معرفی و دانلود کتاب مطب دکتر میم: کتاب چهارم مجموعه تحت تعقیب

معرفی کتاب مطب دکتر میم: کتاب چهارم مجموعه تحت تعقیب

همه‌ی ما یک کابوس مشترک داریم: یک دکتر دیوانه با سرنگی در دست، لبخندی شیطانی روی لب و برنامه‌هایی عجیب‌وغریب برای ما! حالا تصور کنید که این کابوس واقعی شود، و شما هم درست وسط ماجرا باشید! کتاب مطب دکتر میم یکی از دیوانه‌وارترین و ترسناک‌ترین کتاب‌های آر ال استاین است که مثل همیشه، ترکیبی از وحشت، طنز و اتفاقات غیرقابل‌پیش‌بینی را در هم می‌تند. اگر فکر می‌کنید از پس این هیجان برمی‌آیید و قلبتان نمی‌ایستد، بیایید نگاهی به داستان بیندازیم. البته، بهتر است یک دستمال هم کنار دستتان داشته باشید... چون قرار است خیلی عطسه کنید!

درباره‌ی کتاب مطب دکتر میم

ریچارد دریزر یک مشکل بزرگ دارد. نه، مشکلش این نیست که هیولاها در زیر تختش کمین کرده‌اند یا زامبی‌ها او را تعقیب می‌کنند. مشکل اصلی او آلرژی‌هایش است! او چپ و راست عطسه می‌کند، بینی‌اش همیشه مثل شیر آب چکه می‌کند و هم‌کلاسی‌هایش هم هیچ فرصتی را برای مسخره‌کردن او از دست نمی‌دهند. اما ریچارد آن‌قدرها هم بی‌دفاع نیست؛ او در دنیای خیالی‌اش، یک ابرشرور قدرتمند است که می‌تواند همه‌ی هم‌کلاسی‌هایش را کله‌پا کند و آن بی‌سروپاهای شیطان‌صفت را سر جایشان بنشاند. آر ال استاین (R.L. Stine) در کتاب مطب دکتر میم (Dr. Maniac Will See You Now) ما را برای یک ماجراجویی جدید با ریچارد آب‌دماغ همراه می‌کند.

با همه‌ی دردسرهایی که ریچارد باید با آن‌ها سروکله بزند، وقتی یک روز همراه دوستش پایشان به یک کلینیک عجیب باز می‌شود، تازه می‌فهمد که دنیای واقعی می‌تواند خیلی ترسناک‌تر از هر تخیلی باشد. صاحب این کلینیک دکتر میم است، یک پزشک روانی که لبخندی تا بناگوش دارد و نقشه‌هایی دارد که مغز هر کسی را منفجر می‌کند. درهای مطب بسته می‌شوند، دستگاه‌های عجیب‌وغریب بوق می‌زنند و تازه آنجاست که ریچارد متوجه می‌شود شاید این بار دیگر نتواند زنده از این ماجرا بیرون بیاید...

آیا آن‌ها می‌توانند از چنگال دکتر میم فرار کنند؟ آیا این فقط یک بازی است یا واقعاً پای دیوانه‌ای خطرناک در میان است؟ و آیا واقعاً یک ابرشرور قهرمان در درون ریچاردِ فین‌فینو پنهان شده است؟

آر ال استاین ملقب به استاد وحشت‌آفرین کودکان، نویسنده‌ای است که احتمالاً اسمش را با مجموعه‌ی معروف ترس‌ولرز شنیده‌اید. او در کتاب‌هایش ترکیب خاصی از ترس، هیجان و شوخ‌طبعی را به کار می‌برد؛ درست مثل یک آشپز ماهر که هم‌زمان شکر و فلفل را در غذا بریزد! استاین وحشت را در دل خواننده‌اش می‌کارد، اما آن را با طنز و موقعیت‌های عجیب‌وغریبِ بامزه متعادل می‌کند، به‌طوری که آن وسط می‌مانید که باید از ترس جیغ بکشید یا از خنده غش کنید.

در نگاه اول، کتاب مطب دکتر میم فقط یک داستان سرگرم‌کننده و پر هیجان است، اما اگر کمی دقیق‌تر شویم، متوجه می‌شویم که داستان یک پیام عمیق‌تر هم دارد؛ این کتاب می‌تواند درباره‌ی هویت، اعتمادبه‌نفس و مقابله با ترس‌های درونی ما باشد. ریچارد که همیشه مورد تمسخر بوده، خودش را در دنیای خیالی‌اش قوی و شکست‌ناپذیر می‌بیند. اما وقتی وارد بازی دکتر میم می‌شود، باید تصمیم بگیرد که آیا واقعاً می‌تواند در دنیای واقعی هم شجاع باشد یا نه. این موضوع چیزی است که خیلی از ما در کودکی (و حتی بزرگسالی!) تجربه کرده‌ایم و با آن روبه‌رو شده‌ایم.

از جهتی دیگر می‌توان به این نکته توجه داشت که شخصیت دکتر میم می‌تواند نمادی از ترس‌های کنترل‌نشده‌ی کودکان باشد. او تجسم کابوس‌های دنیای کودکی درباره‌ی پزشکان، بیمارستان‌ها و حتی حس درماندگی در برابر چیزهایی است که فراتر از کنترل هستند و اینجاست که آر ال استاین باری دیگر با یک داستان اعجاب‌انگیز خودی نشان می‌دهد.

اگر آماده‌ی چندساعتی ترس و هیجان و خنده هستید، کتاب مطب دکتر میم را با ترجمه‌ی شهر نورصالحی از نشر پیدایش بخوانید. یادتان نرود با ورق‌زدن صفحات این کتاب دکتر میم شما را خواهد دید... اما آیا از مطبش زنده بیرون می‌آیید؟!

کتاب مطب دکتر میم برای چه کسانی مناسب است؟

اگر از ترکیب وحشت، طنز و دیوانگی محض خوشتان می‌آید، این کتاب کاملاً برای شماست. طرفداران ژانر وحشت و افرادی که از داستان‌های پرهیجان با پیچش‌های غیرمنتظره لذت می‌برند، قطعاً از این کتاب سیر نخواهند شد. راستی اگر از دکترها و سرنگ‌ها وحشت دارید، شاید بهتر باشد قبل از خواندن این کتاب چند باری نفس عمیق بکشید و آماده باشید!

در بخشی از کتاب مطب دکتر میم: کتاب چهارم مجموعه تحت تعقیب می‌خوانیم

سه چهار بار فین کردم و چشم‌هایم را پاک کردم. کتم را پوشیدم و کوله‌پشتی‌ام را انداختم روی شانه‌ام. هر روز صبح باید ارنی را برسانم مدرسه‌اش و هر روز هم آقا فکر می‌کند خیلی بامزه است که بپرد روی کول من و داد بزند: «هین! برو حیوون!»

اصلاً خنده‌دار نیست. آن روز آن‌قدر محکم جست زد روی کمرم که با سر رفتم تو دیوار.

چند دقیقه بعد، رفتیم آن طرف خیابان اورلاندو و پیچیدم تو خیابان کیوبرت. روز پاییزی خنکی بود و باد لای برگ‌های زرد و قرمز درخت‌ها می‌پیچید و آنها را زمین می‌ریخت.

زیپ کتم را تا آخر بالا کشیدم. یک‌مرتبه شانه‌ی ارنی را چسبیدم و گفتم: «واووو! صبر کن ببینم.»

یعنی خیالاتی شدم؟

چند بار پلک زدم و به چشم‌های آب افتاده‌ام فشار آوردم که بهتر ببینم. بعععله! آن طرف خیابان، چشمم به دو تا سایه افتاد که با سرعت ازیک‌طرف سقف قرمز خانه‌ی رومیتا به طرف دیگرش حرکت می‌کردند.

ولی... آخه...

با تعجب گفتم: «محاله!»

دولا شده بودند و جنگی روی سقف می‌دویدند. هر دو از سرتاپا سبز پوشیده بودند.

چشم‌هایم را مالاندم و بادقت نگاه کردم. غیرممکنه! نمی‌شه!

چیزی که بهش زل‌زده بودم، قورباغه‌ی عوضی، کاپیتان کروکِر بود. همدستش تِری تَدپُل هم پشت سرش بود.

با صدای بلند صدایشان کردم: «آهای... شمایین؟»
نور خورشید تو چشم‌هایم افتاده بود و درست نمی‌دیدم. جفتشان رفتند آن طرف پشت‌بام و گم شدند.
قلبم تاپ‌تاپ می‌کرد. سرم گیج می‌رفت.
چنگ انداختم به شانه‌های ارنی و گفتم: «دیدی‌شون؟ تو هم دیدی؟»
سرش را تکان داد: «آره. دیدم.»
بی‌آنکه شانه‌اش را ول کنم، داد زدم: «واقعاً؟ پس من خل نشدم؟ تو هم دیدی؟»