معرفی و دانلود کتاب نوفل لوشاتو؛ پایان غربت

معرفی کتاب نوفل لوشاتو؛ پایان غربت

کتاب نوفل لوشاتو؛ پایان غربت نوشته‌ی سید مجید گل محمد یک اثر داستانی برای مخاطبان نوجوان است که با بیانی روان، مبارزات سیاسی امام خمینی (ره) در فرانسه را شرح می‌دهد. نوجوانان با مطالعه‌ی این اثر به سادگی سیر جریانات سیاسی‌ای را که پیش از انقلاب در فرانسه رخ داده، مرور می‌کنند و نسبت به منش امام و تصمیمات اثرگذار وی نیز آشنا می‌شوند.

درباره‌ی کتاب نوفل لوشاتو؛ پایان غربت

تاکنون کتاب‌های بسیاری در باب تلاش‌ها و مبارزات سیاسی امام خمینی (ره) به نگارش درآمده است که اغلب در حوزه‌ی تاریخ سیاسی جای می‌گیرند اما کتاب نوفل لوشاتو؛ پایان غربت اثری متفاوت است که نوجوانان را مخاطب قرار می‌دهد. سید مجید گل محمد در این کتاب با شرح یک داستان تلاش می‌کند تا روایت ساده و در عین حال کاملی را از فعالیت‌های سیاسی امام پیش روی مخاطبانش قرار دهد.

ماجرای کتاب نوفل لوشاتو؛ پایان غربت، سر کلاس تاریخ شروع می‌شود؛ دبیر تاریخ به بچه‌ها اعلام می‌کند مسابقه‌ای تحت عنوان مسیر انقلاب در حال برگزاری است و هرکس می‌تواند با نوشتن یک مقاله در این مسابقه شرکت کند. دو تن از بچه‌های کلاس که هر دو نامشان محمد است، برای شرکت در مسابقه ثبت‌نام می‌کنند و این اقدام برایشان آغازگر مسیری می‌شود که در نهایت به نگاه تازه‌ای دست پیدا می‌کنند.

سید مجید گل محمد داستانِ کتاب را در طی دوازده فصل برای مخاطبانش روایت می‌کند و در هر فصل در کنار شرح ماجراهای سیاسی پیش از انقلاب، رشد فکری و تحول در نگاه دو نوجوان داستان را نیز به مخاطب نشان می‌دهد. کتاب نوفل لوشاتو؛ پایان غربت که بیستمین جلد از مجموعه‌ی «روزهای انقلاب» محسوب می‌شود، با تلاش انتشارات سوره مهر روانه‌ی بازار کتاب شده است.

کتاب نوفل لوشاتو؛ پایان غربت برای چه کسانی مناسب است؟

نوجوانان و همین‌طور معلمان و مربیانی که در پی کتابی روایت‌محور می‌گردند که به شکلی ساده و روان به موضوعات مرتبط با انقلاب اسلامی بپردازد، می‌توانند از این کتاب بهره ببرند.

در بخشی از کتاب نوفل لوشاتو؛ پایان غربت می‌خوانیم

آن شب، من و پدر از همه جا و همه کس صحبت کردیم. من از اتفاقات مدرسه و شیرین‌کاری بچه‌ها در کلاس می‌گفتم و پدر از خاطرات سفر خود به شهرهای دیگر. مادر هم گاهی از من به پدر شکایت می‌کرد و گاهی هم از دوری پدر گله. بعد از جمع شدن سفره‌ی شام، پدر گفت: فردا، عمه‌اکرم با کاروان مسجد محلشان برای زیارت به شهر قم می‌روند. از من خواسته که تو به خانه‌ی مادربزرگ بروی تا تنها نباشد.

صبح، کیفم را برداشتم و راهی خانه‌ی مادربزرگ شدم. عمه هنوز نرفته بود. با دیدن من، سفارش‌هایش شروع شد. من هم فقط سر تکان دادم.

بعد از رفتن عمه، به اتاق مادربزرگ رفتم. مثل همیشه در کنار سماورش نشسته بود و آرام با خود حرف می‌زد. با دیدن من خنده‌ای کرد و گفت: کم به من سر می‌زنی! بی‌وفا شده‌ای.

یک ساعتی با هم حرف زدیم و چای خوردیم. کم‌کم پلک‌های مادربزرگ سنگین شد و در کنار همان سماور خوابید. من هم آهسته کیفم را برداشتم و به اتاق عمه‌اکرم رفتم. دفترچه را برداشتم و شروع به خواندن کردم:

دوری خانواده از امام و حاج سیداحمد تحمل‌ناپذیر شده بود؛ مخصوصاً که دو ماه از به دنیا آمدن یاسر، فرزند دوم حاج سیداحمد، می‌گذشت و نه پدر و نه پدربزرگ او را در آغوش نگرفته بودند. خانم طباطبایی، همسر حاج سیداحمد، برای سفر به فرانسه آماده می‌شود و از دیداری که بسیار به یادماندنی است، این‌گونه می‌گوید:

همراه پدر، برای پیوستن به خانواده راهی فرانسه شدم. در طول سفر، به لحظه‌ی دیدار احمد با یاسر فکر می‌کردم؛ کودکی که 63 روز از تولدش می‌گذشت؛ اما هنوز دست مهربان و بامحبت پدر را بر روی سر خود احساس نکرده بود. برای احمد هم چه‌قدر سخت بود که در زمان تولد فرزندش حاضر نبود. اولین باری بود که دوری ما از هم، این‌قدر طولانی شده بود.