکز است. این فیلسوف گرانقدر که عضو آکادمی علوم و هنرهای آمریکا و آکادمی علوم و ادبیات نروژ است، در سال 1999 برنده جایزه ژان نیکود شد. وی علاوه بر تدریس در دانشگاه، در مرکز مطالعه زبان و اطلاعات که یک مرکز تحقیقاتی مستقل به شمار می‌آید و در سال 1983 تاسیس شده است، فعالیت دارد. او به طور گسترده‌ای در زمینۀ معناشناسی، هویت شخصی و خودشناسی، پژوهش کرده است.

در بخشی از کتاب یک گفتگوی سه نفره درباره هویت شخصی و جاودانگی می‌خوانیم:

ویروب: منظورم از ممکن، شدنی نیست؛ حتی سازگاری با قوانین شناخته‌شدۀ فیزیک یا زیست‌شناسی مدنظرم نیست. منظورم از ممکن خفیف‌ترین حد معنایی این کلمه است؛ به معنای چیزی که با فرض وجود حقایق قطعی باورپذیر باشد. در دو سه روز آینده این جسم می‌میرد، دفن می‌شود و می‌پوسد. از تو می‌خواهم به من توضیح دهی با در نظر گرفتن این حقایق به چه معنای قابل‌فهمی می‌توان از تداوم وجود من حرف زد. فقط به من بگو وقتی بقا را تصور می‌کنم دقیقاً چه چیزی را باید تصور کنم که با حقایق پیشین همخوانی داشته باشد؛ آن‌گاه دلگرم می‌شوم.

میلر: به این سادگی هم نیست. تصورات زیادی دربارۀ جاودانگی یا ادامۀ حیات بعد از دفن وجود دارد که به نظر می‌رسد همگی معقول‌اند. بی‌تردید نه امکان، بلکه فقط احتمالی است که جای چون‌وچرا دارد. تصمیم با خودت است! مسیحیان به زندگی با جسم در آخرت اعتقاد دارند؛ البته میان فرقه‌های مختلف مسیحیت تفاوت‌هایی در جزئیات این عقیده به چشم می‌خورد. از سویی، براساس عقیده‌ای یونانی جسم یک زندان است که هنگام مرگ از آن می‌گریزیم و بنابراین بی‌جسم به حیات ادامه می‌دهیم. علاوه ‌بر این، تصوراتی هم وجود دارند که براساس آن‌ها، به تعبیری، با جریان هستی درمی‌آمیزیم...

ویروب: باید سخنرانی تو را دربارۀ دین‌شناسی تطبیقی قطع کنم. بقا یعنی بقا؛ نه بیشتر، نه کمتر. هیچ تردیدی ندارم که با هستی یکی می‌شوم؛ گیاهان در بقایای جسم من ریشه خواهند دواند، و عناصر شیمیایی سازندۀ من تداوم خواهند داشت تا نقش خود را در حیات ایفا کنند. به اندازۀ یک بوم‌شناس به این موضوعات واقفم تا دلگرم شوم. اما بقا، اگر حقیقت داشته باشد، باید به شکلی دیگر مایۀ دلگرمی باشد و نه به این شکل؛ دلگرمی برآمده از انتظار باید پیش‌بینی را ممکن کند. ادامۀ حیات یعنی فردا، یا زمانی در آینده، کسی وجود و حیات خواهد داشت که تجربه کند، ببیند، لمس و استشمام کند یا دست‌کم بیندیشد، استدلال کند و به یاد بیاورد؛ این شخص «من» خواهد بود. این شخص به یک معنا با من خویشاوند است؛ معنایی که براساس آن بتوانم تجربه‌های مدنظرم را پیش‌بینی کنم و به وقوع آن‌ها امیدوار باشم. من نیز به معنایی با او خویشاوند خواهم بود؛ وقتی او بتواند آنچه را به آن اندیشیده و عمل کرده‌ام به یاد بیاورد، برای عمل اشتباهم غبطه بخورد و به عمل شایسته‌ام افتخار کند.

فهرست مطالب کتاب

یادداشت نویسنده
مقدمۀ مترجم
یک گفت‌وگوی سه‌نفره درباره این‌همانی شخصی و جاودانگی
شب نخست
شب دوم
شب سوم
یادداشت‌ها