معرفی و دانلود کتاب ظلمات

معرفی کتاب ظلمات

روایتی در بزرگداشت مردم بم، که سختی‌های زیادی را متحمل شده‌اند که بزرگ‌ترین آن‌ها زلزله‌ی مهیب سال 1382 بوده است. محمدعلی علومی در کتاب ظلمات، در قالب یک رمان اجتماعی، زندگی اهالی بم را نمایش داده و مخاطب را به خوبی با فرهنگ، تاریخ و گویش آن‌ها آشنا نموده است. این اثر روایتی‌ست از مردم ساکن در آن محدوده و به‌ ویژه «طهماسب» و «مانی» که عشقی که به «زهره» دارند، زندگی آن‌ها را به یکدیگر گره زده است.

درباره‌ی کتاب ظلمات

بعضی از مناطق جغرافیایی، با این که از نظر فرهنگی و تاریخی بسیار غنی هستند، اما آن‌طور که باید، به افراد زیادی شناسانده نشده‌اند و برای برخی، پر رمز و راز به نظر می‌رسند. بم، یکی از همین مناطق است که شاید موقعیت جغرافیایی‌ای که دارد، مسبب این شده که آشنایی با آن برای همه‌ی مردم به خوبی محقق نشده باشد. اما فاجعه‌ی غم‌انگیز و خونباری که در دی‌ماه سال 1382 در این منطقه اتفاق افتاد، باعث شد نام این منطقه بر سر زبان‌ها بیفتد. زلزله‌ی بم در سال 82، آن‌چنان مهیب و بزرگ بود که به گفته‌ی نویسنده‌ی کتابی که پیش رو داریم، این زمین‌لرزه «تاریخی را با خود برد». محمدعلی علومی در کتاب ظلمات، به سراغ بزرگداشت و روایت بخشی از تاریخ بم و فرهنگ مردم این منطقه رفته است.

داستان از جایی شروع می‌شود که «مانی»، خان‌زاده‌ی جوانی‌ که به تازگی روزهای تبعید را پشت سر گذاشته و حالا به منطقه‌ی زندگی‌اش برگشته -و کسی نمی‌داند که روزهای تبعیدش به پایان رسیده‌اند یا توانسته فرار کند- دوباره و به بهانه‌ای جدید بازداشت می‌شود. سمت دیگر داستان، «طهماسب‌خان» است. مردی که زندگی او و مانی به یکدیگر گره خورده و وجود این گره، تنها برآمده از نسبت خویشاوندی‌ای که این دو با یکدیگر دارند، به نظر نمی‌رسد. مانی گمان می‌کند هر آن‌چه برایش اتفاق افتاده، به دلیل پاپوش‌هایی‌ست که طهماسب برایش دوخته تا او را از این منطقه دور و دورتر کند. هیچ‌کدام از یکدیگر دل خوشی ندارند و کینه‌ای که از یکدیگر به دل گرفته‌اند، ناشی از یک عشق آتشین است. آری، عشقی که این پسرعموها به دختری به نام «زهره» دارند و رقابتی که سعی می‌کنند دیگری را در آن شکست دهند، عامل اصلی این کینه است.

این‌که تقدیر چه سرگذشتی را برای آن‌ها رقم خواهد زد و چه اتفاقاتی در انتظار مانی، طهماسب و زهره است، همان ماجرایی‌ست که محمدعلی علومی در رمان ظلمات روایت کرده است.

نویسنده در این اثر، به گویش مردم بومی بم وفادار بوده و از اصطلاحات و کلمات آن‌ها استفاده کرده و این وفاداری تا جایی‌ست که مخاطب، گفت‌وگوهای داستان را با لهجه‌ی مردم همین منطقه می‌خواند. به همین دلیل هم، بخش پایانی کتاب به یک واژه‌نامه اختصاص داده شده تا معنی اصطلاحات و واژگان بومی به‌ کاررفته در کتاب ظلمات در اختیار خوانندگان قرار بگیرد. محمدعلی علومی رمان ظلمات را با هدف بزرگداشت مردم غم‌دیده‌ی بم و معطوف کردن توجهات نسبت به فرهنگ، تاریخ و گویش مردم این منطقه نگاشته است.

این داستان اجتماعی که با تکیه بر روایت تاریخ معاصر نوشته شده، به کوشش نشر افکار به چاپ رسیده و در اختیار علاقه‌مندان قرار گرفته است.

کتاب ظلمات برای چه کسانی مناسب است؟

مطالعه‌ی این داستان پرکشش و جذاب را به تمام دوستداران ادبیات داستانی فارسی پیشنهاد می‌کنیم.

در بخشی از کتاب ظلمات می‌خوانیم

آعظیم‌ کاغذ را برداشت و به‌ سوی‌ مسافرخانه‌ برگشت‌ با این‌ قصد که‌ تا عمر دارد دیگر به‌ کاووس‌ ابو حتی‌ فکر هم‌ نکند. سر راه‌ به‌ قهوه‌خانه‌ای‌ رفت‌ و نان‌ و نیمرو خورد. آعظیم‌ می‌گفت‌ که‌ بعدها هرچه‌ فکر کرد هیچ‌ به‌ یاد نمی‌آورد که‌ چه‌طور قهوه‌خانه‌ای‌ بود. فقط‌ محو و دور، چند چهره‌ از مردهای‌ فارس‌ و بلوچ‌ را به‌ یاد می‌آورد که‌ یا قلیان‌ می‌کشیدند و یا نسوار می‌جویدند و تف‌ می‌کردند و مردی‌ ریزاندام‌ که‌ مدام‌ در رفت‌وآمد بود و چای‌ و قلیان‌ و نان‌ و نیمرو می‌برد و می‌آورد امّا آعظیم‌ می‌گفت‌ که‌ خوب‌ به‌ خاطر داشت‌ که‌ گفتۀ کاووس‌ ذهنش‌ را تمام‌ مشغول‌ کرده‌ بود: پس‌ حتماً چندتائی‌ بچۀ قد و نیمقد هم‌ دارد و آعظیم‌ می‌گفت‌ به‌ خود گفته‌ بود که‌ ببین‌ یک‌ آدم‌ آیا چه‌طور می‌تواند در آن همه‌ سال‌ هر روز و شبش‌ در ترس‌، بچه‌هایش‌ را نوازش‌ کند؟ و بعد به‌ خود گفته‌ بود که‌ حتماً مثل‌ خود من‌ و باز به‌ خود گفته‌ بود که‌ بلکه‌ هم‌ کاووس‌ ابو باهوش‌تر بوده‌ که‌ بم‌ را گذاشته‌ و به‌ زاهدان‌ گریخته‌ و به‌ خود گفته‌ بود که‌ نه‌، بلکه‌ هم‌ به‌ این‌ خاطر بوده‌ که‌ هیچی‌ نداشته‌ نه‌ شغل‌ و نه‌ زن‌ و بچه‌ و نه‌ ملک‌ و املاکی‌، هیچی‌ و اگر هم‌ خودش‌ هم‌ به‌‌جای‌ او بود، همان‌ اول‌های‌ کار می‌گذاشت‌ و می‌گریخت‌ و بعد خنده‌اش‌ گرفت‌ که‌ ببین‌ چه‌قدر خنده‌دار است‌ کار دنیا که‌ دو نفر این‌همه‌ سال‌ از هم‌ بترسند و تازه‌ از آن‌ دو نفر، آنی‌ شجاع‌تر باشد که‌ اصلاً به‌ نظر نمی‌آید.