معرفی و دانلود کتاب معمای ماری روژه و ماجراهای دیگر شوالیه دوپن

معرفی کتاب معمای ماری روژه و ماجراهای دیگر شوالیه دوپن

ادگار آلن پو در کتاب معمای ماری روژه و ماجراهای دیگر شوالیه دوپن، مجموعه‌ای از داستان‌های کوتاه که اولین و برترین قصه‌های وحشت است را به رشته‌ی تحریر درآورد، او در نگارش داستان‌های علمی تخیلی مدرن، پیشگام شد و با خلق شخصیتی به نام آقای دوپن، ماجراهای کارآگاهی را ابداع کرد.

با مطالعه‌ی داستان‌های ادگار آلن پو (Edgar Allan Poe) درخواهیم یافت که او استعداد بی‌نظیری در فضاسازی، خلق تعلیق و همچنین کاوش در تاریک‌ترین اعماق ذهن بشر در قصه‌هایش داشت. تمامی این داستان‌های شگفت‌انگیز، از محدودیت‌ها عبور کرده و بعید را ممکن و عجیب را آشنا می‌سازند.

به گفته بورخس، ادگار آلن پو، با نگارش داستان قتل‌های کوچه مورگ، ژانری جدید را به عرصه ادبیات پیش‌کش کرد: روایت کارآگاهی مدرن را. اغلب پژوهشگران و مورخان ادبیات پلیسی با بورخس هم‌ عقیده‌اند و ادگار آلن پو را بنیان‌گذار ادبیات جنایی، معمایی و پرسوناژ شوالیه را نخستین ابر کارگاه و از چهره‌های اسطوره‌ای این ژانر به شمار می‌آورند، که سر سلسله شخصیت‌های داستانی پرجاذبه‌ای است نظیر شرلوک هومز، هرکول پورآرو، کمیسر مگره، و... ماجرای شوالیه دوپن همان قدر رضایت دوست‌داران ادگار آلن پو را جلب می‌کند که برای خوانندگان جدی و جستجو‌گر ادبیات پلیسی لذت‌بخش است.

کارشناسان «ادبیات جنایی / معمایی»، ادگار آلن پو، داستان‌نویس، شاعر، رساله‌نگار و منتقد ادبی امریکایی را بنیانگذار این گونه‌ی ادبی می‌دانند. اعتبار پو، در مقام ابداع‌ کننده‌ی روایت کارآگاهی مدرن، عمدتا بر ماجراهای شوالیه اوگوست دوپن استوار است: قتل‌های کوچه‌ی مورگ، معمای ماری روژه و نامه‌ی ربوده‌ شده.

پو بسیاری از سنت‌های داستان کاوش‌گرانه را پی افکند. کارآگاه آماتور برخوردار از تیزهوشی خارق‌العاده و قدرت استدلال و استنتاج خیره‌ کننده و کم‌نظیر و ناشیگری مأموران نالایق و بی‌عرضه‌ی پلیس، از جمله آشکارترین این سنت‌ها هستند. او همه‌ی سرنخ‌ها را با کاربرد تردستی و شگردهای شعبده‌ بازانه، به معرض تماشا می‌گذارد ولی از زاویه‌ای آن‌ها را به خواننده می‌نمایاند که او قادر به کشف حقیقت نباشد و این یکی دیگر از ابداعات پو است.

کتاب معمای ماری روژه و ماجراهای دیگر شوالیه دوپن (Selected tales) با الهام از ماجرای واقعی مری سسیلیا راجرز نوشته شد، که در جولای 1941 در نیویورک به قتل رسیده بود. ادگار آلن پو مکان وقایع را به پاریس منتقل کرد. ماجرا از طریق بریده‌ی روزنامه‌های فرانسوی شرح داده می‌شود که دوپن آن‌ها را به روش خاص خود تفسیر می‌کند و نکات متناقضی در آن‌ها می‌یابد و بر پایه‌ی همین اطلاعات ضد و نقیض به حقیقت پی می‌برد. این اثر را می‌توان سرآغاز یکی از شاخه‌های تقریباً مستقل روایت جنایی / معمایی که به Armchair Detective (کارآگاه صندلی راحتی) شهرت دارد دانست.

هنگامی که جسد کشف شد، تصور عمومی بر این بود که قاتل فقط برای مدتی بسیار کوتاه می‌تواند از چنگال عدالت، که کارکشته‌ترین مأمورانش را بدون فوت وقت به جست‌ و جویش فرستاده بود، در امان باشد. فقط پس از آن که یک هفته سر آمد و نتیجه‌ای حاصل نشد، ضروری دیدند که پاداشی معین کنند؛ و تازه آن موقع هم این پاداش از هزار فرانک فراتر نمی‌رفت. در این فاصله، کاوش‌ها با جدیت پیگیری می‌شدند، هر چند همواره با عقل سلیم و قوه‌ی تمیز سازگار نبودند؛ افراد بسیاری را استنطاق کردند بی‌آنکه به نتیجه‌ای برسند؛ در این میان، فقدان هرگونه سرنخ برای حل این معما مدام بر تب و تاب و التهاب عمومی می‌افزود.

در بخشی از کتاب معمای ماری روژه و ماجراهای دیگر شوالیه دوپن می‌خوانید:

"هنگامی که از قاتل تنهایی صحبت کردم که کوله‌ بارش را خرکش‌کنان به طرف کرانه می‌برد، تلویحا این احتمال را مطرح ساختم که برای خودش قایقی دست و پا کند. حالا درمی‌یابیم که ماری روژه از قایق در آب انداخته شده. منطقا، جز این نمی‌توانسته باشد. نمی‌شده جنازه را به آب‌های کم‌عمق ساحل بسپارد. خراش‌ها و نشانه‌های خاصی که بر پشت و شانه‌های قربانی افتاده‌اند، قطعه‌ چوب‌های کلفت کف قایق را لو می‌دهند. اینکه جنازه را بی‌آنکه وزنه‌ای به آن بسته شده باشد یافتند، خود مؤید این نظر است. اگر آن را از ساحل در آب انداخته بودند، وزنه‌ای هم به آن آویزان بود. برای فقدانش فقط یک توضیح می‌شود ارائه داد، و آن غفلت قاتل است که باعث شده احتیاط لازم را به خرج ندهد و قبل از دور شدن از ساحل وزنه‌ای همراه نبرد. بی‌تردید، موقعی که خواسته جنازه را در رودخانه پرت کند، متوجه حواس‌پرتی‌اش شده، اما چیزی در دسترسش نبوده که چاره‌ساز باشد. تن دادن به هر خطری برایش از بازگشت به آن کرانه‌ی نفرین‌ شده سهل‌تر بوده. قاتل، پس از خلاصی یافتن از آن بار منحوس، شتاب داشته هرچه زودتر به شهر برگردد. آن‌جا، در اسکله‌ای تاریک و پرت‌افتاده، بر ساحل جهیده. اما تکلیف قایق چه می‌شد آیا باید آن را محکم به جایی می‌بست؟ او شتاب‌ زده‌تر از آن بود که به فکر بستن قایق باشد. از این گذشته، با بستن قایق به اسکله، گمان می‌برد مدرکی را علیه خودش به آن‌جا گره می‌زند؛ طبیعی‌ترین واکنش این بود که هر چه را به جنایتش مربوط می‌شد، تا جایی که امکان داشت از خود دور کند. نه فقط قصد داشت از اسکله بگریزد، بلکه مصلحت نمی‌دید بگذارد قایق آن‌جا بماند. قطعا، آن را شناور بر آب رها کرده.

"بیاییم به خیالپردازی‌مان ادامه دهیم. صبح، آن خبیث بخت‌ برگشته، با مشاهده‌ی اینکه قایق را یافته‌اند و در محلی نگه داشته‌اند که، چه بسا، به حکم وظیفه‌اش، غالبا گذرش به آن‌جا می‌افتد، سخت یکه خورده و دستخوش دلهره‌ای مهیب شده. شب بعد، بی‌آنکه جرئت مطالبه‌ی سکان را داشته باشد، آن را به جایی برده و گم و گور کرده. حالا، این قایق بدون سکان کجاست؟ بگذاریم یافتنش یکی از نخستین اهداف‌مان باشد. همین که چشم‌مان به جمالش روشن شود، صبح دولت‌مان دمیده. این قایق، با سرعتی که خودمان نیز از آن متحیر می‌شویم، ما را تا مردی رهنمون می‌شود که آن یکشنبه‌ی شوم از آن استفاده کرد. تأیید از پی تأیید می‌آید و صحت این نظر بیش از پیش ثابت می‌شود و رد قاتل را پی می‌گیریم و پیدایش می‌کنیم."

فهرست مطالب کتاب

قتل‌های کوچه‌ی مورگ
معمای ماری روژه
نامه‌ی ربوده‌ شده
جایگاه آلن پو در ادبیات پلیسی