معرفی و دانلود کتاب صوتی رهبری منابع انسانی در شرکت‌های فناوری اطلاعات (قوانین کار در گوگل)

در قسمتی از کتاب صوتی رهبری منابع انسانی در شرکت‌های فناوری اطلاعات می‌شنویم:

در طول 28 سال بعد، من مطالبی جمع آوری کردم که می‌توانم آن‌ها را به عنوان راهنمایی برای مشاور بنامم: من در یک رستوران و یک کتابخانه کار کردم. در کالیفرنیا به دانش آموزان دبیرستانی تدریس خصوصی می‌کردم و در ژاپن به دانش‌آموزان مدارس ابتدایی زبان انگلیسی تدریس می‌کردم. در زندگی واقعی در استخر دانشکده، نجات غریق بودم و سپس یک بار به تلویزیون آمدم و در برنامه بای واچ به عنوان یک نجات غریق دهه شصتی به صورت فلش بک و در برنامه «مردی که در پس زمینه راه می‌رود» حضور یافتم. به راه اندازی یک شرکت غیرانتفاعی که از نوجوانان مشکل دار حمایت می‌کرد، کمک کردم و در یک شرکت تولیدی که محصولات ساختمانی می‌ساخت، کار کردم. برحسب اتفاق، به صورت روزمزد وارد مشاوره شدم و با تمام عقلی که یک فرد 24 ساله می‌تواند داشته باشد، دریافتم که منابع انسانی یک رشته راکد است و با توجه به این موضوع، سعی کردم که رشته مدیریت اجرایی تحصیل کنم. دو سال بعد به شرکت مک کینزی، که یک شرکت مشاوره مدیریت بود، ملحق شدم و تا آن جا که توانستم کمتر روی مسائل انسانی تمرکز کردم. در طول سال‌های رونق دات کام، تا اوایل سال 2000، من به شرکت‌های تکنولوژی در مورد نحوه رشد فروش، کاربران و سازمان‌ها مشاوره می‌دادم و زمانی که حباب فکری‌ام پاپ شد، من به شرکت‌های تکنولوژی در مورد نحوه کاستن هزینه‌ها، مدیریت موثر و تبدیل شدن به بیزنس‌های جدید مشاوره دادم اما پیش از سال 2003، خسته شدم.

خسته شدم چون حتی بهترین برنامه بیزنسی نیز زمانی که افراد به آن اعتقادی نداشته باشند، شکست می‌خورد. خسته شدم؛ چون رهبران همیشه در مورد اولویت دادن به مردم صحبت می‌کردند و سپس با آن‌ها مانند دنده‌های قابل تعویض رفتار می‌کردند.

من شغل‌های یقه آبی و یقه سفید را تجربه کرده‌ام، تجربه حداقل دریافتی و حقوق شش رقمی را داشتم و مدیرانم کسانی بودند که برخی حتی دبیرستان را هم تمام نکرده بودند یا افرادی با مدرک دکترا از شیک‌ترین دانشگاه‌های دنیا بودند. در دو محیط با دو نگرش متفاوت کار کرده‌ام: در محیطی کار کرده بودم که در آن تنها هدف، تغییر دنیا بود و جاهای دیگری که تنها هدف، کسب سود برای مالک آن‌جا بود. هر جا که رفتم، این‌ها برای من معنا نداشتند، با مردم در کارهایشان بهتر رفتار نمی‌شد. شما بیش از هر چیز دیگری در زندگی، کار می‌کنید. شایسته نیست که تجربه کاری تا این اندازه غیرانسانی و غیرانگیزشی باشد.

دو مسیر پیش روی خود مشاهده کردم: اولین مسیر، رفتار بهتر با تیم‌هایم، بهبود بازده آن‌ها و امید داشتن به این که با گذران زمان، دیگران نیز از روش من پیروی کنند. دومین مسیر، پیداکردن روشی برای اثرگذاری بر نحوه رفتار شرکت‌ها با افراد بود. من مسیر دوم را انتخاب کردم؛ چراکه اعتقاد داشتم این مسیر به من شانس بیشتری برای اثرگذاری بر افراد بیشتری می‌دهد و تصمیم گرفتم که شغلی در منابع انسانی پیدا کنم.