معرفی و دانلود کتاب روزی که نبود

معرفی کتاب روزی که نبود

کتاب روزی که نبود نوشتۀ دژو کوستولنیی، داستان خانواده‌ای از قشر متوسط جامعه مجارستانی را روایت می‌کند که بیانگر وضعیت اقتصادی و اجتماعی مجارستان در قرن بیستم است. تمامی حوادث و اتفاقات این اثر پیرامون سفر شخصیت اصلی داستان و تجربۀ دور شدن او از خانواده‌اش است.

درباره کتاب روزی که نبود:

داستان با سفر یک هفته‌ای اسکای لارک و دور شدن او از خانواده‌اش آغاز می‌شود...

سال 1900 است؛ پدر میانسال خانواده پس از بازنشستگی به انجام امورات عجیبی همچون بررسی چندین بارۀ شجره‌نامه مشغول است و مادر خانواده وایکای کارهای روزمره و خانه‌داری را انجام می‌دهد. آن‌ها به طرز عجیبی شیفتۀ دختر غیر اجتماعی‌شان، اسکای‌لارک هستند. او دختری گوشه‌گیر و تنها با بهره هوشی کم و چهره‌ای دوست نداشتنی است. اسکای‌لارک روزگار خود را با آشپزی و خیاطی می‌گذارند و زندگی خسته‌کننده‌اش را دوست دارد. او تصمیم به سفری یک‌هفته‌ای می‌گیرد و برای نخستین بار از خانواده‌اش دور می‌شود؛ این دوری برای والدین اسکای‌لارک بسیار ملال‌آور، طولانی و البته خوشحال کننده است که دخترشان پس از مدت‌ها وارد اجتماع شده است.

پس از بازگشت اسکای‌لارک (Skylark) از سفر، رمان روزی که نبود، با این پرسش که آیا دنیایی فراتر از ناامیدی‌ها و روزمرگی‌های خسته‌کننده زندگی وجود دارد، ادامه می‌یابد. زادگاه تولد نویسنده به عنصری تأثیرگذار تبدیل شد تا چندین شهر خیالی در داستان‌هایش را بسازد؛ از جمله رمان حاضر.

خواندن کتاب روزی که نبود به چه کسانی پیشنهاد می‌شود؟

تمامی علاقمندان ادبیات کلاسیک و داستان‌های خارجی را به خواندن این رمان جذاب دعوت می‌کنیم.

با دژو کوستولنیی بیشتر آشنا شویم:

شاعر و نویسندۀ مجارستانی، دژو کوستولنیی (Dezso Kosztolanyi) سال 1885 در ساباتکا به دنیا آمد. پدرش مدیر دبیرستان محلی بود و او در آنجا درس می‌خواند، تا اینکه به‌خاطر نافرمانی اخراج شد. کوستولنیی به مدت سه سال در دانشگاه بوداپست زبان مجاری و آلمانی خواند، اما در 1906 آن را رها کرد و به ‌روزنامه‌نگاری روی آورد. در 1908، جزو نخستین نویسنده‌های مجلۀ ادبی اسطوره‌ای نیوگات بود. در 1910، انتشار دومین مجموعۀ اشعارش جنجالی در دنیای ادبیات به‌پا کرد. کوستولنیی در دهۀ 1920 از شعر به داستان روی آورد و در همان زمان رمان‌های نِرون، شاعر خون‌ریز (که توماس مان مقدمه‌ای بر آن نوشته‌ است)، اسکای‌لارک و آنا ادس را نوشت. کوستولنیی، علاوه بر اینکه منتقدی تأثیرگذار و اولین رئیس انجمن پِن مجارستان در 1931 بود، به‌عنوان مترجم آثار نویسندگان مختلفی از جمله شکسپیر، لوئیس کارول، اسکار وایلد، ورلن، بودلر، گوته، ریلکه و همچنین به‌خاطر گزیده‌هایش از اشعار چینی و ژاپنی معروف است. وی در سال 1936 دیده از جهان فروبست.

در بخشی از کتاب روزی که نبود می‌خوانیم:

حوالی صبح، وقتی همگی تا جایی که می‌توانستند از شراب‌های عمه پانا نوشیدند، کرنیی ناگهان زنگ خطر را به صدا درآورد و آتش‌نشان‌ها را احضار کرد تا به فرمان او همه را با شلنگ بشویند. از آنجا غریوکشان سوار بر ماشین آتش‌نشانی به آخرین ایستگاه خوش‌گذرانی‌شان، حمام بخار، رفتند و در راه آژیر را به صدا در‌آوردند.

ورنر هم با آن‌ها بود، ستوان تفنگدار استرالیایی که وقتی حتی ذره‌ای مست می‌شد دیگر به مراوی هم نمی‌توانست حرف بزند، اما با همۀ این‌ها آدم نازنینی بود. در حمام بخار، با صراحت از اینکه لباس‌هایش را دربیاورد سر باز زد، اما، با‌این‌حال، اصرار داشت که حمام کند. با پالتو نظامی دکمه‌زرد و کلاه لبه‌دارش، شمشیرش در کنارش و ستاره‌هایی طلایی بر برگردانِ یقه‌اش، شلپ‌شلوپ‌کنان به آب داغ در حال بخار زد. با تشویق دوستدارانش، که مثل یک قهرمان واقعی از او استقبال کردند، هیجان‌زده شمشیرش را بیرون کشید، ادای احترام کرد و، با قدم‌های استوار و تشریفاتی، همان‌طور که وارد استخر شده بود از آن بیرون آمد، از راهروی ورودی گذشت و به خیابان رفت. بخار از کت نظامی‌اش بلند می‌شد و همان‌طور که در هوای صبحدم از آنجا فاصله می‌گرفت، در ابر بزرگی از بخار ناپدید ‌شد. کل این هیاهو آن‌قدر بامزه و مبتکرانه بود که شایسته بود در رکوردهای اعضای پنترز، که فری فوزش آن‌ها را ثبت می‌کرد، از آن یاد شود.

کرنیی در روایت مشروحش از وقایع، هیچ نکتۀ جزئی‌ای را از قلم نمی‌انداخت و همه‌چیز را با دقت یک تاریخ‌نویسِ باوجدان که اطلاعات حیاتی را برای آیندگان حفظ می‌کند، تعریف می‌کرد. گهگاهی تماشاگرانش از خنده قهقهه می‌زدند و به لرزه می‌افتادند، اما حتی این هم نمی‌توانست رنگ‌پریدگی‌شان را پنهان کند.