معرفی و دانلود کتاب خدمتکار و پروفسور

معرفی کتاب خدمتکار و پروفسور

کتاب خدمتکار و پروفسور نوشته‌ی یوکو اوگاوا، داستان زندگی غیر معمول پروفسور ریاضی نخبه از دریچه نگاه خدمتکاری جوان است. پروفسور بر اثر حادثه‌ای با حافظه‌ای زندگی می‌کند که صرفا 80 دقیقه دوام می‌آورد.

این کتاب یکی از آثار پرفروش ادبیات ژاپن است؛ به‌ طوری که یک ماه پس از انتشار، یک‌ میلیون نسخه از آن به فروش رفت؛ حتی در سال 2006، از این رمان فیلمی به نام «معادله‌ی محبوب پروفسور» توسط تاکاشی کویزر ساخته شد. یوکو اوگاوا (Yoko Ogawa) این رمان را در سال ۲۰۰۴ نوشت که با تیراژ بیش از ۵۰ میلیون مبدل به پرفروش‌ترین کتاب سال ژاپن شد، همچنین وی در سال ۱۹۹۰ موفق به دریافت جایزه‌ی آکوتاگاوا شد که باارزش‌ترین جایزه‌ی ادبی برای نویسندگان جوان است.

در بخشی از کتاب خدمتکار و پروفسور (The housekeeper and the professor) می‌خوانیم:

پروفسور بیشتر از همه عاشق اعداد اول بود. من به شکلی مبهم می‌شناختم‌شان اما هیچ‌ وقت به ذهنم خطور نمی‌کرد که این اعداد می‌توانند عمیق‌ترین عواطف یک آدم را به خودشان اختصاص دهند. پروفسور لطیف بود و دلسوز و قابل احترام. ارقام محبوبش را به‌ نوبت به آغوش می‌کشید. هیچ‌ وقت از اعداد اولش دور نمی‌شد. چه پشت میز تحریرش، چه سر میز شام، وقتی حرف اعداد را پیش می‌کشید، بیشتر از بقیه، احتمال داشت اعداد اول سروکله‌شان پیدا شود. اول سخت می‌شد از جذابیت‌شان سر درآورد، این‌ طور که به هیچ‌ چیز غیر خودشان بخش‌پذیر نبودند، به نظر خیلی چغر می‌آمدند. با این‌ همه، وقتی ما هم در هاله‌ی ذوق پروفسور قرار گرفتیم، به‌ تدریج علاقه‌اش را درک کردیم، اعداد اول هم واقعی‌تر شدند، طوری که انگار می‌توانستیم دست دراز کنیم و لمس‌شان کنیم. مطمئنم که این اعداد برای هر کدام‌مان معنای خاصی داشتند اما به‌ محض این که پروفسور اسم‌شان را می‌برد، لبخندی به نشانه‌ی همدستی به هم تحویل می‌دادیم. درست همان‌ طور که فکر کارامل دهان آدم را آب می‌اندازد، صرفا ذکر اسم اعداد اول ما را حریص می‌کرد از رازشان سر در آوریم.

غروب‌ها برای هر سه‌مان وقت عزیزی بود. تنش رمزآلود صبح حاصل از ورود من که برای پروفسور همواره در حکم برخورد اول بود از بین رفته بود و رادیکال به روزهای ساکتمان، زندگی بخشیده بود. فکر می‌کنم به همین دلیل است که من همیشه، چهره‌ی پروفسور را با نیمرخ روشن به نور خورشیدِ در حال غروب، به خاطر می‌آورم.

چاره‌ای نبود؛ پروفسور هر بار که از اعداد اول حرف می‌زد، چیزهایی تکراری می‌گفت. اما من و رادیکال عهد کرده بودیم که هیچ‌وقت به رویش نیاوریم، حتی اگر یک چیز را چندین بار قبلاً شنیده باشیم و این عهدی بود به سفت‌وسختی عهدی که درباره‌ی پنهان کردن حقیقت درباره‌ی اناتسو بسته بودیم. هر چقدر هم که از شنیدن یک داستان خسته می‌شدیم، همیشه سعی می‌کردیم به‌دقت گوش بدهیم. نظرمان این بود که این را به پروفسور مدیونیم چون او سعی می‌کرد با ما مثل دو ریاضی‌دان واقعی رفتار کند. اما مهم‌ترین مسئله‌مان این بود که باعث سردرگمی‌اش نشویم. هر گونه عدم قطعیتی برایش دردناک بود؛ برای همین ما مصمم بودیم که زمان گذشته و خاطرات ازدست‌رفته را سرپوش بگذاریم. گزیدن زبانمان کمترین کاری بود که از دستمان بر می‌آمد.