معرفی و دانلود کتاب نامه به کودکی که هرگز زاده نشد

معرفی کتاب نامه به کودکی که هرگز زاده نشد

کتاب نامه به کودکی که هرگز زاده نشد اثر اوریانا فالاچی، داستانی سرشار از احساس شادی، ترس، مهربانی، یأس، خشم، امید، افسردگی و نگرانی است که گفتگوها و مکالمه‌های درونی زنی باردار را با فرزند درون شکمش روایت می‌کند. فروش این کتاب به بیش از چهار میلیون نسخه در جهان رسیده است.

اوریانا فالاچی (Oriana Fallaci) در کتاب نامه به کودکی که هرگز زاده نشد (Letter To A Child Never Born) با زاویه دید اول شخص سوالات ذهنی خود را که هر انسانی، مخصوصا هر زنی ممکن است در طول عمرش بارها از خود بپرسد را مطرح می‌کند؛ همچون به دنیا آوردن فرزند، انتخاب زندگی، قوانین زیستن، زن یا مرد بودن، عدالت، عشق و... به بیان دیگر فالاچی در قالب راوی داستان برای کودک خود که هنوز زاده نشده است از سختی‌ها و ملالت‌های دنیا سخن می‌گوید تا او را آگاه سازد. زنی که باردار می‌شود و در میان حیات و عشق‌ ورزیدن یا سقط فرزندش دچار تردید است.

این نویسنده سرشناس به‌ سان سبک فمینیستی‌اش در تفکر و روزنامه‌نگاری، در سرآغاز این کتاب صراحتا اعلام می‌دارد: «دلیلی‌ برای‌ دروغ‌‌ گفتن‌ نیست‌! من‌ مانند بسیاری‌ از هم‌جنسانم‌ حقیقت‌ را انکار نمی‌کنم‌: آن‌چه‌ از زبان‌ قهرمان‌ این‌ کتاب‌ حکایت‌ شده، روایتی‌ است که‌ در زمانی‌ نه‌ چندان‌ دور برای‌ خودم‌ اتفاق‌ افتاده‌. من‌ حامله‌ شدم‌، به‌ طفلی‌ که‌ در شکم‌ داشتم‌ عشق‌ ورزیدم‌ و...». در حقیقت داستان، به رابطه‌ نامشروعی برمی‌گردد که فالاچی‏ با سوژه حقیقی کتاب «یک مرد» خود و یکی از مصاحبه‌ شوندگانش در زندان‌های سیاسی یونان، یعنی الکوس پاناگولیس برقرار نموده است.

شاید بحث عمده و مهم اوریانا فالاچی در کتاب نامه به کودکی که هرگز زاده نشد، سقط جنین باشد، اما به صورت کلی تمام دیدگاه‌های موجود در رابطه با زن را توجیه می‌کند. بر همین اساس منتقدان معتقدند که این اثر بیشتر از آن که به کیفیت و جذابیت ادبی متن پرداخته باشد، به دغدغه‌ی زنان و مسائل جنسیتی پرداخته است. همچنین در بخش هایی از کتاب نیز عقاید خود نویسنده دیده می‌شود. فالاچی به وجود خدا اعتقاد نداشت، بنابراین به گونه‌ای کتاب را نوشته است که مادر این کودک نیز به وجود خدا اعتقاد ندارد. و مدام از فرزند خود علامت و نشانه‌هایی می‌خواهد تا به تردید خود پاسخ دهد. در بخش‌هایی نیز از علامت کودک درمانده می‌شود و دنبال توجیه خود از طریق علم و طبیعت می‌شود.

نقد جالب دیگری که بر این اثر وارد شده و مثبت می باشد همزاد پنداری هنگام خواندنش می باشد. این موضوع را خوانندگان این کتاب نیز معتقدند. از نظر خوانندگان، هنگامی که فرد غرق در کتاب می شود و گفتگوی مادر با جنین را می خواند، احساس حاملگی و وجود جنین در داخل شکم را می‌کند. گویی چندماه است که جنین در آنجا وجود دارد و رشد کرده است.

اوریانا فالاچی روزنامه‌نگار، نویسنده و مصاحبه‌گر سیاسی مشهور ایتالیایی بود که در شهر فلورانس متولد و در سن 77 سالگی در همان شهر بر اثر سرطان درگذشت. آنچه بیش از هر چیز به معروفیت او کمک کرد، مجموعه مصاحبه‌های مفصل و معروف او با رهبران سرشناسی همچون محمدرضا شاه پهلوی، یاسر عرفات، ذوالفقار علی بوتو، آیت‌الله خمینی، ایندیرا گاندی، معمر قذافی، هنری کیسینجر است.

از دیگر آثار اوریانا فالاچی می‌توان به «زندگی، جنگ و دیگر هیچ»، «جنس ضعیف»، «اگر خورشید بمیرد»، «یک مرد» و... اشاره کرد. فالاچی در مدت فعالیت‌های سیاسی و ادبی خود موفق به دریافت جوایز زیادی از جمله جایزه «آنی تیلور» مرکز مطالعات فرهنگ عامه نیویورک و نامزدی جایزه نوبل ادبیات شد.

بی‌تردید نامه به کودکی که هرگز زاده نشد از آن دسته کتاب‌هایی است که به دل مخاطبانش نشسته و نه‌ تنها زن‌ها بلکه مردها نیز از خواندنش لذت برده‌اند. این کتاب هدیه‌ای است از یک زن برای همه‌ی زنان.

دربخشی از کتاب نامه به کودکی که هرگز زاده نشد می‌خوانیم:

پزشک در حالی که برگه‌ای را برمی‌داشت، با لحنی از شادمانی گفت: «تبریک می‌گویم، خانم.» از او خواستم نام خانوادگی خودم را بنویسد. با بی‌تفاوتی به من خیره شد و گفت: «اوه!» سپس خودکارش را برداشت و نام خانوادگی خودم را روی برگه نوشت. بدین ترتیب من با حضور در آن اتاق سرد مقابل آقای دکتر با آن روپوش سفید نشسته بودم و از طریق لحن سرد و بی‌روح او و نیز علم پزشکی رسما متوجه شدم که تو وجود داری. این خبر آن‌قدرها بر من تأثیر نداشت؛ چون خودم از قبل می‌دانستم اما تعجب کردم از این‌که نوشتن نام‌خانوادگی خودم چرا باید نوشته‌های یک تکه کاغذ را تحت تأثیر قرار دهد. این را نوعی هشدار در نظر گرفتم، هشدار در برابر دشواری‌های آینده. بعد، پزشک صمیمانه از من خواست لباسم را دربیاورم و روی تخت دراز بکشم.

رفتار پزشک و پرستار به گونه‌ای بود که گویی از من خوششان نمی‌آید. به صورتم نگاه نمی‌کردند بلکه میانشان نگاه‌های معناداری رد و بدل می‌شد. وقتی روی تخت نشسته بودم، پرستار عصبانی شد چون پاهایم را روی رکاب نگذاشته بودم؛ بنابراین با اوقات‌تلخی جای پاهایم را درست کرد و گفت: «این‌جا و این‌جا بگذار!» احساس می‌کردم آن‌قدر بی‌ارزشم که آن‌ها کارهایم را سرسری و با تمسخر انجام می‌دهند. البته وقتی پرستار حوله‌ای روی اندام برهنه‌ام انداخت از او تشکر کردم، اما بدترین زمانش لحظه‌ای بود که پزشک با یک دستکش پلاستیکی معاینه‌ام کرد. چون دائم بر من فشار وارد می‌کرد. نگرانی‌ام فقط به خاطر خودم نبود بلکه نمی‌خواستم به تو ضربه‌ای بزند. عاقبت کارش را تمام کرد و گفت: «همه چیز خوب است، کاملا نرمال.»

برایم نسخه‌ای نوشت و گفت که بارداری بیماری به شمار نمی‌رود، بلکه یک پدیده‌ی طبیعی است.