معرفی و دانلود کتاب نردبان شکسته: چگونه نابرابری بر طرز فکر، زندگی و مرگ ما تأثیر می‌گذارد

معرفی کتاب نردبان شکسته: چگونه نابرابری بر طرز فکر، زندگی و مرگ ما تأثیر می‌گذارد

کتاب نردبان شکسته: چگونه نابرابری بر طرز فکر، زندگی و مرگ ما تأثیر می‌گذارد نوشته‌ی کیت پین، تحقیقی مبتکرانه در خصوص اختلاف طبقاتی است که با تکیه بر مباحث جامعه‌شناسی به تأثیر عدم توازنِ توزیع ثروت میان مردم می‌پردازد.

کیت پین (Keith Payne) در کتاب خود به این مسئله می‌پردازد که فقر تنها محدود به دهک‌های پایین جامعه نیست بلکه احساسی است که حتی در انسان‌های برخوردار جامعه نیز ممکن است وجود داشته باشد و در حقیقت، آفتی است که در جوامع امروزی بیش از گذشته مشاهده می‌شود.

وی در کتاب نردبان شکسته (The Broken Ladder) به این موضوع می‌پردازد که احساس ناخوشایند فقر در اقشار گوناگون جامعه مردم را به سوی تصمیمات نادرست سوق می‌دهد. کیت پین برای مثال به مسئله‌ی قمار می‌پردازد و بر اساس آمار و ارقام به ما ثابت می‌کند که افراد فقیر جامعه‌ی آمریکا بیشتر از ثروتمندان بلیت بخت‌آزمایی می‌خرند. از طرف دیگر، فرزندآوری در اقشار ضعیف جامعه بیشتر است که این موضوع از منظر روانشناسی و جامعه‌شناسی جای بحث و گفت‌گوی بسیاری دارد.

نویسنده‌ی کتاب از کلیشه‌های رایج کتاب‌های اقتصادی و جامعه‌شناسی فاصله گرفته و آسیب‌های نابرابری اقتصادی در تمامی اقشار جامعه را بررسی می‌کند حتی به تأثیری که این پدیده بر اقشار غنی و متوسط جامعه دارد، می‌پردازد.

بخش مهمی از کتاب هم به جای پرداختن به مسئله‌ی فقر به پدیده‌ی احساس عقب‌ماندگی در میان مردم می‌پردازد که یکی از مشکلات جوامع امروزی است و حتی ثبات و پیشرفت نکردن را به منزله‌ی پسرفت تلقی می‌کنند.

کتاب «نردبان شکسته: چگونه نابرابری بر طرز فکر، زندگی و مرگ ما تأثیر می‌گذارد» شما را به تفکر وامی‌دارد و به ما آموزد چگونه از این مسابقه‌ی بی‌پایان و بیهوده خارج شویم و خود را از آن رهایی بخشیم.

در بخشی از کتاب «نردبان شکسته: چگونه نابرابری بر طرز فکر، زندگی و مرگ ما تأثیر می‌گذارد» می‌خوانیم:

اولین روزی که بوفه‌دار جدید مدرسه کارش را شروع کرد، فهمیدم فقیرم. تا جایی که به یاد می‌آوردم، قبل‌ازآن در مدرسه تا پایه‌ی چهارم یک صندوقدار داشتیم. می‌دانستم بعضی از بچه‌ها به صندوقدار پول می‌دهند و دیگرانی مثل من نه. بااین‌حال بوفه‌دار قبلی، بدون توجه به این‌که پول داده‌ایم یا نه، به همان نرمی‌ای که سینی‌های پلاستیکی‌ روی ریل سُر می‌خوردند، اجازه می‌داد رد شویم. تا اینکه یک روز متوجه شدیم صندوقدارِ قدیمی رفته و به‌جایش زن جوانی آمده که به نظر می‌رسید سخت تلاش می‌کند کارش را یاد بگیرد. وقتی با ظرف غذا از جلویش رد می‌شدم، به من گفت همان‌جا بایستم و 1٫25 دلار خواست. حس کردم تعادلم را از دست داده‌ام؛ شبیه وقتی آسانسور با سرعت زیاد متوقف می‌شود. شروع کردم به مِن‌مِن کردن، تنها کاری که از دستم برمی‌آمد؛ چون یک سنت هم نداشتم. خوشحال می‌شدم اگر می‌شد در آن لحظه هرچه داشتم بدهم تا بتوانم فرار کنم. در آن لحظه، زنی مسن‌تر، بلندقد و لاغراندام که پیراهن یقه‌دارِ صورتی پوشیده بود و شبیه فلامینگویی به نظر می‌رسید که روی موهایش توری گذاشته است، جلو آمد و توی گوش زن جوان چیزی زمزمه کرد. بعد هم من را با تکانِ دستی مرخص کردند. دوباره صف ناهار به حرکت ساکت و آرام همیشگی تبدیل شد. اما آن یک هفته‌ای که طول کشید تا صندوقدار جدید یاد بگیرد چه‌ کسانی باید پول بدهند، خیلی سخت گذشت.

حس لحظه‌ای که فهمیدم ناهارهای مجانی‌ام چه معنایی دارند، هنوز با من است، و با تعریفِ آن می‌توانم گرم‌شدنِ صورتم را حس کنم. این موضوع بی‌پولیِ خانواده‌ام را کم‌تر نکرده بود، اما آن لحظه همه‌چیز را برایم تغییر داد. به تفاوت‌های بین خودم و همکلاسی‌هایم توجه کردم. ​​​​​​