معرفی و دانلود کتاب پروازهای زیرزمینی

معرفی کتاب پروازهای زیرزمینی

کتاب پروازهای زیرزمینی شاهکار به یاد ماندنی بن اچ وینترز، روایتی تکان‌دهنده از حقایق تلخ تاریخی و ظلمی است که بر سیاه‌پوستان روا می‌شده. این داستان علاوه بر کسب عنوان پرفروش‌ترین کتاب نیویورک تایمز، جوایز و افتخارات متعددی نیز از آن خود کرده است.

درباره کتاب پروازهای زیرزمینی:

زندگی برده سیاه‌پوست رنج‌دیده‌ای را تصور کنید که پس از آزادی‌اش باید یکی از هم‌نوعان عصیان‌گر خود را که نقشه فرار داشته است لو بدهد!

داستان پروازهای زیرزمینی (Underground Airlines) روایت‌گر نابرابری‌های اجتماعی و حقایق وحشتناکی است که تا چند دهه پیش اعمال می‌شده. هنگامی که زمزمه‌های عدالت‌طلبی در آمریکا به گوش می‌رسید و مخالفت با تبعیض نژادی یکی از مظاهر به‌روز شدن بود، همچنان در 4 ایالت جنوبی آمریکا، برده‌داری به صورت یک فعالیت قانونی و رسمی رواج داشت. در همین شهرها افرادی آزادی‌خواه و نیکوکار به صورت داوطلبانه کمک‌هایی برای فرار مخفیانه برده‌های سیاه‌پوست به ایالت‌های دیگر می‌کردند. شخصیت اصلی داستان که یکی از همین برده‌های ستم‌دیده بود، پس از فوت صاحبش به وصیت او آزاد شد و توسط همین افراد در حال انتقال به مکانی امن بود. همه چیز خوب پیش می‌رفت تا این که بی‌هیچ دلیلی پلیس او را دستگیر می‌کند و نشانی یک برده فراری به نام جک را از او می‌گیرند...

بن اچ. وینترز (Ben H. Winters) این رمان را به عنوان جلد نهایی سه‌گانه آخرین پلیس به رشته تحریر در آورده و آن را بر اساس شواهدی تاریخی و ترکیبش با تخیل داستان‌نویسی خود خلق کرده است.

افتخارات کتاب پروازهای زیرزمینی:

- حضور در لیست پرفروش‌ترین کتاب‌های نیویورک تایمز
- نامزد جایزه یادبود جان دبلیو کمپبل برای بهترین رمان علمی تخیلی سال 2017
- نامزد جایزه ITW برای بهترین رمان در سال2017
- دریافت جایزه Sidewise در بخش داستانی
- نامزد جایزه Goodreads Choice در بخش داستانی سال 2016

نکوداشت‌های کتاب پرواز زیرزمینی:

- یک اثر خارق‌العاده! ترکیبی تلخ از تاریخ و داستان... بدون شک این رمان استحقاق برنده شدن را دارد. (NPR)

- پروازهای زیرزمینی، نشانی از هنز داستان‌نویسی بن اچ. وینترز است و در ساده‌ترین نگاه می‌توان گفت تمثیلی پر رمز و راز از یک قصۀ بی‌نهایت گیراست. (جن فوربوس)

- یک رمان معترض، سریع و هوشمندانه... تخیل پر جنب و جوش نویسنده که در جای جای داستان به چشم می‌خورد، حیرت‌انگیز است. (چارلز فینچ، آمریکای امروز)

- این یکی از خردمندانه‌ترین و مبتکرانه‌ترین کتاب‌هایی است که من خوانده‌ام. بخشی متناوب از تاریخ و بخشی دیگر از رمان کارآگاهی. (آتیکا لاک)

خواندن کتاب پروازهای زیرزمینی به چه کسانی پیشنهاد می‌شود؟

تمامی علاقمندان داستان‌های آمریکایی قرن بیستم را به خواندن این اثر جذاب دعوت می‌کنیم.

با بن اچ. وینترز بیشتر آشنا شویم:

داستان‌نویس موفق و خوش‌استعداد آمریکایی، بنیامین اچ وینترز، ژوئن 1976 در ایالت مریلند متولد شد. او برای نخستین تجربه نویسندگی‌اش به طور حرفه‌ای کتاب هیولاهای دریایی را در سال 2009 تألیف کرد و افتخار پرفروش‌ترین کتاب نیویورک تایمز را به عنوان داستان‌نویسی جوان به دست آورد. وینترز که دانش‌آموختۀ دانشگاه واشنتگتن است، برای مدتی در گروه تئاتر کمدی فعالیت داشته است.

در بخشی از کتاب پروازهای زیرزمینی می‌خوانیم:

هیچ زنی به چشم نمی‌خورد. زن‌ها جای دیگری بودند. کجا بودند؟ از بودن در آنجا و در کنار آن‌همه مرد، خسته و بی‌حال شده بودم. داشتم از حال می‌رفتم. حس کردم ممکن است بیفتم زمین؛ اما نمی‌توانستم این کار را بکنم. هیچ‌کدام از آن مرد‌ها تلو‌تلو نمی‌خوردند. کاملاً بی‌حرکت سر جایشان ایستاده بودند و خیره به روبه‌رویشان، فقط آواز می‌خواندند.

روی اتاق تمرکز کردم. حواسم را جمع کردم تا همه‌چیز را با دقت ببینم. در یکی از ایستگاه‌های مترو بودم. سکویی بود. به‌ نظرم آشنا می‌آمد و قبلاً در نیویورک، واشینگتن‌ دی‌سی و صد‌ها جای دیگری که برای شکار طعمه می‌رفتم، مشابهش را دیده بودم. اتاقی غار‌مانند بود و نور چراغ‌هایی که در بالای سرمان و از سقفی گنبدی‌شکل و بلند آویزان بودند، کمی روشنش کرده بود. کفی بتنی داشت که انتهایش مثل لبهٔ پرتگاهی به چاه عمیق خطوط راه‌آهن ختم می‌شد. روی اتاق و صدای آواز‌ خواندن خودم تمرکز کردم. «این دستان قوی...»

در خودم ریختم. هرچه بود، در خودم ریختم. مجبور بودم تظاهر کنم. همین کار را هم کردم. حالت صورتم را مثل صورت آن‌ها بی‌احساس نشان دادم. فقط دهانم حرکت می‌کرد؛ اما خیلی نزدیک بودم. خیلی به صورتشان نزدیک بودم. در تمام مدتی که برای بریج کار می‌کردم، همیشه از دیدن صفحه‌ای از پرونده که شامل آن تصویر بود، وحشت داشتم. از دیدن چهرهٔ واقعی مردی که به دنبالش بودم، می‌ترسیدم؛ اما آنجا در میانشان بودم. آنجا اثری از آن شایعات مربوط به پی‌بی‌ها نبود. هیچ اثری از «برده‌های سیاه‌پوست» نبود. آن پایین برده‌ای نبود. همهٔ آن توهمات از سرم افتاد. مثل این بود که بدنم پوست انداخته باشد. آن‌ها «مردم» بودند. یک مشت «آدم» بودند. هر‌کدام زندگی مقدر خودشان را داشتند و این زندگی‌ای بود که نصیبشان شده بود.